082. Heath Sandra - Wenecka intryga.pdf - ROMANSE SPRZED LAT - Agadoo86

Sandra Heath

WENECKA INTRYGA

Główny apartament hotelu Contarini słusznie uwa Ň any był za jeden z najwspanialszych w Wenecji, z jego okien

bowiem mo Ň na było podziwia ę niezrównane pi ħ kno Canale Grande. Przewodniki rozwodziły si ħ nad jego

zaletami, a w sezonie rozentuzjazmowany tłum wytwornych go Ļ ci gotów był na wszystko, byle uzyska ę

przywilej zamieszkania w nim. Dopiero wewn Ģ trz jednak stawało si ħ jasne, dlaczego europejska Ļ mietanka

towarzyska tak upodobała sobie ten pokój. Jego Ļ ciany pokryte były złotym jedwabiem, sufit ozdobiony był

złocon Ģ sztukateri Ģ , wyposa Ň enie za Ļ stanowiły ornamentowane lakowe chi ı skie meble, tak charakterystyczne

dla Wenecji. Ani jedna powierzchnia nie pozostawała bez dekoracji, a wszystko, co zdołał ozdobi ę człowiek,

natura upi ħ kszała dodatkowo delikatnymi refleksami Ļ wiatła odbijaj Ģ cego si ħ od wody kanału za oknem.

Kryształowe kropelki kandelabrów migotały w promieniach wczesnego, wiosennego sło ı ca, które zaledwie

rozpocz ħ ło sw Ģ w ħ drówk ħ po niebie nad miastem. Wiatr od morza poruszał mu Ļ linowymi firankami, cisz ħ

m Ģ ciły tylko pojedyncze d Ņ wi ħ ki, lecz Ň aden z nich nie zdołał zakłóci ę snu młodej Angielki, spoczywaj Ģ cej w

ło Ň u pod baldachimem.

Nie słyszała ona głosu pokojowej, która przyszła j Ģ zbudzi ę , ani pie Ļ ni przepływaj Ģ cych obok hotelu

gondolierów. Spała gł ħ bokim snem, wyczerpana dług Ģ podró ŇĢ z Anglii powozem nieustannie podskakuj Ģ cym

na drodze pełnej wybojów po ci ħŇ kiej zimie. Jej długie, ciemne pukle le Ň ały rozrzucone na jedwabnej poduszce,

przywodz Ģ c na my Ļ l ciemn Ģ chmur ħ , skromny czepek spoczywał nietkni ħ ty na nocnej szafce. Ka Ň dy, kto by j Ģ uj-

rzał u Ļ pion Ģ w tej wspaniałej komnacie, bez wahania uznałby j Ģ za ksi ħŇ niczk ħ . Miała delikatny profil, doskonale

czyst Ģ cer ħ i subtelno Ļę Ļ wie Ň ej ró Ň y, z której dumna byłaby ka Ň da królewna. Niestety, w jej Ň yłach nie płyn ħ ła

bł ħ kitna krew, nie posiadała nawet szlacheckiego tytułu. Nazywała si ħ po prostu panna Laura Milbanke i wła Ļ nie

po Ļ wi ħ ciła wszystkie swoje skromne zasoby finansowe, aby jedyny raz w Ň yciu zwiedzi ę najromantyczniejsze i

najpi ħ kniejsze miasto na Ļ wiecie.

Jej pojawienie si ħ w hotelu wczoraj wieczorem wprawiło obsług ħ w osłupienie, poniewa Ň z du ŇĢ doz Ģ

przekonania s Ģ dzono, i Ň przyb ħ dzie z cał Ģ gromad Ģ słu Ň by do pomocy - w ko ı cu tylko ci najbogatsi

wynajmowali główny apartament. Kiedy całkiem sama wysiadła z gondoli, fakt ten wzbudził niemałe zdumienie

i komentarze. Ku swemu wielkiemu zawstydzeniu, zdołała jedynie wyj Ģ ka ę , Ň e jej pokojówka nagle zachorowała

i musiała wróci ę do Anglii, podczas kiedy w istocie nigdy nie było j Ģ sta ę na słu Ň b ħ . Laura Milbanke była

bowiem przedstawicielk Ģ klasy tych nieszcz ħ snych istot, jakimi s Ģ ubogie krewne. Szlachetne pochodzenie i

pokrewie ı stwo ze strony matki z Hazeldonami z Sussex okazało si ħ bez znaczenia, kiedy wskutek

nieszcz ħĻ liwych inwestycji i w Ģ tpliwego zaszczytu przegrania wszystkiego w karty maj Ģ tek jej rodziny przestał

istnie ę . Matka nigdy tego nie wybaczyła ojcu Laury.

Jednak Ň e niesnaski nieszcz ħĻ liwych rodziców niedługo dr ħ czyły biedn Ģ Laur ħ . W bardzo młodym wieku została

sierot Ģ i znalazła si ħ pod opieku ı czymi skrzydłami ciotki Hazeldon, matriarchalnej smoczycy, która starannie

pilnowała, aby krewna „znała swoje miejsce”. W ogromnie zró Ň nicowanej i skomplikowanej hierarchii Hazeldon

Court miejsce to znajdowało si ħ bardzo nisko - gdzie Ļ ponad słu Ň b Ģ , a poni Ň ej rodziny. Laura zajmowała ten

skrawek ziemi niczyjej, poznaj Ģ c zalety i wady obu pozycji. Nie chc Ģ c pokaza ę si ħ w towarzystwie z

niewła Ļ ciwej strony, ciocia Hazeldon zadbała o to, aby Laura miała dostatecznie bogat Ģ i modn Ģ garderob ħ oraz

pomoc w postaci jednej z mniej zr ħ cznych słu ŇĢ cych - nie była to, rzecz jasna, pokojówka prawdziwej damy,

gdy Ň to nie wypadało, nie mówi Ģ c ju Ň o tym, Ň e mogłoby napełni ę głow ħ dziewczyny niepotrzebnymi

mrzonkami! Mimo wszystko, ł Ģ cznie z du Ň ym pokojem i wygodami eleganckiego domu, były to zalety pozycji

Laury.

Wady ujawniały si ħ w chwilach, kiedy nie pozwalano jej spo Ň ywa ę posiłków z rodzin Ģ , goszcz Ģ c Ģ wła Ļ nie jak ĢĻ

wa Ň n Ģ osobisto Ļę . Nie pozwalano jej przyjmowa ę zaprosze ı na przyj ħ cia, gdy Ň mogłaby tam spotka ę młodego

d Ň entelmena, który z pewno Ļ ci Ģ zechciałby j Ģ poprosi ę o r ħ k ħ , w rezultacie czego znalazłaby si ħ wy Ň ej od

pospolitych i nudnych kuzynek, wobec jej urody pozbawionych wielkich szans. Pomimo to Laura nie okazywała

niewdzi ħ czno Ļ ci - wiedziała, Ň e bez pomocy ciotki jej Ň ycie mogło by ę znacznie gorsze. Co innego jednak by ę

wdzi ħ czn Ģ , a co innego szcz ħĻ liw Ģ . Laura nigdy nie zaznała prawdziwego szcz ħĻ cia i cz ħ sto uciekała w marzenia,

aby zapomnie ę o tym smutnym niedostatku jej Ň ycia.

Przewodnik, pami Ģ tk ħ po Wielkiej Wyprawie nieboszczyka wuja, znalazła w bibliotece Hazeldon Court.

Wenecja od pierwszego spojrzenia opanowała jej my Ļ li bez reszty. Dziewczyna nieustannie wracała do małej,

oprawnej w skór ħ ksi ĢŇ eczki i wkrótce w gł ħ bi serca czuła, Ň e wie ju Ň wszystko o tym mie Ļ cie, które było dla niej

nieosi Ģ galne zarówno z powodu biedy, jak i nieko ı cz Ģ cej si ħ wojny z bonapartystowsk Ģ Francj Ģ . Europa była

zamkni ħ ta dla podró Ň ników i fakt ten stanowił dla Laury niejak Ģ pociech ħ . Nawet gdyby była bardzo bogata, nie

mogłaby zwiedzi ę Wenecji. Niestety, ostateczna kl ħ ska Napoleona pod Waterloo odebrała jej nawet i t ħ

niewielk Ģ pociech ħ . Pomimo wszystko marzyła dalej, Ļ ni Ģ c o reprezentacyjnym apartamencie w hotelu

Contarini.

Sytuacja zmieniła si ħ nagle i niespodziewanie. Na pocz Ģ tku roku 1816 ciocia Hazeldon powa Ň nie zaniemogła i

zanim stycze ı dobiegł ko ı ca, zło Ň ono j Ģ w rodzinnym mauzoleum. Kuzynki Laury, nie trac Ģ c czasu,

poinformowały j Ģ , Ň e nie jest ju Ň mile widziana pod ich dachem. W ten oto sposób Laura pozostała z niewielkim

zapisem w testamencie ciotki i niepewn Ģ przyszło Ļ ci Ģ . Nie wiedziała nic o Ļ wiecie, nie wyobra Ň ała sobie te Ň

siebie w innej roli ni Ň jako damy do towarzystwa. Czy Ň jej dotychczasowe zaj ħ cie nie polegało wła Ļ nie na tym?

Niestety, jedyna posada, jaka była w tej chwili wolna, znajdowała si ħ u lady Mountfort, osoby bogatej, lecz

znanej ze zło Ļ liwego usposobienia i wyj Ģ tkowego sk Ģ pstwa. Kuzynki wszak Ň e nalegały i Laurze nie pozostawało

nic innego, jak tylko przyj Ģę t ħ ofert ħ .

Tamtego ponurego, zimowego popołudnia stała w bibliotece Hazeldon Court i próbowała zebra ę siły, aby

napisa ę list do lady Mountfort. Za oknem Ļ nie Ň yczki kiwały si ħ sennie pod Ň ywopłotem, mokry Ļ nieg wci ĢŇ

zalegał w cieniu. Biblioteka zawsze była ciemnym pomieszczeniem i Laura musiała zapali ę Ļ wiec ħ . Słaby

płomie ı roz Ļ wietlił biurko i rzucił blask na przewodnik. Laura nagle doszła do wniosku, Ň e Wenecja przestała

by ę dla niej nieosi Ģ galna. Natychmiast odsun ħ ła od siebie t ħ my Ļ l, zanurzyła pióro w kałamarzu i zacz ħ ła pisa ę .

Jednak natr ħ tna my Ļ l wracała i domagała si ħ uwagi.

Ciotka zapisała jej w testamencie niewielk Ģ sumk ħ , która wszak Ň e wystarczyłaby na podró Ň do Wenecji.

Mogłaby zaj Ģę apartament w hotelu Contarini na kilka tygodni, je Ļ li tylko b ħ dzie wolny. Wspomnienia z tej

podró Ň y starczyłyby jej na całe Ň ycie, mogłaby do nich wraca ę za ka Ň dym razem, gdy Ļ wiat zacznie jej dokucza ę .

Och, có Ň za niem Ģ dre, niem Ģ dre my Ļ li, ale jako Ļ nie mogła si ħ ich pozby ę . Nie mogłaby przecie Ň wyda ę

wszystkiego, co posiada, na wakacje? Jak? Zbyt łatwo, gdy Ň marzyła o tym tak długo, i Ň sen ten stał si ħ celem, a

Laura Milbanke nie nale Ň ała do osób, które cofaj Ģ si ħ przed wyzwaniem. W jednej chwili podj ħ ła decyzj ħ .

Pojedzie do Wenecji i zobaczy te bajeczne widoki, a pó Ņ niej wróci do Anglii i... lady Mountfort

Tamtego popołudnia napisała dwa listy - jeden do przyszłej chlebodawczyni, zawiadamiaj Ģ cy o opó Ņ nieniu

przyj ħ cia posady, a drugi, na eleganckiej papeterii Hazeldon Court, zarezerwowanej wył Ģ cznie dla wa Ň nych

wiadomo Ļ ci - do hotelu Contarini. Pisz Ģ c, u Ļ miechała si ħ pod nosem, ale czy Ň mo Ň e istnie ę wa Ň niejsza

wiadomo Ļę ?

W miesi Ģ c pó Ņ niej, kiedy na krzewach Sussex pojawiły si ħ Ň ółte kotki, panna Milbanke wyruszyła na wy Ļ nion Ģ

wypraw ħ , opuszczaj Ģ c wybrze Ň e Anglii po raz pierwszy - i prawdopodobnie ostatni.

Za oknami goł ħ bie hała Ļ liwie zatrzepotały skrzydłami i Laura zbudziła si ħ wreszcie, niespiesznie wyci Ģ gaj Ģ c

ramiona nad głow ħ i otwieraj Ģ c niebieskie oczy. Powoli rozejrzała si ħ po pokoju. Był dokładnie taki, jakim go

sobie wymarzyła. W tym otoczeniu zapewne zdoła zapomnie ę o swojej smutnej sytuacji i przez krótk Ģ chwil ħ

udawa ę , Ň e jest równie uprzywilejowana i beztroska jak ka Ň da inna wytworna dama.

Wstała z ło Ň a i przeszła po marmurowej podłodze do wysokiego okna wiod Ģ cego na balkon. Przyjechała

wieczorem i w ciemno Ļ ci niewiele widziała z gondoli. Teraz z napi ħ ciem wstrzymała oddech i rozsun ħ ła

delikatne zasłony. Ol Ļ niona wspaniało Ļ ci Ģ widoku, jaki j Ģ powitał, nie Ļ wiadomie wyszła na balkon, ton Ģ cy w

pn Ģ cych hiacyntach. Canale Grande płyn ħ ły statki zmierzaj Ģ ce ku morzu, woda mrugała i migotała w wiosennym

sło ı cu, gdy mniejsze łódki uwijały si ħ po Ļ ród fal. Czarne gondole kołysały si ħ przy bł ħ kitnych i złotych słupkach

przed hotelem, a gondolierzy stali na brzegu i rozmawiali w oczekiwaniu na klientel ħ . Ich czerwone szarfy od-

cinały si ħ jaskraw Ģ plam Ģ od bieli koszul, a wst ĢŇ ki u kapeluszy łopotały na wietrze. M ħŇ czy Ņ ni Ļ miali si ħ z

jakiego Ļ Ň artu i Laura stwierdziła nagle, Ň e i ona si ħ u Ļ miecha, cho ę nie słyszy ich słów. Po drugiej stronie kanału

barka handlarza owoców kołysała si ħ łagodnie pod murem domu, z którego okna słu ŇĢ ca spuszczała do niej

zawieszony na sznurze kosz.

Urocza chwila została zm Ģ cona dysonansem, który natychmiast poło Ň ył kres Ļ miechom gondolierów. Gdzie Ļ w

pobli Ň u odezwała si ħ austriacka orkiestra wojskowa - ostre, teuto ı skie nuty stanowiły przykre przypomnienie, Ň e

Wenecja nie jest ju Ň pani Ģ siebie, lecz została haniebnie pokonana przez Bonapartego, a nast ħ pnie wymieniona na

tereny austriackie w Niderlandach. Po stuleciach bezwarunkowego panowania nad Adriatykiem, la Serenissima

stała si ħ niewolnic Ģ . A cho ę pod koniec wojny Austria stała si ħ sprzymierze ı cem Brytanii, sympatie Laury le Ň ały

po stronie Wenecji i dziewczyna czuła tak Ģ sam Ģ instynktown Ģ niech ħę do muzyki wojskowej, jak i gondolierzy.

Pozostała jednak na balkonie, usiłuj Ģ c zignorowa ę muzyk ħ . Rozkoszowała si ħ widokiem roztaczaj Ģ cym si ħ u jej

stóp, nie zdaj Ģ c sobie sprawy, Ň e ona sama równie Ň jest doskonale widoczna dla wszystkich - odziana w koszul ħ

nocn Ģ , z rozwianym włosem, bez czepka, nieodzownego atrybutu nocnego stroju prawdziwej damy. ĺ wiadomo Ļę

tego faktu przyszła jednak szybko i do Ļę raptownie, kiedy Laura stwierdziła, Ň e spogl Ģ da prosto w pełne

dezaprobaty oczy bardzo przystojnego i eleganckiego młodego d Ň entelmena, siedz Ģ cego w gondoli, która powoli

kierowała si ħ ku schodkom wiod Ģ cym do hotelu. Bardzo jasne włosy m ħŇ czyzny wyra Ņ nie odcinały si ħ na tle

czarnego wn ħ trza łodzi, a prosty fason doskonale skrojonego ubrania natychmiast zdradzał w nim Anglika.

Kapelusz le Ň ał obok, na siedzeniu, a m ħŇ czyzna bezmy Ļ lnie bawił si ħ falbank Ģ u mankietu koszuli. Miał

szczupł Ģ , mocno opalon Ģ twarz i nie spuszczał wzroku z Laury, dopóki gondola nie wpłyn ħ ła pod hotelowy

balkon. Dopiero wówczas młoda kobieta zdołała pozbiera ę my Ļ li i spłoszona cofn ħ ła si ħ do pokoju. Jak mogła

by ę tak nieostro Ň na? Có Ň on sobie o niej pomy Ļ lał? Poczuła, jak policzki zalewa jej szkarłatny rumieniec wstydu.

Zaraz jednak zapomniała o swoim faux pas i młodym d Ň entelmenie, kiedy spojrzała na złocony zegar na kominku

i zdała sobie spraw ħ z tego, Ň e prawie spó Ņ niła si ħ na Ļ niadanie. J ħ kn ħ ła i pospiesznie zacz ħ ła rozwi Ģ zywa ę

wst ĢŇ ki koszuli. Je Ļ li si ħ nie pospieszy, nie zd ĢŇ y wcale. Dygocz Ģ c, ochlapała twarz lodowat Ģ wod Ģ z

porcelanowego dzbanka.

W chwil ħ potem była ju Ň przyzwoicie i skromnie odziana w bladozielon Ģ , mu Ļ linow Ģ sukienk ħ w drobny wzorek

oraz koronkowy czepek. Włosy spi ħ ła w grecki kok z tyłu głowy, tylko wokół twarzy pozostawiła delikatne

loczki. Jedyn Ģ ozdob Ģ stroju była czarna aksamitka wokół szyi. Z przegubu zwisała jej torebka w kształcie

rombu. Okrywszy si ħ kaszmirowym szalem, Laura stwierdziła, Ň e wygl Ģ da do Ļę dobrze, aby pojawi ę si ħ w

Carlton House, nie tylko w jadalni hotelu Contarini! Niebieskie oczy zabłysły jej na my Ļ l, Ň e osoby pokroju

Laury Milbanke mogłyby pewnego dnia ozdobi ę komnaty londy ı skiej rezydencji ksi ħ cia regenta! Jeszcze raz

musn ħ ła dłoni Ģ włosy i opu Ļ ciła pokój. Był to pierwszy dzie ı marca i pierwszy dzie ı jej pobytu w Wenecji.

Wczorajsze zm ħ czenie nie pozwoliło jej doceni ę wspaniało Ļ ci schodów i ogromnego, pobrzmiewaj Ģ cego echami

westybulu o wzorzystej, marmurowej posadzce. Teraz jednak rozgl Ģ dała si ħ wokół z zachwytem. Hotel Contarini

był wspaniałym budynkiem, kiedy Ļ najpi ħ kniejszym pałacem w tym mie Ļ cie pałaców. Dwaj austriaccy

oficerowie na jej widok zatrzymali si ħ i skłonili z wzrokiem pełnym zachwytu, dziarsko strzelaj Ģ c obcasami.

Zaledwie ich dostrzegła, lecz odpowiedziała uprzejmym skinieniem głowy,

W westybulu powitała j Ģ ta sama gło Ļ na muzyka, któr Ģ słyszała ju Ň wcze Ļ niej. Teraz dopiero zorientowała si ħ , Ň e

dochodzi ona z jadalni hotelowej. Przera Ň ona perspektyw Ģ spo Ň ywania Ļ niadania w takim hałasie, skierowała si ħ

do drzwi, przed którymi czekał na ni Ģ u Ļ miechni ħ ty maitre d'hotel.

- Buon giorno, panno Milbanke. Mam nadziej ħ , Ň e pani dobrze spała.

- Doskonale, dzi ħ kuj ħ .

- Prosz ħ zatem uda ę si ħ za mn Ģ . - Poprowadził j Ģ do wielkiej, złoto-czerwonej komnaty, która niegdy Ļ słu Ň yła

jako sala balowa.

Powitało j Ģ morze białych mundurów. Wydawało si ħ , Ň e jadalni ħ opanowała armia austriacka; z trudem wyłowiła

wzrokiem kilku cywilów, mieszka ı ców Wenecji, w tym ledwie par ħ kobiet. Jej przera Ň enie si ħ gn ħ ło zenitu, gdy

maitre d'hotel poprowadził j Ģ wzdłu Ň rz ħ dów obleganych przez austriackich Ň ołnierzy stołów. Pojawienie si ħ

kobiety w tej m ħ skiej twierdzy wzbudziło tak wyra Ņ ne zainteresowanie, Ň e policzki Laury pokrył lekki rumie-

niec. Muzyka brzmiała gło Ļ niej ni Ň przedtem, wprawiaj Ģ c podłog ħ w lekkie drganie, gdy Ň orkiestra zajmowała

sam Ļ rodek pomieszczenia. Maitre d'hotel podprowadził Laur ħ do malutkiego stolika w k Ģ cie, z dala od orkiestry

i innych stołów.

- Buon giorno, sir Nicholas - odezwał si ħ uprzejmie maitre d'hotel.

Laura gwałtownie podniosła głow ħ i ze zgroz Ģ spojrzała na jedynego go Ļ cia siedz Ģ cego przy stole. Był to

d Ň entelmen z gondoli! Poczuła, jak jej ju Ň zarumienione policzki oblewaj Ģ si ħ gor Ģ cym p Ģ sem. Je Ļ li ona

rozpoznała go tak łatwo, on równie Ň z pewno Ļ ci Ģ błyskawicznie zidentyfikuje j Ģ z nieskromn Ģ dam Ģ na balkonie!

Sir Nicholas wstał i skłonił si ħ grzecznie, lecz w milczeniu. Maitre d'hotel podsun Ģ ł pannie Milbanke krzesło i

wymamrotał co Ļ o donna inglese, po czym oddalił si ħ pospiesznie, aby przygotowa ę jej Ļ niadanie. Laura usiadła,

nerwowo zerkaj Ģ c na towarzysza. Był wysoki, dobrze zbudowany, o szerokich ramionach i w Ģ skich biodrach - w

sumie wydawał si ħ ideałem m ħ skiej urody, lecz jego lodowate spojrzenie sprawiło, Ň e zmieszała si ħ jeszcze

bardziej. Przez chwil ħ walczyła z nieposłuszn Ģ torebk Ģ , która wydawała si ħ uporczywie wpl Ģ tywa ę w sztywny,

nieskazitelnie biały obrus, czuj Ģ c, Ň e z ka Ň d Ģ chwil Ģ kompromituje si ħ coraz bardziej.

M ħŇ czyzna usiadł z powrotem i skupił si ħ na niewielkiej ksi ĢŇ ce rachunkowej, która spoczywała obok

nietkni ħ tego Ļ niadania. Laura nie mogła nie zauwa Ň y ę , Ň e wi ħ kszo Ļę cyfr podkre Ļ lona była na czerwono, a le ŇĢ cy

obok list pochodził od Messrs. Coutts, londy ı skich bankierów. Jej towarzysz dolał sobie mocnej kawy po turecku

z eleganckiego, srebrzonego dzbanka. Wida ę było, Ň e brak apetytu nie jest spowodowany nieumiarkowaniem

poprzedniego wieczoru, lecz raczej ma zwi Ģ zek z zawarto Ļ ci Ģ ksi ĢŇ ki i listu.

Kelner przyniósł Laurze lekkie Ļ niadanie składaj Ģ ce si ħ z tostów i kawy, zgodnie z jej wczorajszym Ň yczeniem,

nie przywykła bowiem rozpoczyna ę dnia obfitym posiłkiem. Zacz ħ ła je Ļę , ukradkiem zerkaj Ģ c na sir Nicholasa,

który tak był pochłoni ħ ty rachunkami, Ň e nie zdawał sobie sprawy z tego, jak uwa Ň nie jest obserwowany. Z bliska

wydawał si ħ jeszcze przystojniejszy, ni Ň s Ģ dziła. Złociste włosy i spalona sło ı cem twarz egzaltowanej osobie

mogłyby przywie Ļę na my Ļ l greckiego boga. Laura powoli s Ģ czyła kaw ħ . Tak, by ę mo Ň e porównanie to nie miało

w sobie zbyt wiele egzaltacji, gdy Ň istotnie przypominał jej greck Ģ statu ħ , która zdobiła dziedziniec Hazeldon

Court. Statua ta jednak nie była odziana z elegancj Ģ rodem z Bond Street! Ciekawe, co on sam powiedziałby,

gdyby wiedział, jak niestosowne my Ļ li kr ĢŇĢ w tej chwili po jej głowie! Có Ň powiedziałby na to ka Ň dy inny m ħŇ -

czyzna?! Rozejrzała si ħ wokół i stwierdziła, Ň e nie tylko ona wpatruje si ħ w niego z podziwem. Nieliczne panie

obecne w jadalni równie Ň cz ħ sto zerkały w kierunku sir Nicholasa. Modny, elegancki strój wyró Ň niałby go w

ka Ň dym londy ı skim salonie, lecz tu, na tle gromady oficerów w białych mundurach, jego wytworno Ļę wr ħ cz biła

w oczy, zwłaszcza w zestawieniu z jasnymi włosami i pi ħ knymi, szarymi oczami. Diamentowa szpilka spinała

jego krawat, palec zdobił sygnet z symbolem sło ı ca o kr ħ tych promieniach. Podobnie jak przedtem w gondoli

bawił si ħ teraz koronk Ģ mankietu. Laura wyczuwała, Ň e czynił tak zawsze, gdy był pogr ĢŇ ony w rozmy Ļ laniach.

Nie wymagało to z jej strony wielkiej przenikliwo Ļ ci, gdy Ň Ļ wi ħ tej pami ħ ci wuj Hazeldon miał identyczny

odruch.

Wreszcie m ħŇ czyzna zamkn Ģ ł ksi ĢŇ k ħ i odło Ň ył na bok list. Wyj Ģ ł z kieszeni miniatur ħ przedstawiaj Ģ c Ģ

rudowłos Ģ kobiet ħ . Laura zacz ħ ła si ħ zastanawia ę , kto to mo Ň e by ę . Kobieta była bardzo pi ħ kna. Mo Ň e jego Ň ona?

Ale nie, nie miał przecie Ň obr Ģ czki...

Nagle sir Nicholas podniósł wzrok i odezwał si ħ cichym, niemal Ň artobliwym tonem:

- Zdaje si ħ , Ň e posadzono nas razem jako jedynych Brytyjczyków w tym austriackim kotle. Prosz ħ pozwoli ę , Ň e

si ħ przedstawi ħ . Jestem sir Nicholas Grenville z King's Cliff. -Lekko skłonił głow ħ .

- Jestem... jestem panna Milbanke. Mam nadziej ħ , Ň e moja obecno Ļę przy pa ı skim stole nie jest dla pana zbyt

nieprzyjemna. - Próbowała spojrze ę mu w twarz, lecz przed oczami wci ĢŇ miała przera Ň aj Ģ c Ģ wizj ħ siebie w

koszuli nocnej.

- Bior Ģ c pod uwag ħ tłok, jaki panuje w tym miejscu, panno Milbanke, w Ģ tpi ħ czy moje uczucia w tym wzgl ħ dzie

miałyby jakiekolwiek znaczenie praktyczne, szkoda zatem zachodu, aby o tym my Ļ le ę .

Nie była to grzeczna odpowied Ņ i Laur ħ nagle ogarn Ģ ł gniew. Mo Ň e istotnie, kilka chwil wcze Ļ niej zachowała si ħ

nagannie, lecz nie popełniła tej zbrodni umy Ļ lnie. Nie usprawiedliwiało to w Ň adnym razie nieuprzejmo Ļ ci ze

strony osób pokroju Nicholasa Grenville'a z King's Cliff!

- Postaram si ħ doło Ň y ę wszelkich stara ı , aby jak najmniej przeszkadza ę panu w posiłku - odparła zimno,

spuszczaj Ģ c wzrok na swój talerz i ucinaj Ģ c tym samym wszelk Ģ konwersacj ħ .

Widocznie jednak to on musiał mie ę ostatnie słowo.

- Doprawdy, nie b ħ dzie mi pani przeszkadza ę w najmniejszym stopniu, panno Milbanke - rzekł, wstaj Ģ c z

miejsca. -Albowiem w tej chwili pozostawiam pani Ģ w wył Ģ cznym posiadaniu tego stołu. ņ ycz ħ miłego dnia.

Nie raczyła odpowiedzie ę ani nawet podnie Ļę wzroku. Mo Ň e i wygl Ģ dał jak anioł, ale antypatyczne maniery

sprawiły, Ň e dla niej przestał istnie ę . Zapewne nie miał nawet w swoim ograniczonym słowniku słowa

„uprzejmy”! Có Ň , mamusia z pewno Ļ ci Ģ go uwielbia. Laura posmarowała tost marmolad Ģ z tak Ģ min Ģ , jakby

grzanka osobi Ļ cie j Ģ obraziła. Po chwili odetchn ħ ła gł ħ boko. Có Ň za głupota: nie przyjechała do Wenecji po to,

aby taka ropucha jak Nicholas Grenville od razu wyprowadziła j Ģ z równowagi! Przybyła tu, aby sp ħ dzi ę miło

czas, i uczyni to!

Marmolada miała przyjemny, kwaskowaty smak, który doskonale pasował do kawy. Wspomnienie sir Nicholasa

rozwiało si ħ jak dym, gdy Laura pomy Ļ lała o przyjemno Ļ ciach, jakie j Ģ dzi Ļ czekaj Ģ . Podniosła wzrok i rozejrzała

si ħ po sali, która była tak wysoka i obszerna, Ň e zajmowała dwa pi ħ tra budynku. Ogromne kandelabry l Ļ niły w

zadymionym powietrzu, złote i czerwone ornamenty były eleganckie i miłe dla oka. Nieoczekiwanie doznała

nieprzyjemnego wra Ň enia, Ň e jest obserwowana. Było to niepokoj Ģ ce uczucie, od którego włosy powstały jej na

karku, a po plecach przeszedł zimny dreszcz.

Obróciła si ħ gwałtownie i w morzu białych mundurów ujrzała jeden zupełnie odmiennego koloru. Zdziwiła si ħ ,

dlaczego do tej pory nie zauwa Ň yła tego wysokiego, ciemnowłosego huzara. Miał ciemnozielony dolman, obcisłe

spodnie barwy jaskrawego szkarłatu i obrze Ň on Ģ barankiem kurtk ħ tej samej barwy, co dolman, niedbale

przewieszon Ģ przez lewe rami ħ . Czarne i złote hafty l Ļ niły imponuj Ģ co, a czerwone czako z austriackim

motywem d ħ bowego li Ļ cia le Ň ało przed nim na stole. Huzar u Ļ miechn Ģ ł si ħ do Laury w sposób, który uznała za

obra Ņ liwie poufały. Ostentacyjnie odwróciła wzrok, aby okaza ę mu swe niezadowolenie, lecz on wci ĢŇ

bezczelnie wlepiał w ni Ģ oczy, a po w Ģ skich wargach bł Ģ kał mu si ħ pełen rozbawienia u Ļ mieszek. Miał ciemn Ģ

twarz, dziwnie przenikliwe czarne oczy i paskudn Ģ blizn ħ na policzku.

Wstał, a serce Laury zamarło na chwil ħ , gdy Ň s Ģ dziła, Ň e zamierza do niej podej Ļę . On jednak skierował si ħ do

wyj Ļ cia. Wysoka, barczysta sylwetka Ļ ci Ģ gała na siebie spojrzenia innych oficerów. M ħŇ czyzna nie odezwał si ħ

082. Heath Sandra - Wenecka intryga.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: