„ Metody aktywnego słuchania muzyki poważnej przez dzieci w wieku przedszkolnym opracowana przez Batię Strauss”.
Batia Strauss ukończyła studia muzyczne w Izraelu. Propagowała muzykę poważną wśród dzieci w wieku przedszkolnym tak, by była dla nich atrakcyjna. Swoją metodę nazwała „ aktywne słuchane muzyki”. Spotkała się ona z akceptacja Ministra Edukacji Narodowej w Izraelu.
W dniach 25 – 26 września 1996 roku Batia przebywała w Akademii Muzycznej w Warszawie,. Przedstawiła czternaście utworów muzyki klasycznej. W każdym z nich starała się wychwycić najbardziej istotne elementy: harmonię, rytm, melodykę i do nich opracowała formę prezentacji. Jej formy lekcyjne były zwięzłe i klarowne. Batia mówiła o zasadzie konieczności celowego i uzasadnionego aktywizowania słuchacz, podając mu jednocześnie gotowe receptury. Scenariusze przez nią opracowane podczas wieloletniej pracy nabrały wręcz doskonałego kształtu.
Metoda Jej daje szansę wykształcenia słuchacza czujnego i widzącego w jednej osobie, ponieważ pokazuje drogę do świata muzyki w sposób nie nazwany do końca ( bowiem do końca niej jest określone żadne dzieło sztuki).
Aby dobrze przekazać dziecku dzieło sztuki, trzeba go najpierw samemu przeżyć. Dziecko chętnie bawi się muzyką i przy muzyce, a bawiąc się muzykuje całym sobą. Działanie takie pobudza aktywność wewnętrzną dziecka, co pozwala mu odczuć sacrum dzieła oraz uczestniczyć w misterium jego współtworzenia.
Najważniejsze zalety tej metody:
- adaptacja różnych utworów muzyki klasycznej;
- identyfikacja z artystami prezentującymi się w nagraniu;
- możliwość wystąpienia w roli wykonawcy i dyrygenta dzieła;
- komunikacja poza słowna w celu zwrócenia uwagi na różne elementy dzieła muzycznego;
- swoboda w zamianie ról;
- kształcenie wyobraźni dźwiękowej;
- atrakcyjność utworu do wielokrotnego słuchania;
- zintegrowane: słuchanie, granie, tańczenie i śpiewanie z elementami pantomimy, dramy i różnych form plastycznych ( synkretyzm w słowach: gram, słyszę, tańczę i śpiewam bliskie idei C. Orfa ).
- stosunkowo krótki czas osiągnięcia celu;
- zachęta do rozwijania twórczości ucznia: nauczyciela;
- możliwość stosowania tej metody przez nauczyciela z mniejszym doświadczeniem muzycznym.
Wskazówki realizowane :
1. Tańce i gesty taneczne należy prezentować w kręgu w pozycji siedzącej lub stojące, gdyż wówczas łatwo obserwować dziecko i korygować błędy.
2. Sposób wydobywania dźwięku grania na instrumentach, pokazywać bez instrumentów ( w wyobraźni) z wyraźnym i synchronicznym sygnałem dyrygenta.
3. Podczas wykonań publicznych ( popisów) nauczyciel powinien zawsze realizować zadania z dziećmi.
4. Ruchy prowadzącego mają być wyraźne i jednoznaczne; zwłaszcza mimika.
5. Utwory nauczyciel podaje dzieciom w formie sfabularyzowanej.
zalesko