Antonio Gaudi – bazylika La Sagrada Familia
La Sagrada Família (właśc. Temple Expiatori de la Sagrada Família – katal. Świątynia Pokutna Świętej Rodziny), secesyjny kościół w Barcelonie w Katalonii, uważany za główne osiągnięcie jej projektanta, katalońskiego architekta Antoniego Gaudí. Sagrada Família ma status bazyliki, a nie katedry, jak czasem się uważa.
W założeniu architekta sama konstrukcja budowli miała przypominać jeden, wielki organizm. Budowę kościoła rozpoczęto w 1882 roku. Początkowo jej projekt zlecono innemu architektowi, ale ten wszedł w konflikt ze stowarzyszeniem finansującym budowę świątyni. Wówczas zlecenie na budowę otrzymał Gaudí, który całkowicie zmienił projekt, nadając mu własny styl. Przez następne cztery dekady pracował intensywnie nad konstrukcją, poświęcając jej całkowicie ostatnich 15 lat życia. Podczas prac nieustannie dostosowywał i zmieniał pierwotne założenia.
Wieże kościoła ukończono w 1920 r. Sześć lat później architekt zginął, wpadając pod przejeżdżający omnibus, pozostawiając tylko jedną z trzech zaprojektowanych fasad. Z powodu organicznej formy budowli oraz niepowtarzalności detali architektonicznych (tak jak w naturze żaden z nich nie jest identyczny i musi być osobno rzeźbiony) do dziś nie zdołano jej ukończyć, ponieważ projekty świątyni pozostawione przez architekta zostały zniszczone w czasie hiszpańskiej wojny domowej przez katalońskich anarchistów.
La Sagrada Família czyli Świątynia Pokutna Świętej Rodziny to secesyjny kościół w Barcelonie w Katalonii, uważany za główne osiągnięcie jej projektanta, katalońskiego architekta Antoniego Gaudí. Sagrada Família ma status bazyliki. Budowę kościoła rozpoczęto w 1882 roku. Po konflikcie pierwszego architekta ze stowarzyszeniem finansującym budowę świątyni zlecenie na budowę otrzymał Gaudí, który całkowicie zmienił projekt, nadając mu własny styl. Gaudi postawił jeden warunek: nikt nie będzie mu narzucał pomysłów. W założeniu Gaudiego sama konstrukcja budowli miała przypominać jeden, wielki organizm. Przez następne cztery dekady pracował intensywnie nad konstrukcją, poświęcając jej całkowicie ostatnich 16 lat życia. Podczas prac nieustannie dostosowywał i zmieniał pierwotne założenia. Nie brał za to żadnych honorariów. Krytycy uznali projekt za szalony i superawangardowy. Gaudi rzeczywiście wyprzedził swoją epokę, tworząc eklektyczne budowle niedające się przypisać do żadnego stylu. Dominuje w nich bogata i barwna secesyjna ornamentyka, ale w każdej odnaleźć można elementy barokowe, klasycystyczne, a nawet gotyckie. Właśnie w projekcie katedry Sagrada Familia artysta puścił wodze fantazji, irytując przy tym nie rozumiejących jego sztuki współczesnych. Po jego śmierci było wiele głosów ,aby budowlę po prostu...zburzyć! Wieże kościoła ukończono w 1920 r. Przez 16 ostatnich lat swego życia, Gaudi prawie nie opuszczał placu budowy. On tam mieszkał! Sześć lat później Gaudi zginął, wpadając pod przejeżdżający omnibus, pozostawiając tylko jedną z trzech zaprojektowanych fasad. Z powodu organicznej formy budowli oraz niepowtarzalności detali architektonicznych (tak jak w naturze żaden z nich nie jest identyczny i musi być osobno rzeźbiony) do dziś nie zdołano jej ukończyć, ponieważ projekty świątyni pozostawione przez architekta zostały zniszczone w czasie hiszpańskiej wojny domowej przez katalońskich anarchistów. Co roku katedrę Sagrada Familia w Barcelonie odwiedzają dwa miliony osób. Dzięki nieustającym pielgrzymkom świątynia co roku wzbogaca się o 20 mln euro ze sprzedaży biletów wstępu. To jednak wciąż za mało, by doprowadzić do końca "szalony sen", najwybitniejsze dzieło Antonia Gaudiego. Aktualnie najważniejsze jest szczegółowe zaprojektowanie najwyższej, 170-metrowej wieży, bo Gaudi zostawił tylko jej ogólne szkice. Wszystkie plany tworzył na gorąco, a co gorsza większość szkiców jak już wspomniałam spłonęła podczas hiszpańskiej wojny domowej. Dzisiaj architekci za pomocą programów komputerowych rekonstruują plany wieży. Kryptę, w której pochowano Gaudiego, zaprojektował pierwszy architekt kościoła, Francesco de Paula Villar i Lozano w 1882 roku. Tutaj zwykle odprawiane są nabożeństwa.
SAGRADA FAMILIA Neogotycki Kościół Wotywny pw. Świętej Rodziny (Temple Espiatiori de la Sagrada Familia) robi niesamowite wrażenie. To bez wątpienia najniezwyklejsza budowla sakralna Europy. Według pierwotnych założeń architekta Francisca de Paula del Villara miała to być skromna świątynia, mająca złagodzić nasilające się w mieście nastroje antyhiszpańskie. Jednak Gaudi po przejęciu w 1886 r. nadzoru nad pracami natychmiast zmienił skalę projektu. Dostrzegł w nim bowiem szansę zamanifestowania swoich uczuć patriotycznych i religijnych. Czuł się Katalończykiem, przy każdej okazji podkreślał też kataloński rodowód nazwiska – gaudins byli średniowiecznymi adwokatami. W średniowieczu Katalonia była autonomicznym królestwem. W czasach Gaudiego spadła do rangi hiszpańskiej prowincji, w której Katalończykom nie wolno było posługiwać się własnym językiem. Gaudiemu udało się stworzyć w Sagrada Familia porywającą wizję drogi człowieka. Za jego życia stanęła wschodnia Fasada Narodzenia, z trzema portalami symbolizującymi Wiarę, Nadzieję i Miłość. Takiej symboliki jest zresztą w Sagrada Familia znacznie więcej. Dla przykładu – każda z ośmiu ponadstumetrowych iglic (z zaplanowanych przez architekta 12) symbolizuje jednego z apostołów.W muzeum przy kościele można obejrzeć prototyp konstrukcji budowli – Gaudi kalkulował obciążenia filarów i sklepień za pomocą ołowianych kulek i woreczków z piaskiem umocowanych na dziesiątkach sznurków. Wiecznie niezadowolony z efektu swoich prac, ciągle dokonywał przeróbek. To wyjaśnia, dlaczego projektowanie naw kościoła zajęło mu kilkadziesiąt lat. Mimo że był wizjonerem, nie ufał artystycznej wenie. Wszystko musiał dokładnie wyliczyć. Kiedyś przyjaciel zapytał go, dlaczego tak się męczy. – Święta Teresa powiedziała, że tylko głupcy sądzą, iż błogosławieństwo spływa na człowieka bez wysiłku – odrzekł mu Gaudi.
kkuchtaa