Kossak Zofia - Przymierze.pdf - e booki - agaapril

ZOFIA KOSSAK

PRZYMIERZE

WSTĘP

Na kartach tej książki historia Starego Testamentu nabiega żywą krwią. Pulsuje ona w

postaciach znanych nam z Biblii - Abrahama, "ojca ludu", żony jego Sary, pięknej i wiernej,

bratanka Lota i żony jego, zamienionej w słup soli podczas ucieczki z płonącej Sodomy, a

także całego, wolno żyjącego, pasterskiego plemienia Hebrajczyków, które rządzi się własnymi

prawami, swoistą moralnością, wierzy we własnych bożków i opiekuńcze posążki rodowe -

terafim.

Bogactwo szczegółów historycznych i obyczajowych idzie tu w parze z pięknym,

plastycznym językiem, właściwym najlepszym historycznym powieściom Zofii Kossak.

Ale ta książka przekroczyła granice zainteresowań historycznych autorki - stała się

obrazem przeznaczeń ludzkich, znakiem przymierza, jakie zawiera Bóg z człowiekiem bez

reszty Mu oddanym.

Postać Ab - Rama, "ojca ludu", który upadając i błądząc wiecznie szuka Prawdy,

niezmiennie nasłuchuje jej głosu - dla nas, oddzielonych przepaścią wieków, wcale nie jest

anachronizmem. Na naszych oczach jego pasterski lud przeobraża się w świadomy siebie

naród, a jego losy, zamknięte w książce granicami życia Ab - Rama, ponad nieskończonym

szeregiem stuleci są zapowiedzią i wytłumaczeniem sensu istnienia człowieka.

CZĘŚĆ PIERWSZA

POWOŁANIE

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W GRODZIE UR

Elizer, zwany Damasceńskim, zawrócił do obozu zabierając osły ze sobą, Ab - Ram, pan

jego, wszedł pieszo na wielkie schody wiodące ku bramie miejskiej. Drugi niewolnik, Sur,

młodziak o nie zarośniętej jeszcze twarzy, kroczył za nim, dźwigając na głowie kosz

wypełniony żywnością. Schody o szerokich kamiennych stopniach były wyżłobione od

wielowiekowego użycia, a tak połogie, że osły i wielbłądy wchodziły tędy swobodnie.

Starodawny gród Ur, leżący nad dolnym Eufratem, wznosił się na sztucznym wzgórzu, blisko

sto łokci wysokim, usypanym niegdyś, pewno przed potopem, przez zapomniane dziś ludy.

Ab - Ram bez pośpiechu wszedł w pożądany cień murów. Brama była przestronna,

nisko sklepiona, zamykana na noc spiżowymi wrzeciądzami. Skrzydła wrót pokrywała

płaskorzeźba przedstawiająca oblężenie miasta. Panujący pod sklepieniem chłód czynił z

bramy ulubione miejsce spotkań mieszkańców grodu, a zarazem targ. Tu najchętniej

załatwiano sprawy kupieckie lub prawne, wymieniano nowiny i plotki. Tu gromadzili się

przekupnie uliczni, kuglarze, zaklinacze, zamawiacze. W koszach z sitowia stojących pod

murem piętrzyły się płaskie chleby, gorące placki okrągłe i twarde jak kule oraz "debelah",

ulubiony przysmak przyrządzony z fig i rodzynków wymieszanych z miodem, po czym

wysuszonych na słońcu. Zwarte roje much brzęczały nad koszami. Obok sprzedawano garnki i

miski polewane, a także najtańsze naczynia ubogich wykonane z suchej, wydrążonej dyni.

Liczni żebracy krzyczeli domagając się wsparcia. Sprzedawcy wonności unosili w górę

maleńkie ampułki pełne cennego olejku. Wśród gadatliwej ciżby nie brakło szpiegów

nasyłanych przez namiestnika lub kapłanów, jednako radych wiedzieć, o czym rozmawia

pospólstwo, na szerokiej zaś ławie widny z dala siedział urzędnik królewski trzymając przed

sobą szale do ważenia złota lub srebra. Wprawdzie każdy kupiec nosił w woreczku przy boku

własne wagi i ciężarki w kształcie lwa lub byka, lecz klient podejrzewający jego sumienność

miał możność, a nawet obowiązek odnieść się do urzędnika dla sprawdzenia wagi. W wypadku

niedokładności kupcowi obcinano dłoń.

Powszechnie przyjętą monetę stanowiły sykle srebrne odpowiadające ciężarowi 320

ziarn jęczmienia; 60 sykli tworzyło jedną minę, 60 min - jeden talent. Choć waga zboża

pozostawała na ogół ta sama, wartość sykli była zmienna. Inaczej ceniono sykle babilońskie

niż elamickie lub asyryjskie. Nawet w obrębie jednego państwa odróżniano minę królewską i

minę kapłańską. Różnice wagi były powodem nieustannych sporów, przeto większość

kupujących i sprzedawców wolała załatwiać swe targi wymiennie.

Ab - Ram przystanął u wejścia, po oślepiającym blasku słońca bowiem wnętrze bramy

wydało mu się nieprzeniknioną ciemnością. Korzystając z tego gromada przekupniów

obskoczyła go ofiarowując natarczywie swój towar. Potrząsnął przecząco głową i połę

szerokiego płaszcza z sierści wielbłądziej przerzucił przez ramię dając tym ruchem poznać, że

nie potrzebuje niczego. W twarzy miał lekceważenie, jakie każdy wolny pasterz żywił dla

mieszkańców murów. Był wysoki, postawny. Jego biała chusta osłaniająca głowę i barki,

opasana trójkątnie czarnym sznurem, górowała nad ciżbą. Zatrzymał się przez chwilę przy

handlarzu zaklęć królującym pośród tabliczek glinianych, cegieł i amuletów.

- Objaśnij mnie, gdzie mieszka adon Taribal, sprzedawca zaklęć - zapytał.

- Żyj wiecznie, panie mój! Czemu chcesz utrudzać nogi idąc do mistrza Taribala? Sługa

twój posiada najlepsze zaklęcia... Wybieraj, co chce dusza twoja... Przeciw demonom czy

ludziom?...

- Pytałem, odpowiedz. Twoich zaklęć nie chcę. Sprzedałeś w zeszłym roku memu ojcu

zaklęcie przeciw czarom, a kapłan znajomy przeczytawszy tabliczkę rzekł, iż znajduje się na

niej spis zbioru daktyli sprzed trzech lat.

- Demony ją zamieniły... - mruknął sprzedawca zmieszany. - Adon Taribal mieszka

naprzeciwko Wieży. Poznasz dom po wielkich płytach, na których "melek melakim", oby żył

wiecznie, kazał wyryć swoje przykazania... Moje zaklęcia są dobre, zaklęcia Taribala są nic

niewarte - dodał jeszcze.

Ab - Ram nie słuchał. Wyszedłszy z bramy zwrócił się do Sura.

- Pospiesz do Tarego syna Nachora, oddaj jadło i powiedz, że przyjdę niebawem.

Niewolnik zgiął się w ukłonie przytrzymując ręką kosz i ruszył żwawo uliczką idącą pod

murami. Ab - Ram wspinał się dalej po schodach wiodących od bramy ku świątyni. Obrzeżały

je postacie skrzydlatych byków o ludzkich głowach oraz lwów. Sztuczne wzgórze, na którym

stało miasto, wydymało się w tym miejscu płaskim, okrągłym kopcem, przeto stojące na

wzniesieniu świątynia, Wieża Kapłanów oraz pałac królewski wydawały się wyższe, niż były w

istocie. Jak wszystkie budowle w tym płaskim, mulistym kraju, zmurowano je z cegły palonej,

pokrytej lśniącą polewą. Na świątyni i pałacu polewa miała barwę błękitną, służącą za tło

malowanym korowodom bogów, królów, kapłanów, wojowników, jeńców, byków i lwów.

Niezliczone postaci walczyły, ucztowały, przyjmowały hołdy, ofiary, sunęły karnymi rzędami,

ginęły, oddawały się łowom albo spoczynkowi. Świetność ich barw szła w zawody z

wykonaniem.

Nad głównym wejściem pośród krępych kolumn malowane korowody ustępowały

miejsca szerokiej płaszczyźnie odbijającej od reszty ścian jaskrawszym błękitem. Pośrodku

Kossak Zofia - Przymierze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: