immunocytochemia.pdf

IV Konferencja Sekcji Endokrynologii Molekularnej PTE, Poznań, 2-3.10.2004

Diagnostic value of immunohistochemistry in lesions of the

endocrine system

Stanisław Sporny, Katarzyna Taran

Department of Dental Pathology Medical University of Lodz

Head of the Department: Stanislaw Sporny, M.D., Ph.D., Associate Professor

Abstract

The aim of immunohistochemistry and immunocyto-

chemistry is to reveal specific antigens in cells and tissue

samples. Those techniques are based on an antigen-

antibody reaction and visualization of its product in

microscopic examination. The precursor of this new

diagnostic procedure was an immunofluorescent reaction

in frozen tissue samples performed by Albert Coons in

1940. Then the immunohistochemical techniques were

perfected to increase sensitivity and specificity. Currently

it is hard to imagine a modern pathological examination

without immunohistochemistry. At the end of XX th

century it was believed that 75% of cases is possible to be

diagnosed due to immunohistochemical stains.

Microscopic examination of endocrine glands tissue

samples is extremely difficult because of coexistence of

the presence of neoplasms and endocrine dysfunction.

It is necessary to establish the type of hormones in the

cells of the endocrine system lesions to make a proper

diagnosis. Thanks to the use of antibodies against

hormones and its precursors it becomes possible. At

present most of the antigens are easily detected in both:

formalin fixed paraffin embedded tissues samples and

ethanol fixed cytological smears so immunohistochemocal

and immunocytological stains can be a part of routine

diagnostic procedures in pathology. However most of

the biologically active substances are revealed in many

organs and tissues and it is necessary to perform a

satisfactory immunohistochemical panel to be sure the

diagnosis. It is important to notice that there is no need

to make a wide panel of antibodies in all of the cases and

the economical aspect of examination is also important.

Of course immunohistochemistry sometimes is the

guarantee of proper diagnosis but in some cases too wide

panel of antibodies can be a loss for the patient and for

medical department.

We discussed the proper diagnostic procedures

and immunohistochemical profile in pathological

lesions of endocrine system (thyroid and adrenal gland,

adenohypophysis, neuroendocrine tumours and some

hormones-secreting tumours of gonads).

Key words : pathology, immunohistochemistry, tumours,

endocrine system

Department of Dental Pathology

Medical University of Lodz,

Czechoslowacka 8/10 str.,

92-916 Lodz, Poland

ph.: (48)(42) 6757635; ph./fax (48)(42) 679 01 91

Znaczenie badań immunohistochemicznych w diagnostyce zmian

układu dokrewnego

Stanisław Sporny, Katarzyna Taran

Zakład Patomorfologii Stomatologicznej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi,

Kierownik Zakładu: dr hab. med. Stanisław Sporny

Streszczenie

Immunohistochemia i immunocytochemia to technika

badawcza, której celem jest ujawnienie swoistych antygenów

w komórkach i tkankach na zasadzie wywoływania reakcji

antygen-przeciwciało i uwidocznienie tego zjawiska

w preparatach mikroskopowych. Za prekursora tej metody

diagnostycznej uważa się Alberta Coonsa, który w 1940r.

zastosował technikę immunofluorescencji do wykrywania

antygenów w mrożonych skrawkach. Później stopniowo

udoskonalano te procedury w celu zwiększenia ich

czułości i swoistości. Obecnie trudno wyobrazić sobie

nowoczesną diagnostykę patomorfologiczną bez tego

sposobu badań. W latach dziewięćdziesiątych ubiegłego

stulecia szacowano, iż zastosowanie odczynów

immunocytochemicznych stwarza szansę precyzyjnego

rozpoznania w prawie 4 przypadków.

Patologia mikroskopowa narządów wewnątrz-

wydzielniczych, w których procesy nowotworowe

mogą współistnieć ze zmianami czynnościowymi należy

do szczególnie trudnych działów histopatologii. Do

bezbłędnego rozpoznawania procesów patologicznych

gruczołów dokrewnych istotne wydaje się być ustalenie,

jakie hormony zawierają komórki zmiany. Osiągnąć

to można poprzez wykorzystywanie przeciwciał

skierowanych przeciwko hormonom i ich prekursorom.

Większość tych antygenów można poszukiwać

w materiale tkankowym utrwalonym w formalinie

zatopionym w parafinie albo rozmazach cytologicznych

utrwalonych w alkoholu etylowym. Otwiera to drogę

do stosowania badań immunohistochemicznych

i immunocytochemicznych w ramach rutynowej

346

Endokrynologia Polska / Polish Journal of Endocrinology 2005; 3 (56)

diagnostyki patomorfologicznej. Jednak znaczna część

biologicznie czynnych substancji obecna jest w różnych

narządach i tkankach. Oznacza to, że nie można

poprzestać na wykonaniu jednego odczynu, aby być

pewnym słuszności sformułowanego rozpoznania. Im

więcej przeprowadzi się takich reakcji, tym bliżej prawdy

absolutnej znajdzie się wynik badania. W tej grze z naturą

należy liczyć się jednak z aspektem ekonomicznym,

gdyż podwyższając niepotrzebnie koszt procedury

diagnostycznej przynosi się niekiedy w sumie więcej

szkody niż korzyści zarówno choremu, jak i placówce

medycznej.

Problemy diagnostyki immunohistochemicznej

omówione zostaną na przykładzie zmian patologicznych

gruczołu tarczowego, przytarczyc, aparatu wyspowego

trzustki, nadnerczy, przysadki mózgowej oraz nowo-

tworów neuroendokrynnych i niektórych hormonalnie

czynnych guzów gonad.

Słowa kluczowe : patomorfologia, immunohistochemia,

nowotwory, układ dokrewny

Zakład Patomorfologii Stomatologicznej

Uniwersytetu Medycznego w Łodzi

Ul. Czechosłowacka 8/10

92-916 Łódź, tel. (48)(42) 6757635

tel./fax (48)(42) 679 01 91

Immunohistochemia i immunocytochemia to

technika badawcza, której celem jest ujawnienie

swoistych antygenów w komórkach i tkankach na

zasadzie wywoływania reakcji antygen-przeciw-

ciało i uwidocznienie tego zjawiska w prepara-

tach mikroskopowych. Za prekursora tej metody

diagnostycznej uważa się Alberta Coonsa, który

w 1940r. zastosował technikę immunofluore-

scencji do wykrywania antygenów w mrożonych

skrawkach [1]. Później stopniowo udoskonalano te

procedury w celu zwiększenia ich czułości i swoisto-

ści. Obecnie trudno wyobrazić sobie nowoczesną

diagnostykę patomorfologiczną bez tego sposobu

badań. W latach dziewięćdziesiątych ubiegłego

stulecia szacowano, iż zastosowanie odczynów

immunocytochemicznych stwarza szansę precyzyj-

nego rozpoznania w prawie 4 przypadków [2,3].

Badania immunohistochemiczne i immunocy-

tochemiczne przeprowadza się w celu: określenia

kierunku różnicowania komórek nowotworowych

cechujących się podobnym wyglądem w prepara-

tach mikroskopowych zabarwionych przeglądowo;

ustalenia histogenezy nienowotworowych komórek,

nietypowych dla badanego narządu; określenia

lokalizacji guza pierwotnego po ujawnieniu

przerzutu; immunofenotypowania komórek układu

krwiotwórczego i chłonnego w celu odróżnienia

rozrostów nienowotworowych od nowotworowych

oraz identyfikacji typów nowotworów; wykazania

naciekania naczyń przez komórki nowotworowe;

ustalenia markerów biologicznych o znaczeniu

rokowniczym; identyfikacji pozakomórkowych

złogów w tkankach i narządach.

Patologia mikroskopowa narządów wewnątrz-

wydzielniczych, w których procesy nowotwo-

rowe mogą współistnieć ze zmianami czynnościo-

wymi należy do szczególnie trudnych działów

histopatologii [4,5]. Kryteria stosowane w diagno-

styce mikroskopowej muszą uwzględniać takie

odrębności jak np.: niski indeks mitotyczny i małą

aktywność proliferacyjną w komórkach zróżnico-

wanych raków niektórych gruczołów dokrewnych

(np. tarczycy), czy polimorfizm jąder komórkowych

w różnych stanach nienowotworowej dysfunkcji

narządu. Jednym z podstawowych celów wprowa-

dzenia badań immunohistochemicznych stała się

zatem także obiektywizacja rozpoznań histopatolo-

gicznych i tym samym ich uwierzytelnienia [6].

Do bezbłędnego rozpoznawania procesów

patologicznych gruczołów dokrewnych istotne

wydaje się być ustalenie, jakie hormony zawierają

komórki zmiany. Osiągnąć to można poprzez

wykorzystywanie przeciwciał skierowanych

przeciwko hormonom i ich prekursorom [1].

Większość tych antygenów można poszukiwać

w materiale tkankowym utrwalonym w formalinie

zatopionym w parafinie albo rozmazach cytolo-

gicznych utrwalonych w alkoholu etylowym.

Otwiera to drogę do stosowania badań immuno-

histochemicznych i immunocytochemicznych

w ramach rutynowej diagnostyki patomorfologicz-

nej. Jednak znaczna część biologicznie czynnych

substancji obecna jest w różnych narządach

i tkankach. Oznacza to, że nie można poprzestać

na wykonaniu jednego odczynu, aby być pewnym

słuszności sformułowanego rozpoznania. Im więcej

przeprowadzi się takich reakcji, tym bliżej prawdy

absolutnej znajdzie się wynik badania. W tej grze

z naturą należy liczyć się jednak z aspektem ekono-

micznym, gdyż podwyższając niepotrzebnie koszt

procedury diagnostycznej przynosi się niekiedy

w sumie więcej szkody niż korzyści zarówno

choremu, jak i placówce medycznej.

Utrzymuje się nadal w niektórych placówkach

na terenie naszego kraju mylne wyobrażenia na

temat istoty badań immunohistochemicznych:

- istnieją antygeny swoiste dla określonego typu

komórki

- efekt barwny po wizualizacji reakcji

immunologicznej jednoznacznie dowodzi

obecności poszukiwanego antygenu

- można próbować przeprowadzać badania

immunohistochemiczne bez odczynów

kontrolnych

- dostępne surowice z przeciwciałami zawsze

gwarantują adekwatny rezultat diagnostyczny

347

IV Konferencja Sekcji Endokrynologii Molekularnej PTE, Poznań, 2-3.10.2004

- badania immunohistochemiczne warto

przeprowadzać we wszystkich tych pracowniach,

których personel widzi potrzebę udoskonalenia

prowadzonej diagnostyki.

immunohistochemiczne w patologii tarczycy

pomagają w diagnostyce: rozrostu komórek C, raka

rdzeniastego, raka brodawkowatego, guzów pęche-

rzykowych, szczególnych form gruczolaków, niety-

powych pierwotnych raków, raka wyspowego, raka

niezróżnicowanego, pierwotnego chłoniaka złośli-

wego, nowotworów przerzutowych [6].

Preparaty mikroskopowe zabarwione przeglą-

dowo hematoksyliną i eozyną nie pozwalają

na rozpoznanie, a niekiedy nawet nie uwidacz-

niają rozrostów komórek C w tarczycy. Odczyny

immunohistochemiczne służą diagnostyce tego

procesu. Rozrost komórek C rozpoznaje się

wówczas, gdy uwidocznimy w cytoplazmie nastę-

pujące antygeny: kalcytoninę (+), chromograninę

(+), czasem CEA (+) [7]. Badanie immunohisto-

chemiczne na obecność kalcytoniny powinny być

rutynowo wykonywane w materiale tkankowym

po profilaktycznej tyreoidektomii u osób z wykrytą

mutacją protoonkogenu RET [6]. Rozrost komórek

C trzeba jednak różnicować z litymi gniazdami

komórkowymi [5]. Lite gniazda komórkowe mają

następujący profil antygenowy: galektyna 3 (+)

w całej zmianie; komórki główne: CEA (+), keratyny

LMW i HMW (+), somatostatyna (+); komórki C:

kalcytonina (+), CGRP (+), chromogranina (+) [8].

Lite gniazda komórkowe są pozostałością ciałek

ultimobrionchialnych. Ich obecność w tarczycy

uważa się za zjawisko fizjologiczne. Znajomość

tych struktur przydaje się podczas oceny mikrosko-

powej gruczołu tarczowego, gdyż należy je różni-

cować z: ogniskami metaplazji płaskonabłonko-

wej, przerzutem raka płaskonabłonkowego, mikro-

rakiem brodawkowatym, pozostałością przewodu

tarczowo-językowego i rozrostem komórek C [5].

Problemy diagnostyki immunohistoche-

micznej omówione zostaną na przykładzie zmian

patologicznych: tarczycy, przytarczyc, aparatu

wyspowego trzustki, nadnerczy oraz rakowiaków,

ziarniszczaka i nowotworów przysadki mózgowej.

Nasze opracowanie nie należy traktować jako syste-

matyczny wykład o immunohistochemii zmian

patologicznych gruczołów dokrewnych, lecz raczej

jako refleksje na temat tej techniki badawczej, które

rodzą się u osób w praktyce zajmujących się tym

problemem.

W latach dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia

wydawało się, że dobrze zostały poznane zasady

rządzące diagnostyką immunohistochemiczną

zmian patologicznych tarczycy [1]. Sądzono, że

oznaczenie podstawowych antygenów zagwa-

rantuje bezbłędne rozpoznanie diagnozowanego

procesu.

Później okazało się, że diagnostyka immunohi-

stochemiczna musi być dalej udoskonalana, gdyż

w wielu przypadkach przeprowadzenie jednego

czy dwóch odczynów nie jest w stanie zapewnić

rozwiązania zagadek budowy mikroskopowej

zmian nowotworowych i rzekomonowotworo-

wych. W 2003 roku w Poznaniu wygłoszony został

ciekawy referat, w którym zostało postawione

kardynalne pytanie. „Badania immunohistoche-

miczne w guzach tarczycy. Czy to już standard?”

(D. Lange, B. Nikiel). Odpowiedź mogła być tylko

jedna – twierdząca. Wiadomo dziś, że badania

Tabela I. Podstawowe antygeny odgrywające istotną rolę w rozpoznawaniu zmian patologicznych tarczycy.

Antygen

Charakterystyka

Zmiany patologiczne

tyreoglobulina

marker różnicowania

pęcherzykowego komórek

gruczolak pęcherzykowy; rak pęcherzykowy;

nowotwory z komórek Hűrthla; rak

brodawkowaty; rak wyspowy; tarczyca

ektopowa; odszczepy tarczycy

kalcytonina

marker komórek C rak rdzeniasty; nienowotworowy rozrost

komórek C; lite gniazda komórkowe

antygen karcinoembrionalny (CEA) antygen tkanek zarodkowych

i nowotworów pochodzenia

ekto- i endodermalnego

rak rdzeniasty; rozrost komórek C (czasem)

chromogranina marker neuroendokrynny rak rdzeniasty;

przyzwojak niechromochłonny

cytokeratyna marker nabłonkowy gruczolak pęcherzykowy;

rak brodawkowaty;

rak pęcherzykowy;

rak wyspowy;

rak anaplastyczny (50%);

rak rdzeniasty

wspólny antygen leukocytarny (LCA) marker krwinek białych chłoniak złośliwy

białko S-100

marker m.in. komórek

Schwanna

nowotwory z komórek Hűrthla; różna

ekspresja w pozostałych nowotworach

nabłonkowych;

przyzwojak niechromochłonny

rak rdzeniasty;

przyzwojak niechromochłonny

348

Endokrynologia Polska / Polish Journal of Endocrinology 2005; 3 (56)

Obecnie w dobie komputeryzacji życia naukowego

nieocenionym źródłem danych na temat trendów

w diagnostyce immunohistochemicznej stał

się Internet [9]. Można znaleźć tam informacje

o aktualnie prowadzonych pracach badawczych,

ich skali i uzyskiwanych wynikach. W naszym

ośrodku korzystamy w praktyce z Immunohisto-

chemistry Literature Database System. Oczywi-

ście do zawartych tam informacji należy niekiedy

podchodzić z pewną rezerwą, gdyż nierzadko

wyniki analizy kilku antygenów pochodzą z jednej,

pionierskiej publikacji i nie zostały jeszcze zwery-

fikowane. Tym niemniej uważamy za celowe

zapoznanie Czytelników z wybranymi danymi

na temat immunohistochemii guzów gruczołów

wydzielania wewnętrznego, które uzyskaliśmy

również z Internetu. W tabeli II przedstawione

zostały wyniki badań immunohistochemicznych

raka rdzeniastego tarczycy [10]. Zwraca uwagę fakt,

że wbrew wcześniejszym informacjom z piśmien-

nictwa obecnie zawsze ujawnia się w komórkach

tego nowotworu kalcytoninę [5].

odpowiedniego systemu kontroli jakości badań.

Niektóre nowotwory tarczycy zawierają duże ilości

endogennej biotyny, co praktycznie ogranicza, albo

wręcz wyklucza stosowanie ich w diagnostyce

szeroko rozpowszechnionych metod opartych na

powinowactwie awidyny do biotyny. Przykładem

nowotworu bogatego w endogenną biotynę może

być rak brodawkowaty tarczycy, który zarówno

w formie pierwotnej, jak i przerzutowej daje silną

reakcję ze streptawidyną. Istnieje oczywiście sposób

na zablokowanie endogennej biotyny, ale jest to

kolejny, dodatkowy etap i tak już czasochłonnej

i dość kosztownej metodzie oznaczeń.

Tabela III. Rak brodawkowaty tarczycy – typowe antygeny.

Liczba

opublikowanych

przypadków

AE1-AE3 100% 5

CAM 5.2 100% ?

CA 15-3 100% 14

CD 117 100% 9

CD 57 100% 23

Keratyny: 7, 8, 17, 18 100% 3-13

Keratyny HMW 100% 20

pankeratyna 100% 18

wimentyna 100% 13

TTF-1 96% 23

galektyna 3 94% 283

VEGF 90% 10

tyreoglobulina 90% 92

cyklina E

Antygen

Wynik

pozytywny

Tabela II. Rak rdzeniasty tarczycy – typowe antygeny.

Antygen

Wynik

pozytywny

Liczba

opublikowanych

przypadków

CGRP (calcitonin

gene related protein)

100% 33

chromogranina B 100% 16

Keratyna 7 100% 16

NSE 100% 10

sekretogranina II 100% 16

synaptofizyna 100%

87% 59

Keratyna 19

87% 398 - tylko reakcja

błonowa

EMA

83% 57

kalcytonina

100% 328

CA 19-9

81% 57

TTF-1

98%

PRb

chromogranina A 97%

wimentyna

60%

PRb

50%

Bardzo przydatnym w rozpoznawaniu

zwłaszcza pęcherzykowej postaci raka brodawko-

watego tarczycy jest analiza ekspresji keratyny 19

obecnej bardzo często w komórkach tego guza [4].

Nie jest to jednak antygen swoisty tylko dla tego

raka. Keratyna 19 jest też stwierdzana w: ogniskach

metaplazji płaskonabłonkowej, nienowotworowych

komórkach pęcherzykowych ulegających zmianom

wstecznym, nabłonku pęcherzyków w przewlekłym

zapaleniu tarczycy [1]. Podobnie, zbliżoną ekspresję

p63 stwierdza się w raku brodawkowatym tarczycy

i przewlekłym zapaleniu tarczycy. Być może dowodzi

to związku patogenetycznego obu procesów [12].

Natomiast warto wspomnieć, że ekspresja c-met jest

silna w typie wysokokomórkowym raka brodawko-

watego tarczycy, formy bardziej inwazyjnej aniżeli

klasyczny typ tego guza [13].

Nie zawsze ujawnienie tyreoglobuliny dowodzi,

że komórki zawierające ten antygen wywodzi się

z nabłonka pęcherzyków tarczycy. Tyreoglobulina

jest też obecna w histiocytach węzłów chłonnych

galektyna 3

45%

tyreoglobulina 6%

123

CD 117

EMA

Najczęstszym pierwotnym nowotworem

złośliwym gruczołu tarczowego jest rak brodawko-

waty. Niektóre jego typy mikroskopowo sprawiają

poważne trudności w diagnostyce mikroskopo-

wej, stąd wykorzystanie techniki immunohisto-

chemicznej staje się niekiedy oczywistą koniecz-

nością. W tabeli III zestawione zostały aktualne

dane na temat tych analiz. Zwraca uwagę fakt, że

antygeny tak typowe dla nowotworów wywodzą-

cych się z komórek nabłonka pęcherzyków tarczycy

nie są obecne we wszystkich przypadkach raka

brodawkowatego gruczołu tarczowego [11]. Szcze-

gólnie ważną sprawa w diagnostyce immunohi-

stochemicznej raka tarczycy jest dobór właściwej

metody wizualizacji, jak również stosowanie

349

IV Konferencja Sekcji Endokrynologii Molekularnej PTE, Poznań, 2-3.10.2004

szyi z towarzyszącym rakiem tarczycy [14]. W tym

przypadku rozpoznanie przerzutu raka musi być

poparte wynikami innych obserwacji, w tym oceny

histopatologicznej preparatów mikroskopowych

i oznaczeń antygenów typowych dla histiocytów

(np. CD 68)

Dla guzów pęcherzykowych tarczycy typowe są

antygeny zestawione w tabeli IV. Pod pojęciem guz

pęcherzykowy kryją się trzy różniące się biologią

procesy rozrostowe: nienowotworowe guzki

w wolu, łagodne nowotwory - gruczolaki pęcherzy-

kowe i złośliwe nowotwory - raki pęcherzykowe.

Szczególną formą gruczolaka pęcherzykowego

tarczycy jest gruczolak beleczkowy szkliwiejący.

W obrazie cytologicznym (biopsja cienkoigłowa)

poprzez obecność bruzd jądrowych i wakuol śródją-

drowych w komórkach łudząco przypomina raka

brodawkowatego, w obrazie histopatologicznym

jest podobny do raka rdzeniastego i przyzwojaka

niechromochłonnego. Badania immunohistoche-

miczne w jego przypadku mają wartość rozstrzy-

gającą [6]. Gruczolaka beleczkowego szkliwieją-

cego cechują bowiem: tyreoglobulina (+), EMA (+),

błonowa ekspresja Ki-67 (+), galektyna 3 (+), w 86%

przypadków (odczyn cytoplazmatyczny).

Trudności w diagnostyce mikroskopowej

przysparzają też niekiedy rozrosty onkocytów

w tarczycy. Badania immunohistochemiczne mogą

i w tych przypadkach pomóc podjąć właściwą

decyzję diagnostyczną [16].

Guzy onkocytarne cechują następujące antygeny:

tyreoglobulina (+), CEA (+), S-100 (+), TTF-1 (+)

(tylko 20%), keratyny (-) 5/6, 10, 16, 17, 19.

W tabeli VI przedstawiona została ekspresja

keratyn w komórkach raka pęcherzykowego

i brodawkowatego tarczycy [17]. Porównanie to

uwidacznia, jak trudne może okazać się do odróż-

nienia postaci pęcherzykowej raka brodawkowatego

tarczycy od raka pęcherzykowego tego gruczołu.

Największą wartość diagnostyczną wydaje się mieć

analiza ekspresji keratyny 5 i 6.

Tabela IV. Guz pęcherzykowy tarczycy – typowe

antygeny.

Liczba

opublikowanych

przypadków

AE1-AE3 100% 2

CA 15-3 100% 5

Keratyny: 7, 8, 18 100% 20-29

pankeratyna 100%

Antygen

Wynik

pozytywny

wimentyna 100%

TTF-1

98%

tyreoperoksydaza 95%

VEGF

90%

tyreoglobulina 90%

106

CD 117

85%

cyklina E

83%

keratyna 19 50%

155

CD 57

48%

Tabela VI. Ekspresja cytokeratyn w rakach

brodawkowatych i pęcherzykowych tarczycy.

galektyna 3 39%

254

CA 19-9

11%

Typ

cytokeratyn

Rak brodawkowaty

(%)

Rak pęcherzykowy

(%)

Keratyny HMW 0%

100

Diagnostyka mikroskopowa rozrostów pęche-

rzykowych należy do najtrudniejszych zadań dla

histopatologa zajmującego się patologią tarczycy

[15]. Jedynym antygenem, którego ekspresja

różnicuje niezłośliwe procesy od raka jest białko

retinoblastoma [9]. Przestrzegalibyśmy jednak przed

bezkrytycznym przyjmowaniem tego faktu jako

uniwersalnego klucza (tabela V).

100

1, 5, 10, 11/14 97

5, 6

Tabela V. Łagodny guz tarczycy – najistotniejsze

antygeny.

Antygen Wynik

pozytywny

Liczba opublikowanych

przypadków

Trzeba jednak zaznaczyć, iż część zdefiniowa-

nych przez morfologię jąder komórkowych raków

brodawkowatych wykazuje cechy wzrostu i inwazji

charakterystyczne dla raków pęcherzykowych.

Ponadto guzy tego typu zawierają w utkaniu pola

komórek z mniejszymi jądrami z charakterystyczną

dla raków pęcherzykowych gruboziarnistą chroma-

tyną. Są to tzw. raki hybrydowe tarczycy [18].

Raka hybrydowego tarczycy cechują zatem:

część jąder o cechach raka brodawkowatego, część

jąder z rysunkiem chromatyny jak w raku pęcherzy-

kowym, charakter naciekania i rozsiewu jak w raku

pęcherzykowym, heterogenna ekspresja: keratyny

5, 6, 19, galektyna 3, HBME-1, Ret/PTC immuno-

pRb

100%

wimentyna 100%

cyklina E 83%

EMA

46%

keratyna 19 42%

174

CA 19-9

21%

galektyna 3 16%

237

CD 117

keratyny HMW 0%

350

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: