Valerio Massimo Manfredi - Aleksander Wielki - III - Na Granicy Świata.pdf - Biografie - leopardg

Z końcem wiosny król podjął podróż przez pustynię inną drogą, która z oazy Siwa

prowadziła bezpośrednio nad brzegi Nilu w okolicach Memfis. Przez wiele godzin jechał na

grzbiecie swego sarmackiego gniadosza, Bucefał zaś galopował u jego boku bez uprzęży i cugli.

Odkąd Aleksander uświadomił sobie, jak długą drogę ma jeszcze do przebycia, starał się

oszczędzać swojego rumaka, by jak najdłużej utrzymać go w dobrej kondycji.

Król miał już za sobą trzy tygodnie marszu pod palącym słońcem i czekało go jeszcze wiele

wyrzeczeń, aby wreszcie ujrzeć cienką zieloną linię zapowiadającą żyzne brzegi Nilu, wydawał

się jednak nie odczuwać zmęczenia ani też głodu czy pragnienia, pogrążony w nurtujących go

myślach.

Towarzysze nie przerywali jego skupienia, wiedząc, że pragnie pozostać sam na tych

rozległych pustynnych przestrzeniach ze swoim poczuciem nieskończoności, pragnieniem

nieśmiertelności, z namiętnościami przepełniającymi jego duszę. Dopiero wieczorem można było

z nim rozmawiać i czasami któryś z przyjaciół wchodził do jego namiotu, by dotrzymać mu

towarzystwa, podczas gdy Leptine przygotowywała kąpiel.

Pewnego dnia Ptolemeusz zaskoczył go pytaniem, które od dawna nie dawało mu spokoju:

– Co ci powiedział bóg Amon?

– Nazwał mnie synem – odparł Aleksander. Ptolemeusz podniósł z ziemi gąbkę, która

wypadła z rąk Leptine.

– A o co go zapytałeś?

– Zapytałem, czy wszyscy zabójcy mojego ojca zginęli, czy może któryś przeżył.

Ptolemeusz nic nie powiedział. Poczekał, aż król wyjdzie z wanny, narzucił mu na ramiona

lniane prześcieradło, po czym zaczai go wycierać. Kiedy Aleksander odwrócił się do niego,

Ptolemeusz spojrzał tak, jakby chciał wejrzeć w głąb jego duszy.

– A więc kochasz jeszcze swojego ojca Filipa, teraz, kiedy stałeś się bogiem?

Aleksander westchnął.

– Gdybyś to nie ty zadał mi to pytanie, powiedziałbym, że są to słowa Kallistenesa albo

Klejtosa Czarnego... Podaj mi swój miecz.

Ptolemeusz spojrzał na niego zdziwiony, ale nie odważył się zaprotestować. Wyciągnął broń

z pochwy i podał królowi. Ten czubkiem ostrza naciął sobie skórę ramienia, z którego wypłynęła

strużka szkarłatnej krwi.

– Co to jest, czy to nie krew?

– Tak, rzeczywiście.

– To krew, prawda? Nie jest to „ichor”, który, jak mówią, płynie w żyłach błogosławionych –

ciągnął, przypominając wiersz Homera. – A zatem, mój przyjacielu, spróbuj mnie zrozumieć i nie

rań niepotrzebnie, jeśli mnie kochasz.

Ptolemeusz przeprosił go, że odezwał się w ten sposób, podczas gdy Leptine przemywała

ramię króla winem i zakładała bandaż.

Aleksander zorientował się, że przyjacielowi naprawdę jest przykro, więc poprosił, by został

z nim na kolacji, choć nie było wiele do jedzenia: suchy chleb, daktyle i wino palmowe

o cierpkim smaku.

– Co teraz zrobimy? – zapytał Ptolemeusz.

– Wrócimy do Tyru.

– A potem?

– Nie wiem. Sądzę, że dowiem się tam od Antypatra, co dzieje się w Grecji, a od naszych

informatorów dostaniemy wiadomości dotyczące planów Dariusza. Wtedy podejmiemy decyzję.

– Wiem, że Eumenes powiadomił cię o losach twojego szwagra, Aleksandra z Epiru.

– Tak. Moja siostra Kleopatra musi być załamana, także moja matka, która go bardzo

kochała.

– Myślę, że to jednak ty odczuwasz największy ból. Czy nie mam racji?

– Sądzę, że tak.

– Co tak blisko was łączyło prócz podwójnego pokrewieństwa?

– Wielkie marzenie. Teraz cały ciężar tego marzenia spoczywa na moich barkach. Pewnego

dnia wkroczymy do Italii, Ptolemeuszu, i zniszczymy barbarzyńców, którzy go zabili.

Nalał przyjacielowi wina, po czym powiedział:

– Chciałbyś posłuchać wierszy? Zaprosiłem Tessalosa, żeby dotrzymał mi towarzystwa.

– Z wielką przyjemnością. Jakie wiersze wybrałeś?

– Wiersze o morzu, różnych poetów. Ten krajobraz nieskończonych piasków przypomina mi

bezkres morza, a jednocześnie żar tych miejsc rodzi we mnie tęsknotę za nim.

Kiedy tylko Leptine zabrała dwa małe stoły, wszedł aktor. Był odziany w sceniczny kostium

i miał umalowaną twarz: oczy podkreślone bistrem, usta pociągnięte minią, wykrzywione

grymasem jak na tragicznych maskach. Uderzył w cytrę, wydobywając z niej kilka stłumionych

akordów, i zaczął:

Morski wietrze, wietrze, który popychasz statki po grzbietach fal, dokąd mnie poniesiesz?

Aleksander słuchał zachwycony w głębokiej ciszy nocy, słuchał tego głosu zdolnego do

każdej intonacji, do wibrowania poprzez wszystkie ludzkie uczucia i namiętności, do

naśladowania podmuchu wiatru i huku piorunów.

Słuchali do późna głosu wielkiego aktora, który cieniował go, przechodząc od jęków

płaczących kobiet po wzniosłe okrzyki bohaterów. Kiedy Tessalos skończył swój występ,

Aleksander uściskał go.

– Dziękuję – powiedział z błyszczącymi oczami. – Wywołałeś sny, które nawiedzą moją noc.

Teraz idź spać, jutro czeka nas długi marsz.

Ptolemeusz został jeszcze chwilę, by napić się z nim wina.

– Czy myślisz czasem o Pełli? – zapytał nagle. – Myślisz o swojej matce i o swoim ojcu,

o czasach, kiedy byliśmy chłopcami i jeździliśmy konno po wzgórzach Macedonii? O wodach

naszych rzek i jezior?

Aleksander zamyślił się, po czym odrzekł:

– Tak, często, ale obrazy te wydają mi się tak odległe, jakby chodziło o wydarzenia sprzed

wielu lat. Nasze życie jest tak intensywne, że każda chwila to jakby rok.

– To znaczy, że zestarzejemy się przedwcześnie, czyż nie tak?

– Może... A może nie. Lampa, która najjaśniej oświetla komnatę, zgaśnie pierwsza, ale

wszyscy biesiadnicy będą pamiętać, jak piękne i przyjemne było jej światło podczas uczty.

Odchylił skraj namiotu i wyprowadził Ptolemeusza na zewnątrz. Niebo nad pustynią usiane

było nieskończoną liczbą gwiazd i dwaj młodzieńcy podnieśli wzrok, by popatrzeć na

rozświetlone sklepienie.

– I może jest to także los gwiazd, które najjaśniej lśnią na sklepieniu niebieskim. Życzę ci

pogodnej nocy, mój przyjacielu.

– A ja tobie, Aleksandrze – odparł Ptolemeusz i oddalił się w kierunku swojego namiotu na

skraju obozowiska.

Pięć dni później dotarli nad brzegi Nilu w Memfis, gdzie oczekiwali Parmenion i Nearchos.

Tej samej nocy Aleksander zobaczył też Barsine. Zamieszkała we wspaniałym pałacu należącym

do jednego z faraonów, a jego kwaterę przygotowano w górnej części budynku, wystawionej na

powiewy letniego wiatru, który przynosił wieczorem przyjemny chłód i poruszał zasłonami

z błękitnego batystu, delikatnymi jak skrzydła motyla.

Ona czekała na niego, osłonięta leciutką japońską szatą, siedząc na krześle o oparciach

ozdobionych złotymi i emaliowanymi ornamentami. Jej czarne połyskujące włosy spływały na

plecy i piersi, twarz miała lekko umalowaną w stylu egipskim.

Blask księżyca i światło lamp ustawionych za alabastrowymi ekranami zlewały się

w powietrzu przesyconym wonią nardu i aloesu, drgającym od bursztynowych refleksów

w wannach z onyksu wypełnionych wodą, po której pływały kwiaty lotosu i płatki róż. Zza kulisy

wyrzeźbionej w kształcie gałęzi bluszczu i wznoszących się do lotu ptaków sączyła się

przyciszona i łagodna muzyka fletów i harf. Ściany pokryte były starymi egipskimi freskami,

wyobrażającymi sceny tańca – nagie dziewczęta pląsały przy dźwiękach lutni i tamburynów

przed obliczem zasiadającej na tronie królewskiej pary. W jednym z rogów stało ogromne łoże

z błękitnym baldachimem, podtrzymywanym przez cztery kolumny z pozłacanego drewna

z kapitelami w kształcie kwiatów lotosu.

Aleksander wszedł i obrzucił Barsine długim, płomiennym spojrzeniem. Miał jeszcze

w oczach oślepiające światło pustyni, a w uszach tajemne dźwięki wyroczni Amona. Magiczny

czar jego postaci potęgowały złociste włosy opadające na jego ramiona, muskularna pierś

poznaczona bliznami, mieniący się kolor oczu, szczupłe i nerwowe dłonie, poprzecinane

nabrzmiałymi niebieskimi żyłami. Nagie ciało osłaniała tylko lekka chlamida, spięta na lewym

ramieniu srebrną sprzączką starej roboty, odwiecznym dziedzictwem jego dynastii, czoło zaś

przewiązane było złotą wstążką.

Barsine wstała i spojrzawszy na niego, poczuła się bezradna i zagubiona. Wyszeptała:

„Aleksandrze...” – a on tulił ją w ramionach, całował usta wilgotne i mięsiste jak dojrzałe daktyle

i układał na łożu, pieszcząc biodra i pachnące, ciepłe piersi.

Niespodziewanie król poczuł, jak jej ciało zdrętwiało i zamarło pod jego dłońmi, a powietrze

przeszył jakiś niepokojący odgłos, który obudził w nim uśpioną duszę wojownika. Odwrócił się

gwałtownie, aby stawić czoło nieuchronnemu niebezpieczeństwu, i zderzył się z ciałem, które

z pełnym impetem rzuciło się na niego. Ujrzał uniesioną dłoń ze sztyletem, usłyszał przenikliwy

i dziki wrzask, odbijający się od ścian sypialni, i towarzyszący mu, przerywany szlochem, pełen

bólu krzyk Barsine.

Aleksander łatwo poradził sobie z napastnikiem i przygwoździł go do ziemi, wykręcając mu

nadgarstek i zmuszając do wypuszczenia broni. I już miał mu zadać śmiertelny cios

pochwyconym w locie ciężkim kandelabrem, kiedy rozpoznał w nim piętnastoletniego chłopca:

Eteoklesa, starszego syna Memnona i Barsine. Chłopak szamotał się jak schwytany w sidła

młody lew, wykrzykiwał najgorsze obelgi, gryzł i drapał, nie mogąc już wywijać sztyletem.

Wbiegły straże zaalarmowane zgiełkiem i unieszkodliwiły intruza. Dowodzący nimi oficer,

gdy uświadomił sobie, co zaszło, wykrzyknął:

– Zamach na życie króla! Weźcie go na dół, poddajcie torturom, a potem wykonajcie wyrok.

W tejże chwili Barsine padła do stóp Aleksandra, płacząc.

– Ocal go, mój panie, ocal życie mojego syna, błagam cię na wszystko!

Eteokles popatrzył na nią z pogardą, po czym, zwracając się do Aleksandra, powiedział:

– Lepiej dla ciebie, żebyś mnie zabił, bo jeszcze tysiąc razy spróbuję tego, co zrobiłem przed

chwilą, dopóki nie uda mi się pomścić życia i honoru mojego ojca.

Drżał jeszcze z podniecenia wywołanego starciem i nienawiścią rozpalającą jego serce. Król

dał strażom znak, by się wycofały.

– Ależ, panie... – zaprotestował oficer.

– Wyjdźcie! – ponaglił Aleksander. – Nie widzicie, że to tylko chłopiec? – Tym razem

strażnik posłuchał rozkazu. Król zaś zwrócił się do Eteoklesa: – Honor twojego ojca jest

nieskalany, życie zaś odebrała mu śmiertelna choroba.

– To nieprawda! – wykrzyknął chłopak. – Kazałeś go otruć... teraz bierzesz sobie jego

kobietę. Jesteś człowiekiem pozbawionym honoru!

Valerio Massimo Manfredi - Aleksander Wielki - III - Na Granicy Świata.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: