10) Październik.doc

1 października

TERESA

żeńska forma bizant. imienia Tardsios; gr. teresis - obrona, opieka

Św. Teresa od Dzieciątka Jezus, dziewica. Maria Franciszka Teresa Martin urodziła się w Alencon (Normandia) w 1873 r., jako dziewiąte dziecko Ludwika i Zofii. Kiedy miała 4 lata, umarła jej matka. Wychowana w pobożnej rodzinie chrześcijańskiej i w internacie benedyktynek w Lisieux, w piętnastym roku życia - za osobistą dyspensą Leona XIII - wstąpiła do klasztoru karmelitanek. Tam otrzymała imię Teresy od Dzieciątka Jezus. W zakonnym życiu zadziwiała jej dojrzałość duchowa. Starała się doskonale spełniać wszystkie, nawet najmniejsze obowiązki. Nazwała tę drogę do doskonałości “małą drogą dziecięctwa Bożego”. W 1890 r. złożyła śluby W trzy lata później została mistrzynią nowicjuszek. Widząc, że miłość Boga jest zapomniana, oddała się Bogu jako ofiara za zbawienie świata. Swoje przeżycia i cierpienia opisała w księdze “Dzieje duszy”. Zmarła na gruźlicę 30 września 1897 r., zapowiedziawszy: “Chcę, przebywając w niebie, czynić dobro na ziemi. Po śmierci spuszczę na nią deszcz róż.” Beatyfikował ją Pius XI w 1923 r., kanonizował w dwa lata później. Jest patronką zakonów: karmelitanek, teresek, terezjanek; misjonarzy, misji katolickich; archidiecezji łódzkiej, Francji.

W ikonografii św. Teresa przedstawiana jest na podstawie autentycznych fotografii. Jej atrybutami są: Dziecię Jezus, księga, pęk róż, pióro pisarskie.

św. Bawona z Gandawy (+ ok. 659),

św. Domnina m. (+ IV w.),

św. Romana Hymnografa dk. (+ 650),

śwśw. Werysyma, Jego sióstr Maksymy i Julii, mm. (+ 303).

2 października

ANTONI (zob. 17 stycznia)

Bł. Antoni Chevrier, wyznawca (+ 1879). Jałmużnik oraz organizator przystani dla ubogich i dzieci. Kongresy Eucharystyczne zawdzięczają mu swe powstanie. Jan Paweł II beatyfikował go w 1986 r.

Aniołów Stróżów;

św. Eleuteriusza żołnierza m. (+ ok. 680),

św. Geryna m. (+ ok. 678),

św. Leodegara bpa (+675),

św. Teofila mn. (+ VIII w.).

3 października

JAN (zob. 31 stycznia)

Św. Jan z Dukli, kapłan (1414 - 1484). Urodził się w rodzinie mieszczańskiej. Po studiach na uniwersytecie w Krakowie wstąpił do zakonu franciszkanów. Zostawszy kapłanem pracował w różnych klasztorach Małopolski. Pod wpływem św. Jana Kapistrana przeniósł się do bernardynów. Działał w Krakowie, Poznaniu i Lwowie. Pod koniec życia stracił wzrok. Miał dar proroctwa. Św. Jan został beatyfikowany przez Klemensa XII (1733). Kanonizowany przez Jana Pawła II (1995), Patron Królestwa Polskiego, Wielkiego Księstwa Litewskiego, archidiecezji przemyskiej, Lwowa, rycerstwa polskiego. Relikwie Świętego spoczywają w kościele w Dukli.

W ikonografii przedstawiany jest św. Jan z Dukli w habicie zakonnika, czasami jako niewidomy Jego atrybutem są promienie światła.

śwśw. Dionizego, Fausta, Kajusa, Piotra, Pawła, mm. (+ III w.),

bł. Dominika Spadofory zk. (+ 1521),

śwśw. Ewalda Białego i Ewalda Czarnego misjonarzy, mm. (+ 690/696?),

św. Froilana bpa (+ 905),

św. Gerarda op. (+ 959),

św. Hezychiusza wyznawcy (+ IV w.),

św. Kandydy m. (+ ok. III w.),

św. Maksymiana bpa Bagai (+ V w.),

św. Marii Józefy Rosello zk. (+ 1880).

4 października

FRANCISZEK (zob. 24 stycznia)

Św. Franciszek z Asyżu, diakon. Jan Bemardone urodził się w Asyżu 1182 r. Był synem zamożnego kupca Piotra i Joanny Pica. Ojciec po powrocie z Francji do imienia syna Jan dodał Franciszek (Francuzik). Jako młody człowiek Franciszek odznaczał się wrażliwością, lubił poezję, muzykę. Ubierał się dość ekstrawagancko. Był to czas jego beztroskiego życia. Podczas zbrojnego konfliktu między Asyżem a Perugią wziął udział w walce i dostał się do niewoli. Prawie roczny pobyt w więzieniu poważnie nadwerężył jego zdrowie. Po powrocie do domu ciężko zachorował. Wówczas powziął zamiar zmiany żyda. Nie był on jednak trwały. W roku 1205 uzyskał ostrogi rycerskie i udał się na wojnę, prowadzoną między Fryderykiem II a papieżem. W Spoletto miał sen, w którym usłyszał wezwanie Boga. Powrócił do Asyżu. Podjął modlitwę, umartwienia i posługę ubogim. Pewnego dnia w kościele św. Damazego usłyszał głos: “Franciszku, napraw mój Kościół.” Wezwanie zrozumiał dosłownie, więc zabrał się do odbudowy zrujnowanej świątyni. Aby uzyskać potrzebne fundusze, wyniósł z domu kawał sukna. Ojciec zareagował na to wydziedziczeniem syna. Pragnąc nadać temu charakter urzędowy, dokonał tego wobec biskupa. Na placu publicznym, pośród zgromadzonego tłumu przechodniów i gapiów, rozegrała się dramatyczna scena między ojcem a synem. Po decyzji ojca o wydziedziczeniu Franciszek zdjął z siebie ubranie, które kiedyś od niego dostał, i nagi złożył mu je u stóp mówiąc: “Kiedy wyrzekł się mnie ziemski ojciec, mam prawo Ciebie, Boże, odtąd wyłącznie nazywać Ojcem.” Po tym wydarzeniu Franciszek zajął się odnową zniszczonych wiekiem kościołów. 24 lutego 1208 r. podczas czytania Ewangelii o rozesłaniu uczniów uderzyły go słowa: “Nie bierzcie na drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski” (Mt 10,10). Odnalazł swoją drogę życia. Zrozumiał, że chodziło o budowę trudniejszą - odnowę Kościoła targanego wewnętrznymi niepokojami i herezjami. ...