CHOROBA SIEROCA .doc

CHOROBA SIEROCA

ETAPY CHOROBY SIEROCEJ

1. Dziecko protestuje przeciwko rozłączeniu z rodzicem płacząc i krzycząc. Starsze dzieci reagują agresją fizyczną, słowną lub obiema równocześnie. Agresja może być skierowana przeciwko sobie, przedmiotom lub innym osobom.

2. Dziecko nadal czuje rozpacz, zagrożenie i strach. Wie już, że protest niczego nie da i nic nie może zrobić, więc zaczyna rozpaczać. Staje się apatyczne, wpada w depresję, chodzi ciągle smutne i często płacze. Odmawia posiłków, aż w końcu staje się obojętne.

3. Dziecko pozornie jest pogodzone z własnym losem i sprawia wrażenie, że dostosowało się do nowej sytuacji. Ale to tylko pozory wynikające z alienacji i zobojętnienia. Jego aktywność życiowa, rozwój umysłowy i emocjonalny ulegają zahamowaniu. Pojawiają się pierwsze zachowania typowe dla alienacji, np. kiwanie się, bezmyślne stukanie przedmiotami, rytmiczne ruchy głową, itp. Każde dziecko wyrabia inny, indywidualny odruch.

NAJCZĘSTSZE OBJAWY

Bardzo trudno nawiązać kontakt z dzieckiem. Często patrzy bezwiednie, jest apatyczne, źle się rozwija fizycznie i psychicznie. Apatia obniża odporność układu immunologicznego i dziecko częściej choruje. Ponadto bezustannie znajduje się w przewlekłym stanie depresyjno-apatycznym, co objawia się słabym apetytem, wymiotami, problemami żołądkowymi, płaczem, rzucaniem przedmiotami, itp. Dziecko zachowuje się stereotypowo (wspomniane wcześniej kiwanie się, bujanie, itp.).

SKUTKI CHOROBY SIEROCEJ

1. Niedojrzałość uczuciowa, zahamowanie rozwoju emocjonalnego.
2. Problemy z nawiązywaniem i podtrzymywaniem kontaktów uczuciowych.
3. Poczucie niższości, samotności, lęki i depresja.
4. Niska aktywność życiowa i ubóstwo inicjatyw.
5. Niskie zainteresowanie światem i otoczeniem.
6. Huśtawka nastrojów, nieprzewidywalne zachowania.
7. Nieumiejętność radzenia sobie w nowych sytuacjach (bezradność lub agresja).
8. Brak zainteresowania opiekunami (pracownikami domu dziecka).
9. Duże zainteresowanie obcymi ludźmi.

JAK POMAGAĆ DZIECKU?

Zaburzenia wywołane porzuceniem dziecka przez rodziców mogą zostać odwrócone, lecz nie całkowicie. Uraz pozostaje do końca życia, taj jak i zachowania stereotypowe. Osierocone lub porzucone dziecko jak najszybciej powinno znaleźć się w rodzinie zastępczej lub adopcyjnej. Każde dziecko jest inne, przebywa w domu dziecka dłużej lub krócej, jest starsze lub młodsze i dlatego pomaganie mu należy dostosować do jego stanu i osobowości. Nie da się wyleczyć dziecka z traumatycznych wspomnień, ale można je złagodzić i zminimalizować za pomocą zaakceptowania dziecka ze wszystkimi jego przekonaniami, wadami i zaletami, rozpoznawaniu i zaspokajaniu jego potrzeb, wspieraniu zainteresowań, samodzielności, inicjatyw i generalnie - nie ograniczaniu jego aktywności. Aktywność jest temu dziecku bardzo potrzebna, tak jak i rozmowa. Należy służyć mu radą i doświadczeniem. Zapewnić swobodę i szanować jego prawa.

FAZY LECZENIA CHOROBY SIEROCEJ

1. Oswajanie dziecka z nową sytuacją życiową. Opiekun dziecka nie może narzucać się dziecku (pozorna bierność), a równocześnie musi okazywać mu życzliwość i zrozumienie. Powinien być zawsze w pobliżu, towarzyszyć mu i akceptować je takim, jakie jest.

2. Po początkowym, spokojnym okresie, dziecko zaczyna zachowywać się agresywnie, jest niespokojne i zaczyna rozpamiętywać przeszłość (frustracja). Wtedy można nawiązać z dzieckiem nić porozumienia.

3. Dziecko dochodzi do równowagi psychicznej, zaczyna przywiązywać się do opiekunów, staje się wrażliwsze i "normalniejsze".