Bieńkowski Zbigniew.pdf

Zbigniew Bieńkowski

Rozmowa

Ty jesteś częścią, a ja stroną świata,

ty wiesz o Ziemi, a o mnie wie

przestrzeń.

Jesteśmy wzajem tak jak zysk i strata,

gdy ty westchnieniem, ja jestem

powietrzem.

Ja jestem z Ziemi i na jej obszarze

mogę ci niebo zbliżyć lub oddalić.

Krwią swoją twoje pragnienia

zagaszę,

nim gmach przestrzeni od nich się

zapali.

Tyś jest budowlą, ja jestem jej stylem.

Kiedy natchnione wzrokiem do

dotyku

kamienne nieba legną w ziemskim

pyle,

ja będę jeszcze pojęciem gotyku.

Ja mam kształt własny, ty nie masz go

wcale,

ja jestem świateł i cieni przyczyną.

Kiedy krajobraz w mych oczach zapalę,

to tylko wtedy możesz go ominąć.

Ty tworzysz światło, a ja formę światła,

która z ciemności postać blasku weźmie

i każdą gwiazdę, co z przeczuć twych

spadła,

wyśni na jawie, by świeciła we śnie.

Gdy wieczność stawać się zacznie na

Ziemi

i obowiązki serca kamień przejmie,

ty będziesz trwaniem, które się nie

zmieni.

Ja pragnę więcej: aby żyć śmiertelnie.

* * *

Między nami, to znaczy między mną i tobą.

Między mną, który jestem istnieniem dosłownym,

a więc krwią, sercem, łzą, westchnieniem, powietrzem,

między mną, który jestem otwartą przenośnią,

nie zniechęconym sercem i trzciną myślącą

o tobie, wciąż o tobie...