Skradzione serce.pdf

Skradzione serce

- 1 -

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Pani Montrose, wiem, że Derek postąpił źle, ale musi mu pani dać jeszcze jedną

szansę.

Na dźwięk męskiego głosu Bellę Swan podniosła wzrok znad ekranu komputera

i omal nie zemdlała. Mężczyzna stojący w progu jej gabinetu był ostatnią osobą,

jaką spodziewała się ujrzeć. Sądząc z jego miny, był równie zaskoczony jak ona.

Wbił w nią spojrzenie żywych zielonych oczu. Po długiej chwili przemówił:

- Muszę porozmawiać z dyrektorką, panią Montrose, o sprawie Dereka Cullen'a.

Gdzie mógłbym ją znaleźć?

- Helen Montrose sprzedała przedszkole i kilka tygodni temu przeszła na

emeryturę. - Bellę starała się nie okazać zdenerwowania. - Obecnie to ja jestem

właścicielką i dyrektorką Akademii dla Przedszkolaków.

Walczyła o opanowanie, mimo że jego niespodziewane pojawienie się w jej życiu

wstrząsnęło nią do głębi. Wolałaby się przespacerować boso po rozżarzonych

węglach, niż pozwolić mu myśleć, że nadal wywiera na niej wrażenie.

Wpatrywał się w nią nieustępliwie, więc zmusiła się do wydobycia głosu.

- Czy mogę ci w czymś pomóc?

- Nie mam czasu na żarty, Bello. Muszę jak najszybciej porozmawiać z Helen

Montrose.

Rozgniewało ją, że nie uwierzył, że to ona jest teraz właścicielką.

- Już mówiłam, że odeszła na emeryturę. Jeśli masz jakąś sprawę, będziesz

musiał ją załatwić ze mną.

Nie wydawał się ucieszony sytuacją. Ona także nie czuła się swobodnie w

obecności mężczyzny, który trzy i pół miesiąca temu spędził z nią cudowny

tydzień, po czym zniknął bez słowa. Nie zadzwonił, nie zostawił żadnej

wiadomości.

- Dobrze - oznajmił. Wziął głęboki oddech i dodał: - To chyba dobry moment,

żebym ci się przedstawił. Moje prawdziwe nazwisko brzmi Edward Cullen.

Serce Belli podskoczyło do gardła. Czyżby okłamał ją także co do nazwiska?

Naprawdę nazywał się Edwardar Cullen i był właścicielem imperium hotelowo-

wypoczynkowego?

Czy Derek był jego synem? Czy to znaczy, że był żonaty?

Poczuła w ustach smak żółci. Gorączkowo przypominała sobie, czy czytała coś

ostatnio na jego temat. Pamiętała jedynie, że strzegł swej prywatności jak złota w

skarbcu Fort Knox, wiodąc życie z dala od kamer i obiektywów paparazzich.

Niestety, nic o jego stanie cywilnym.

Na samą myśl, że mogła spędzić tydzień w ramionach żonatego mężczyzny,

przeszedł ją zimny dreszcz.

- O ile pamiętam, kilka miesięcy temu występowałeś pod nazwiskiem Anhtony

Edwardarias.

Niecierpliwym gestem przeczesał gęstą ciemnobrązową czuprynę.

- Jeśli chodzi...

- Oszczędź sobie - przerwała mu. - Nie zamierzam słuchać jakichś wymysłów.

Chciałeś porozmawiać o Dereku? - Skinął, więc ciągnęła dalej: - O wydaleniu w

związku z ugryzieniem kolegi?

- 2 -

Zacisnął usta w wąską kreskę i kiwnął głową.

- Tak. Musi dostać jeszcze jedną szansę.

- Nie znam jego wcześniejszego zachowania, ale nauczycielka twojego syna

twierdzi, że...

- Siostrzeńca - poprawił, obdarzając ją dobrze jej znanym uwodzicielskim

uśmiechem. - Derek jest synkiem mojej siostry. Nie jestem ani nie byłem dotąd

żonaty, Bello.

Przyjęła to z ulgą. Czułość, z jaką wypowiedział jej imię, utrudniała zebranie

myśli.

- Żeby mieć syna, nie trzeba być żonatym - sprzeciwiła się słabo.

- To kwestia wyboru. Ja na przykład nie zamierzam mieć dzieci pozamałżeńskich.

- To nie należy do sprawy, panie Cullen.

- Mów mi Edward.

- Nie zamierzam...

Podszedł bliżej.

- Nie chcę, żebyś myślała... - zaczął.

- Nieważne, co ja myślę - ucięła. Rozpaczliwie starała się skupić na problemie. -

Derek po raz trzeci w ciągu tygodnia ugryzł dziecko. - Zerknęła na stos

dokumentów. - Akademia prowadzi surową politykę odnośnie do tego rodzaju

zachowań.

- Rozumiem. Ale on ma dopiero cztery i pół roku. Czy nie można zrobić wyjątku?

Być może nie zostałaś poinformowana o sytuacji, ale chłopiec miał ostatnio

trudne przeżycia i zapewne to jest przyczyną jego agresji. Gdy się to unormuje, on

także się uspokoi. To naprawdę dobre dziecko.

Stawiał ją w trudnym położeniu. Należy przestrzegać ustalonych reguł. Jeśli

zrobi wyjątek dla Dereka, będzie musiała postąpić tak samo z innymi dziećmi.

Nie dając mu jednak szansy, wywoła wrażenie, że mści się na nim za czyny

nikczemnego wuja.

- Porozmawiam z Derekiem i wyjaśnię mu, że nie wolno gryźć innych dzieci -

obiecał. Wyczuwając jej niezdecydowanie, podszedł do biurka i nachylił się do

niej. - Daj spokój, kochanie. Każdy zasługuje na drugą szansę.

Pamiętając o jego nagłym zniknięciu, nie zgodziłaby się z tym stwierdzeniem.

Jednak ten przeciągły teksański akcent sprawił, że zadrżała.

- No dobrze - zgodziła się wreszcie.

Jego bliskość działała jej na nerwy.

Dałaby wiele, żeby poszedł sobie z jej biura i pozwolił jej wreszcie odetchnąć. Poza

tym im dłużej z nią przebywał, tym większa była szansa, że zrozumie, dlaczego

przez kilka tygodni rozpaczliwie próbowała go odnaleźć. W tej chwili nie była

gotowa o tym mówić, nie w tym miejscu.

- Jeśli obiecujesz wytłumaczyć Derekowi, że nie wolno tak traktować kolegów,

dam mu ostrzeżenie - rzekła surowo. - Jednak następnym razem nie ujdzie mu to

na sucho.

- Zgoda. - Wyprostował się i włożywszy ręce do kieszeni, zakołysał się na piętach.

- Skoro mamy to załatwione, pozwolę ci teraz wrócić do pracy. - Posłał jej od progu

czarujący uśmiech. - Nasze spotkanie było bardzo miłą niespodzianką, Bello.

A świnie nauczyły się latać, warknęła w duchu, z trudem tłumiąc chęć głośnego

wypowiedzenia sarkazmu. Zanim zdążyła skomentować jego oczywiste kłamstwo,

wypadł z biura równie szybko, jak przybył.

- 3 -

Bella opadła na skórzany fotel. Co teraz będzie? - pomyślała.

Już dawno zaprzestała poszukiwań. Dziś dowiedziała się, dlaczego nie mogła go

odnaleźć. Anhtony Edwardarias po prostu nie istniał. To hotelowy magnat Cullen

trzymał ją w ramionach, kochał i... okłamał. A także mieszkał w mieście, do

którego się ostatnio przeprowadziła, jego siostrzeniec zaś uczęszczał do jej

przedszkola.

Ukryła twarz w dłoniach, próbując zebrać myśli. Nie miała pojęcia, co robić.

Wyraźnie nie spodziewał się ponownego spotkania z nią i zbytnio go ono nie

ucieszyło. Ona także nie była zachwycona sytuacją.

Zaburczało jej głośno w żołądku. Położyła na nim dłoń i przymknąwszy oczy,

starała się uspokoić. Popełniła błąd, ulegając czarowi Edwarda. I straciła tylko

czas, usiłując go odnaleźć. Właśnie udowodnił, że nie był tego wart.

Niepotrzebnie się łudziła, że otrzyma sensowne wyjaśnienie nagłego zniknięcia

przed z górą trzema miesiącami. Jakaż była naiwna i głupia! Nie było już

wątpliwości, że okazał się draniem, czego się zresztą spodziewała.

Przełknęła ślinę i sięgnęła po chusteczkę. Jej oczy niebezpiecznie zwilgotniały.

Przeprowadzka do Dallas miała być symbolicznym początkiem nowego życia.

Edward wszystko popsuł. Nie będzie umiała o nim zapomnieć, jeśli zamierzał się

od czasu do czasu pojawiać w Akademii.

Pociągnęła żałośnie nosem. Nie cierpiała się nad sobą użalać, jej łzy były także

jego winą.

Czując skurcz w żołądku, wyjęła z szuflady paczkę krakersów trzymanych na

takie okazje. Edward Cullen odpowiadał za jej szalejące hormony i inne przykre

problemy.

Najpilniejszym z nich było wymyślenie sposobu poinformowania największego

drania w Teksasie, że za pięć i pół miesiąca urodzi mu dziecko.

Edward wszedł do swego dyrektorskiego gabinetu w siedzibie Cullen Hotel and

Resort Group, wciąż jeszcze rozmyślając o nieoczekiwanym spotkaniu z Bellę

Swan.

Od czasu ich wspólnego pobytu w Aspen dużo o niej myślał, nie spodziewał się

jednak ponownie ją ujrzeć. A już zwłaszcza nie w przedszkolu, do którego zapisał

siostrzeńca.

Ni stąd, ni zowąd wpadł na kobietę, którą porzucił parę miesięcy temu.

Podszedł do biurka i zagłębił się w skórzanym obrotowym fotelu. Niewidzącym

wzrokiem omiótł zdjęcia luksusowego kurortu w Aspen, wykonane z lotu ptaka.

Dobrze pamiętał, że Bella powiedziała mu, że jest nauczycielką w przedszkolu w

San Francisco.

Dlaczego więc przeniosła się do Teksasu? I skąd wzięła pieniądze na zakup

najbardziej prestiżowego przedszkola w rejonie Dallas?

Podejrzewał, że maczali w tym palce jej starsi bracia bliźniacy. Wspominała mu,

że jeden jest wziętym adwokatem od spraw rozwodowych w Los Angeles, a drugi

właścicielem największej firmy budowlano-deweloperskiej na południu Stanów. Z

pewnością mogli sobie pozwolić na kupno przedszkola dla siostry. To przecież oni

zafundowali jej w prezencie urodzinowym tygodniowy pobyt w Aspen Cullen

Resort and Spa.

Skupiwszy wzrok na zdjęciu ośrodka w Aspen, Edward z uśmiechem wspominał

pierwsze spotkanie z Bellą. Jego uwagę zwróciła jej nieskazitelna uroda. Miała

twarz o porcelanowej cerze, okoloną ciemnokasztanowymi lokami, i cudowne

- 4 -

fiołkowe oczy. W trakcie wieczoru na Anhtonyiast docenił jej inteligencję i

poczucie humoru. Następnego dnia zostali kochankami.

Wciąż rozmyślał o najbardziej pamiętnym tygodniu swego życia, gdy do gabinetu

weszła siostra i zajęła miejsce na krześle dla gości.

- Czy rozmawiałeś z panią Montrose o Dereku? - zaczęła bez wstępów, opierając

laskę o kant biurka. - Od wypadku wykazywała duże zrozumienie dla jego

trudnego zachowania.

- Helen Montrose odeszła na emeryturę, Alice.

- Ach, tak? - W głosie siostry słychać było panikę. - Kto zajął jej miejsce? Co teraz

będzie? Czy wytłumaczyłeś tej osobie, że Derek jest dobrze wychowanym

chłopcem...

- Nową właścicielką i dyrektorką jest Bella Swan - odrzekł, badawczo

przyglądając się siostrze. Bywały dni, gdy skutki koszmarnego wypadku

ujawniały się na jej znużonej twarzy. - Obiecałem, że porozmawiam z Derekiem.

Nic mu nie będzie, chyba że znów pogryzie kolegę.

- To dobrze. - Alice wydała westchnienie ulgi. - Wkrótce nasze życie wróci do

normy i jestem pewna, że to wpłynie na poprawę jego zachowania. Odkąd zdjęli

mi gips, mały jest spokojniejszy.

W wypadku Alice doznała złamania obu kończyn, pęknięcia żeber i obrażeń

wewnętrznych. Edward nalegał, żeby wraz z synkiem przeprowadziła się do

niego. Nie byłaby w stanie zaopiekować się sobą i żywym jak srebro malcem.

- Jak przebiega terapia? - spytał z troską, zauważywszy, że skrzywiła się,

zmieniając pozycję na krześle.

- Jest znaczna poprawa w stosunku do oczekiwań, ale to nie ćwiczenia są

przyczyną bólu - wyjaśniła. - Wszystkiemu winna pogoda. Od wypadku potrafię

przepowiadać deszcze lepiej niż barometr.

Odwrócił się i spojrzał na czyste błękitne niebo z oknem.

- Dzień jest raczej ładny...

- Kolana mówią mi, że będzie lało - odparła, krzywiąc się z bólu. - Więc lepiej

pamiętaj o parasolu.

- Dobrze - rzekł ugodowo. - Jeśli wolisz odpocząć, pojedź do domu, a ja poproszę

Mike'a, żeby odebrał Dereka z przedszkola.

Alice skinęła głową i z trudem podniosła się z krzesła, sięgając po laskę.

- To dobry pomysł. Obiecałam upiec dla niego ciasteczka cynamonowe na

podwieczorek. Chętnie się przedtem zdrzemnę.

- Nie przepracowuj się czasem.

- Nie martw się o mnie - odrzekła ze śmiechem.

- Jadę na weekend na ranczo - powiedział. - Może weźmiesz Dereka i pojedziesz

ze mną? - Ranczo, na którym się wychowali, leżało na północ od miasta. Oboje

lubili tam wypoczywać.

Potrząsnęła głową i rzekła:

- Dzięki, ale skoro już niemal doszłam do siebie, wolę poświęcić czas Derekowi.

Poza tym wiesz, jak tam wygląda w czasie ulewy. Nie chcę tkwić w oczekiwaniu,

aż woda opadnie. Pozdrów Mattie i powiedz jej, że wkrótce przyjadę.

- Zostawię ci Mike'a z limuzyną, może zmienisz zdanie.

- Raczej na to nie licz. - Roześmiała się i wyszła z gabinetu.

- 5 -

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: