odzywianie to też może być problem.pdf

OD¯YWIANIE

– to te¿ mo¿e byæ problem!

Jestem jednoœci¹ chaotycznych cz¹stek

nie wypowiedzianych myœli

zastyg³ych w os³upieniu emocji

i zbuntowanej furii,

która ujarzmiona dla innych,

zbiera ¿niwo dla mnie

i bezczelnie siê panoszy,

szczerz¹c zêby w rozpustnym uœmiechu.

A ja dziecinnie zakrywam oczy,

wmawiaj¹c sobie, ¿e jestem niewidzialna...

PWD. IZABELA MALESZKA-RZETELNA

Znam j¹ w³aœciwie od zawsze. By³yœmy w tej samej klasie. PrzyjaŸni³yœmy

siê, choæ dziœ jedyn¹ nasz¹ form¹ kontaktu s¹ telefony wykonywane przy oka-

zji urodzin i œwi¹t. Ostatnio rozmawia³yœmy w Dzieñ Myœli Braterskiej. Jak to

w ¿yciu bywa na progu naszego wejœcia w doros³oœæ, ka¿da posz³a w inn¹

stronê. Chcê wam opowiedzieæ o jej historii, poniewa¿ wiem, jak wielu z was

mia³o w przesz³oœci lub ma obecnie podobn¹ sytuacjê.

Kiedy odwa¿y³a siê otworzyæ i podzieliæ ze mn¹ swoim problemem, mia³a

za sob¹ ju¿ rok samotnej walki z chorob¹. Problemem, starannie przez ni¹ ukry-

wanym, by³a bulimia. Wtedy wiedzia³am o niej niewiele. Czu³am siê potwor-

nie bezsilna.

Na pocz¹tek musia³am siê dowiedzieæ, co to jest „bulimia”. Wiedza, któr¹

zdoby³am, pocz¹tkowo pochodzi³a z kolorowych czasopism i ulotek. Dziœ wiem

o tej chorobie du¿o wiêcej.

Podzielê siê z wami ca³¹ swoj¹ wiedz¹ i doœwiadczeniem. Opowiem o prze-

biegu tej choroby, a tak¿e o innej – anoreksji, o przyczynach powstawania,

skutkach oraz powiem o tym, co wy mo¿ecie zrobiæ w sytuacji, gdy w waszych

œrodowiskach ten problem siê pojawi lub jeœli ju¿ istnieje.

(anonimowy wiersz bulimiczki)

By daæ wam mo¿liwoœæ zrozumie-

nia (choæ w niewielkim stopniu) tego,

co dzieje siê z osobami chorymi, zaj-

rzenia w ich emocje i koszmary dnia

codziennego, rozmawia³am z kilkoma

dziewczynami (do ch³opaków dotkniê-

tych tymi zaburzeniami nie uda³o mi siê

dotrzeæ). Wszystkie one pokona³y cho-

robê. Walczy³y d³ugo o normalny dzieñ

i o odzyskanie radoœci ¿ycia. Wygra³y,

bo choroby te s¹ uleczalne. Jednak œlad

pozostaje na zawsze, a to oznacza, ¿e

chocia¿ nie wystêpuj¹ ju¿ zachowania,

które niszczy³y organizm, tj. wymioty,

g³odówki, napady jedzenia, to nadal dla

tych osób wygl¹d, sylwetka i waga po-

zostaj¹ bardzo wa¿nym elementem sa-

mooceny, choæ nie zajmuj¹ ju¿ czo³o-

wych pozycji. Mo¿na powiedzieæ, ¿e

ten obszar jest dla osób z przesz³oœci¹

bulimiczn¹ lub anorektyczn¹ niezwy-

kle wa¿ny, jest ich piêt¹ achillesow¹.

W trakcie terapii osoby chore miê-

dzy innymi prowadz¹ dziennik, w któ-

rym musz¹ zapisywaæ, co czuj¹, kiedy

jedz¹ lub gdy odmawiaj¹ posi³ku, i co

potem robi¹. W ten sposób z pomoc¹

terapeuty same dochodz¹ do prawdy,

czyli do prawdziwego powodu, dla

którego stosuj¹ pewne zachowania

maj¹ce charakter zaburzeñ. Mówi¹c

wprost – w trakcie terapii szukaj¹ od-

powiedzi na pytania, dlaczego choruj¹

na anoreksjê czy bulimiê.

C ZUWAJ | 05.2004

Za zgod¹ moich rozmówczyñ

w dalszej czêœci artyku³u bêdê przyta-

cza³a fragmenty z ich dzienników.

Zwymiotowa³am. Ale dziœ tylko jeden

raz, bo by³am na konsultacjach z bio-

logii i zobaczy³am, jak ma³o umiem.

Przestraszy³am siê. Ogromne wyrzuty

sumienia. Nie mogê zasn¹æ. Nie mogê

przestaæ myœleæ. Jest 3:10.

czêsto czymœ, co pomaga, ratuje buli-

mików i anorektyków przed g³êbszym

popadaniem w chorobê.

Po pierwsze, jest to sytuacja, która

sprawia, ¿e nie mog¹ siê zamkn¹æ

w domu, wychodz¹ na zbiórki, je¿d¿¹

na biwaki, zimowiska obozy.

Po drugie, maj¹ kontakt z rówieœni-

kami (wiêkszy i wa¿niejszy ni¿ w kla-

sie szkolnej).

Po trzecie, przez wykonywanie

wspólnych zadañ, zabawê i obowi¹zki

wobec dru¿yny czy zastêpu ich myœli

i dzia³ania mog¹ odrywaæ siê czasem od

problemów. Dziêki harcerstwu ich uwa-

ga mo¿e siê skierowaæ na „zdrow¹ ak-

tywnoœæ”.

Po czwarte, dzia³aj¹c w harcerstwie

mog¹ odnaleŸæ tak¹ dyscyplinê, dzie-

dzinê wiedzy, w której bêd¹ osi¹gaæ

bardzo dobre wyniki (odkryj¹ swoje

mocne strony), a to mo¿e wp³yn¹æ na

ich lepsz¹ ocenê samego siebie.

I w konsekwencji pomóc im w proce-

sie wychodzenia z choroby.

Nie wiem, co siê ze mn¹ dzieje. Wszyst-

ko mnie wkurza. Nic nie s³yszê, ¿ad-

nych informacji z w³asnej g³owy. Tylko

czujê, ¿e muszê coœ po³ykaæ. Nie czujê

sytoœci. Próbujê siê czymœ zaj¹æ, ale

nie wychodzi. Zwymiotowa³am. Czujê

wzrastaj¹ce zniewolenie, gniew i zmê-

czenie. Próbujê siê opanowaæ. Bojê

siê jutra. Zjad³am 7 tabletek na prze-

czyszczenie, gdyby by³o wiêcej, to

wziê³abym wiêcej. Nie mogê zapano-

waæ nad myœleniem o jedzeniu, nad

tym, by nie jeœæ.

By³am u kole¿anki na imieninach. Nie

jad³am lodów, i tak bym je zwróci³a.

Na ciastka nie mia³am ochoty, ale i tak

jad³am.

...nie czujê g³odu, nienawidzê jedze-

nia, boje siê go, ale JEM. Rozsadza

mnie gniew!

Znów jem, chcê przestaæ, a nie mogê.

Wiem, ¿e rodzice to widz¹, przeczu-

wam, co myœl¹. Jestem z³a na siebie

i na nich. Jest mi md³o, marzê o tym,

¿eby to z siebie wyrzuciæ. Wymiotujê

za s³abo, za ma³o. Prawie ¿adnej ulgi.

Jestem z³a, ¿e ju¿ nawet porz¹dnie

wymiotowaæ nie potrafiê. Jestem zmê-

czona.

Bulimia,

czyli „¿yjê, aby jeœæ”

Bulimia jest podobnie jak anorek-

sja form¹ zaburzeñ w od¿ywianiu. Jej

nazwa w przek³adzie dos³ownym z ³aci-

ny bulimia nervosa znaczy „¿ar³ocz-

noœæ psychiczna”. Jako choroba zosta³a

odkryta niedawno, bo w roku 1968. Jest

mniej znana, za to bardziej zró¿nico-

wana. Przejawia siê powtarzaj¹cymi siê

epizodami gwa³townego objadania siê.

Epizody objadania siê, jak i zachowa-

nia kompensacyjne, tj. te, które chro-

ni¹ przed przytyciem, wystêpuj¹ co

najmniej dwa razy w tygodniu przez

trzy miesi¹ce.

W krótkim czasie osoba chora mo¿e

poch³on¹æ ogromne iloœci jedzenia,

czêsto nie czuj¹c nawet jego smaku.

W trakcie takiego ataku nie panuje ona

nad jedzeniem, nie odczuwa nasyce-

nia. Jedzenie odbiera jako wewnêtrz-

ny przymus. Innymi s³owy, odczuwa,

¿e „coœ j¹ popycha” do jedzenia, a ona

sama nie ma nad tym kontroli, nie po-

trafi siê opanowaæ. Jednak gdy epizod

mija, uœwiadamia sobie, ¿e przy takiej

du¿ej dawce kalorii przytyje. Czuje

wtedy ogromne wyrzuty sumienia

z powodu utraty kontroli nad swoim

zachowaniem i strach przed przyty-

ciem. Zaczyna wiêc stosowaæ takie

dzia³ania, które, jej zdaniem, uchroni¹

j¹ przed skutkami ubocznymi „ataku

ob¿arstwa”. Chorzy stosuj¹ ró¿ne me-

tody:

· prowokuj¹ wymioty,

· nadu¿ywaj¹ œrodków przeczyszcza-

j¹cych,

· nadmiernie siê gimnastykuj¹, bie-

gaj¹ itp.,

· stosuj¹ kilkudniowe g³odówki.

Nie wszyscy bulimicy stosuj¹ prze-

czyszczanie. Myœl¹ w sposób dycho-

tomiczny, tj. wszystko albo nic, np. jak

zjad³am jedn¹ kostkê czekolady za

du¿o, to i tak ju¿ wszystko przepad³o.

...chcê byæ w domu, sama. Chcê za-

sn¹æ, zapomnieæ, nie byæ, nie czuæ...

Na obozie nauczy³am siê jeœæ w gru-

pie. I tylko 2 razy wymiotowa³am. Przed

wyjazdem postawi³am sobie wiele ce-

lów i wszystkie osi¹gnê³am. Spêdza-

³am czas i uprawia³am sport z fajnymi

ludŸmi, a nie – jedz¹c. To by³o boskie,

takie normalne. Nawet trochê schud³am.

Anoreksja:

„jestem silna,

gdy umiem sobie

odmówiæ jedzenia”

Siostr¹ bulimii jest anoreksja ne-

rvosa, co oznacza z ³aciny „jad³o-

wstrêt psychiczny”. Jest ona bardziej

niebezpieczna, gdy¿ w krótszym cza-

sie mo¿e doprowadziæ do œmierci.

Anoreksja jako choroba znana by³a

ju¿ 100 lat temu. Zaczyna siê od

zmniejszania posi³ków, przez ich

opuszczanie, a¿ do ca³kowitego od-

mawiania jakiegokolwiek jedzenia.

Osoby anorektyczne cechuje obsesyj-

na kontrola samego siebie w ¿yciu co-

dziennym, czêsto te¿ izoluj¹ siê od

rówieœników.

Myœlenie anorektyczek równie¿ jest

zaburzone. Gdy widzi najmniejsze od-

Jeszcze niedawno wa¿y³am 45 kilo.

By³o ju¿ prawie idealnie. Jeszcze kilka

kg i by³oby ok. Potem zaczê³y siê na-

pady i wa¿ê teraz 50.

Przynale¿noœæ do grupy rówieœni-

czej, takiej jak dru¿yna harcerska, jest

C ZUWAJ | 05.2004

ANOREKSJA POWODUJE:

chylenie w uznanym za idea³ kszta³cie

i rozmiarze cia³a, odbiera to jako coœ

obrzydliwego i wskazuj¹cego na za-

niedbanie w samoograniczaniu siê

i w swoim charakterze. Dla niej to

znak, by „dokrêciæ sobie œrubkê kon-

troli”. Paniczny lêk przed przytyciem

zmusza j¹ do walki na œmieræ i ¿ycie

z ka¿dym dodatkowym dekagramem,

z ka¿dym kêsem jedzenia. Takie oso-

by stale spieraj¹ siê o to, ¿e ich por-

cje s¹ zbyt du¿e, i potrafi¹ zareagowaæ

rozpacz¹ na niewielki przyrost wagi.

Czêsto p³acz¹ i z³oszcz¹ siê. Jednak

nale¿y pamiêtaæ, ¿e nie ka¿da bardzo

chuda osoba cierpi na anoreksjê, ale

te¿ nie ka¿da anorektyczka jest bar-

dzo chuda.

Osoby anorektyczne zaprzeczaj¹

powadze swego zaburzenia i mog¹ byæ

nieœwiadome szoku i lêku, jaki ich stan

budzi u innych. Poniewa¿ ich postrze-

ganie jest zaburzone tak, jakby mózg

p³ata³ im figle, tzn. mimo tego, ¿e s¹

chude, to w odbiciu lustrzanym widz¹

siebie jako grubasa. Ich bliscy martwi¹

siê, a one nie rozumiej¹, o co im cho-

dzi. Dlatego nieczêsto odczuwaj¹ za-

dowolenie ze swojej silnej woli.

· wyniszczenie organizmu,

· zaburzenia miesi¹czkowania,

· utratê tkanki t³uszczowej i masy miêœniowej,

· obni¿enie temperatury cia³a poni¿ej 36°C,

· zasinienie stóp, obrzêki,

· zawroty g³owy, obni¿enie ciœnienia têtniczego krwi,

omdlenia,

· zaburzenia motoryki oraz opró¿niania ¿o³¹dka,

· ³uszczenie, suchoœæ i ma³¹ elastycznoœæ skóry,

· wypadanie w³osów i ³amliwoœæ paznokci,

· spowolnienie akcji serca,

· nie leczona prowadzi do œmierci.

Chcê wróciæ do tego, co by³o wtedy,

kiedy umia³am nie jeœæ i chud³am. Nie-

nawidzê swojej anoreksji bulimicznej.

Nienawidzê jej. To wspaniale uczucie

– kontrolowaæ siê, to cudownie wejœæ

na wagê i zobaczyæ pó³ kilo mniej.

I jak to jest, kiedy wchodz¹c na wagê

widzi siê czterdzieœci parê kilo i s³y-

szy: „Jezus Maria, ale z ciebie szkie-

let”. Po prostu wiem, jak to jest. A jest

wspaniale. Ta kontrola jest cudowna.

BULIMIA POWODUJE:

Co ³¹czy

obie choroby

· obrzêki,

· próchnicê zêbów (kwas ¿o³¹dkowy niszczy zêby),

· zaburzenia elektrolitowe,

· zaburzenia pracy uk³adu trawiennego,

· wrzody ¿o³¹dka,

· wyja³owienie organizmu z niektórych witamin i mi-

nera³ów,

· wypadanie w³osów i ³amliwoœæ paznokci,

· zmêczenie, sennoœæ,

· du¿e ró¿nice wagi (raz siê chudnie, raz tyje),

· nie leczona po kilku latach równie¿ mo¿e doprowa-

dziæ do wyczerpania organizmu, a dalej do œmierci.

Ubieg³y wiek zosta³ nazwany wie-

kiem anoreksji i bulimii. Od lat 90. za-

notowano ogromny wzrost zachorowañ

zarówno wœród kobiet, jak i mê¿czyzn.

Nieleczone – obie choroby prowadz¹

do wyniszczenia organizmu, a dalej do

œmierci. Jak na ironiê w cywilizowa-

nych krajach, w czasach obfituj¹cych

w ¿ywnoœæ, m³odzi ludzie umieraj¹

z powodu zag³odzenia.

Choæ obie te choroby ró¿ni¹ siê

przebiegiem, mechanizmem powsta-

wania i form¹ leczenia, to ³¹cz¹ je pod-

stawowe kwestie:

· Obie s¹ pewnym rodzajem uzale¿-

nienia.

· Samoocena chorych kszta³tuje siê

pod wp³ywem sylwetki i wagi. Myœl¹

tak: „nikt mnie nie lubi, bo jestem

gruba(y)”, „obla³am kolejny egza-

min, bo jestem gruba”, „nie zas³u-

gujê na nic innego, bo jestem

gruba...”.

· Osoby chore odczuwaj¹ pora¿aj¹-

cy lêk przed utyciem (si³y tego lêku

osoba zdrowa nie jest w stanie so-

bie wyobraziæ).

· Choroby te dotykaj¹ zarówno ko-

biety, jak i mê¿czyzn (jednak ko-

biety znacznie czêœciej), g³ównie

osoby m³ode, w okresie dojrzewa-

nia lub krótko po nim.

Widzê swoje rêce – s¹ grube, nogi –

s¹ ohydnie grube, twarz, szyja, brzuch.

Nie mogê na nie patrzeæ. Wstyd mi

tych s³aboœci.

Natomiast bulimiczka, która siê

przeczyszcza przez wymioty i tablet-

ki, nigdy nie osi¹ga stanu zadowole-

nia. Przyt³oczona jest poczuciem

wstydu i winy i robi wszystko, by

ukryæ swój problem, nierzadko pos³u-

guj¹c siê k³amstwem. Walczy boleœnie

i czêsto nieskutecznie, by opanowaæ

impuls przejadania siê.

By³am w odwiedzinach u wujka na wsi.

To by³ dobry i aktywny dzieñ. Gdy je-

stem aktywna, nie muszê i nie chcê

spaæ. Nawet trochê siê opali³am. Na-

uczy³am siê jeŸdziæ ci¹gnikiem i trzy-

ma³am na d³oni kilkudniowe koci¹tko.

Teraz nawet tak strasznie nie wygl¹da

oblicze w lustrze.

Zanim opowiem wam o przyczy-

nach powstawania tych zaburzeñ oraz

o roli, jak¹ mo¿e odegraæ harcerstwo

i o tym, co wy, jako koledzy, prze³o-

¿eni mo¿ecie zrobiæ, poznajcie pora-

nek bulimiczki po napadzie jedzenia.

Zdarza siê te¿, ¿e owe zaburzenia

przeplataj¹ siê, tworz¹c odmiany jak

wirus grypy. Tak powstaje „anoreksja

bulimiczna” tzn. jad³owstrêt wystêpuje

na przemian z napadowym jedzeniem,

ale nie wystêpuj¹ wymioty czy inne

formy przeczyszczania.

Nie mogê byæ gruba! NIE, NIEEE! Szyb-

ko do ³azienki! Zatykam wannê. Od-

krêcam kran. Szum wody wszystko

C ZUWAJ | 05.2004

zag³uszy! Nachylam siê nad muszl¹,

odgarniam w³osy..., wymuszam wymio-

ty..., czujê, jak oczy i ca³a twarz puchn¹

mi i pêczniej¹... Krew! Bo¿e, sk¹d?

¯o³¹dek? Wiedzia³am, ¿e to siê kiedyœ

Ÿle skoñczy! Do lustra...To nos! Krew

z nosa..., ale siê wystraszy³am, a to

tylko nos. Ju¿ w porz¹dku.

niu. Zaburzenia jedzenia, które pojawi-

³y siê w szkole policealnej, zaczê³y przy-

bieraæ na sile. Poniewa¿ nie uda³o mi

siê dostaæ na psychologiê, a do tego

studiowa³am kierunek, którego niena-

widzi³am, moja samoocena drastycz-

nie spada³a. Czu³am siê nikim. By³am

bardziej samotna ni¿ kiedykolwiek

w swoim ¿yciu. Mia³am problemy z je-

dzeniem, dramatycznie pragnê³am zrzu-

ciæ kilka kilogramów, bo czu³am siê

gruba, studiowa³am to, czego nienawi-

dzi³am najbardziej pod s³oñcem, do

tego jeszcze bardzo kiepsko mi sz³o

na tych studiach. Nie mog³am poroz-

mawiaæ z mam¹, a do tego próbowa-

³am siê z kimœ zwi¹zaæ, ale nic z tego

nie wychodzi³o.... (anorektyczka)

CO TY MO¯ESZ ZROBIÆ?

Przede wszystkim masz prawo nie wiedzieæ, co zro-

biæ, jak siê zachowaæ!

Anoreksja i bulimia to choroby o pod³o¿u psy-

chicznym i choæ czêsto zaczynaj¹ siê od odchu-

dzania, to nie s¹ one fanaberiami rozpieszczonych

dziewczyn i ch³opaków. Pomoc¹ osobom cho-

rym zajmuj¹ siê specjaliœci. Dlatego nie musisz

mieæ wyrzutów sumienia z powodu tego, ¿e nie

umiesz pomóc.

Kto najczêœciej popada

w zaburzenia od¿ywiania

Osoby, które zapadaj¹ na anorek-

sjê, przejawiaj¹ tendencjê do du¿ego

dystansu emocjonalnego, nie okazuj¹

uczuæ, ostro¿nie nawi¹zuj¹ nowe zna-

jomoœci. Lubi¹ rutynê, ustalony po-

rz¹dek, czêœciej miewaj¹ k³opoty

z przystosowaniem siê do zmian. Nie

przepadaj¹ za ryzykiem, wrêcz go uni-

kaj¹, bo wzbudza on u nich niepokój.

Maj¹ sk³onnoœci perfekcjonistyczne.

Bulimicy s¹ osobami chwiejnymi

emocjonalnie, impulsywnymi. Rów-

nie¿ zdradzaj¹ nadmierny perfekcjo-

nizm i ambicjê, która przejawia siê

w negatywnej ocenie w³asnej osoby.

(albo coœ robiê dobrze, albo wcale tego

nie robiê). S¹ ci¹gle niezadowolone ze

swoich dzia³añ i wygl¹du. Myœl¹: „za-

wsze coœ mo¿e byæ zrobione jeszcze

lepiej”, zamiast „zrobi³am to dobrze”.

Jeœli jednak podejrzewasz, ¿e ktoœ w twoim œro-

dowisku czy dru¿ynie mo¿e chorowaæ, najpierw

nale¿y siê upewniæ, czy to prawda. Mo¿esz to

zrobiæ obserwuj¹c dyskretnie osobê, która mo¿e

mieæ problem. A nastêpnie porozmawiaæ z ni¹.

I jeœli problem jest rzeczywisty, dowiedzieæ siê,

co mo¿esz dla niej zrobiæ. Byæ mo¿e wystarczy

tylko, ¿e jej wys³uchasz, pójdziecie razem na

spacer, albo przygotujecie wspólnie opracowa-

nia pytañ maturalnych. Osoba chora musi jed-

nak tej pomocy chcieæ. W przeciwnym wypadku

pomoc „na si³ê” bêdzie nieskuteczna. Jeœli wœród

twoich podopiecznych czy przyjació³ ktoœ cierpi

na bulimiê lub anoreksjê, zachowaj dyskrecjê.

Nikt nie chce chodziæ z „etykiet¹” chorego.

Mama siê boi, bo jutro ma chemiotera-

piê. Ja zaczynam myœleæ o jedzeniu

i o tym, ¿e nie by³am „s³odk¹ córeczk¹”

przez ostatnie dni, a tak bardzo nie

chcia³am jej raniæ.

Mam poczucie winy. Miêdzy mam¹ i oj-

cem w³aœnie wybuch³a k³ótnia, której,

wydaje mi siê, by³am g³ówn¹ przyczyn¹.

Czujê siê winna, zaczynam szukaæ jesz-

cze czegoœ do zjedzenia.

Zamiast wyrzucania z siebie emo-

cji, mówienia innym o tym, co czuje,

czego potrzebuje, wymusza wymioty,

¿eby nie s³yszeæ pewnych myœli, w³a-

snych uczuæ, nie dopuszczaæ ich do

siebie, nie „dopuszczaæ” do siebie je-

dzenia (g³odzi siê). Oba te sposoby ra-

dzenia sobie w ogromnie trudnej

sytuacji, na któr¹ nie maj¹ wp³ywu, s¹

form¹ agresji kierowanej do samego

siebie zamiast do tych, na których na-

prawdê s¹ Ÿli. Brzmi to pewnie doœæ

niesamowicie i ma³o prawdopodobnie,

ale taka ju¿ jest moc i zawi³oœæ naszej

skomplikowanej psychiki. Z obu cho-

rób mo¿na siê wyleczyæ z pomoc¹ fa-

chowca psychologa.

Nie wolno zmuszaæ tych osób do jedzenia, po-

niewa¿ skupianie siê na objawach ich choroby

jest bardzo stresuj¹ce (bo zwraca siê wtedy

uwagê na coœ, co one próbuj¹ ukryæ).

Przyczyny

Pocz¹tek jest zwykle trudno uchwyt-

ny, czêsto rozpoczyna siê odchudza-

niem albo jest skutkiem stresu, sytuacji

konfliktowej (z mam¹ lub ojcem), utraty

bliskiej osoby lub choroby kogoœ bli-

skiego. Na owe k³opoty nak³adaj¹ siê

te¿ inne, jak problemy w szkole, nie-

szczêœliwa mi³oœæ itp. To wszystko sta-

nowi dla m³odego cz³owieka du¿y

ciê¿ar, ciê¿ar, który jest ponad jego si³y.

Wpycha go w poczucie bezradnoœci

i winy. Osoba w takiej „pu³apce” chce

kontrolowaæ sytuacjê, ale nie mo¿e, no

bo jak zatrzymaæ ma œmierteln¹ choro-

bê najbli¿szej osoby, poradziæ sobie

z zawiedzionym zaufaniem, poczuciem

krzywdy i z³oœci na samego siebie? I tak

oto odkrywa, ¿e jedynym obszarem, na

który mo¿e mieæ w danym (krytycznym)

momencie wp³yw, jest w³asne cia³o, to,

co daje lub „zabiera” (jedzenie), to, co

z nim robi (nadmierne æwiczenia).

Za to mo¿na dowiedzieæ siê, kto i gdzie w wa-

szej miejscowoœci zajmuje siê chorobami tego

typu. I udostêpniæ te dane osobie chorej. Uma-

wianie jej z psychologiem bez jej zgody nie da

efektu. By wyzdrowieæ, trzeba chcieæ!

Miejcie wiêc oczy otwarte, b¹dŸcie czujni, ale

te¿ nie urz¹dzajcie „polowania” na podejrza-

nych o zaburzenia od¿ywiania. A gdy problem

rzeczywiœcie zaistnieje, to z waszej strony wy-

starczy, gdy oka¿ecie tym osobom szacunek

i po prostu bêdziecie przy nich.

Zrobi³am jeden krok ku wyzdrowieniu.

Dziœ ca³y dzieñ nie wymiotowa³am. Aha!

Ostatnio odkry³am, ¿e uporczywie my-

œlê o jedzeniu, gdy nie czujê siê bez-

pieczna.

Z bulimii i anoreksji mo¿na wyjœæ. S¹ to choroby ca³-

kowicie uleczalne.

Wypowiedzi drukowane kolorem pochodz¹ z dzien-

ników prowadzonych podczas terapii przez chorych

na anoreksjê lub bulimiê. Opublikowaliœmy je oczy-

wiœcie za zgod¹ tych osób.

...ci¹gle chodzi³am g³odna, wiêc robi-

³am wszystko, by nie myœleæ o jedze-

pwd. Izabela Maleszka-Rzetelna

jest studentk¹ V roku psychologii na UAM

C ZUWAJ | 05.2004

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: