Inż. Franco Adessa -Czy nowa świątynia ojca Pio jest świątynią masońską.pdf

Chiesa viva ANNO XXXIII - N° 381

MARZO 2006

„Prawda was wyzwoli” (J 8,32)

Spedizione in abb. post. - Comma 20/C - art. 2 -

Legge 662/96 - Filiale di Brescia

Expedition en abbon.postal - Comma 20/C - art. 2-

Legge 662/96 - Filiale di Brescia

Abbonamento annuo: ordinario Euro 35, sostenitore Euro 65

una copia Euro 3, arretrata Euro 3,5 (inviare francobolli).

Per l’estero Euro 65 + sovrattassa postale

Le richieste devono essere inviate a:

Operaie di Maria Immacolata e Editrice Civilta

25 123 Brescia, Via G. Galilei, 121 - C.C.P. n 11 193257

I manoscritti, anche se non pubblicati,

non vengono restituiti. Ogni Autore scrive

sotto la sua personale responsabilita

Czy „Nowy kośCiół”

św. ojCa pio

jest świątyNią masońską?

pod wezwaNiem

Inż. Franco Adessa

krzyż

który nadaje kształt kościołowi

z Jego śmiercią na Krzyżu, stanowi

chwalebną przyczynę naszego zba-

wienia wiecznego. To z Krzyża przechodzi

na nas wszelkie dobrodziejstwo duchowe,

wszelka łaska i skuteczność Sakramentów.

Z tego właśnie powodu Kościół od zawsze

pragnął wywyższać Krzyż, nieustannie

oiarowując go swym wiernym do kontem-

placji. Cała więc duchowość katolicka

opiera się na Krzyżu!

Jednak Jezus Chrystus ukrzyżowany

jest nie tylko chwalebną przyczyną naszego

Odkupienia. Jest On także pouczającym

przykładem dla naszego życia. Jest ko-

niecznym wzorem dla każdej duszy, która

chce się zbawić i uświęcić.

Usunięcie Krucyiksu z naszych oczu

oznacza utratę sensu cierpienia, oznacza

utratę sensu życia. Oto, dlaczego krucyiks,

kształt symbolizujący naszą religię, określał

nawet „plan” kościoła , mieszcząc w nim

uniwersum symboliczne, które nadawało

budynkowi charakter „miejsca świętego”.

W „Słowniku architektury” czytamy:

„ Starożytna Bazylika Świętego Piotra

w Rzymie, rozpoczęta około roku 320,

a poświęcona w 326 przez papieża Sylwestra

I, stanowiła jeden z pierwszych przykładów

architektury chrześcijańskiej. Miała typową

formę bazyliki na planie krzyża łacińskie-

go , z salą podzieloną na pięć naw podłuż-

nych i przeciętą prostopadle transeptem” 1 .

pite, tradidit spiritum” (przechyliwszy głowę,

oddał Ducha), budowniczy katedr chętnie

przechylali chór na ramionach transeptu,

głowę ku barkom” 3 .

KOŚCIÓŁ: MIEJSCE „ŚWIĘTE”

I dalej: „Pomiędzy VIII a IX wiekiem

w zachodnim budownictwie kościelnym roz-

powszechnił się plan w formie krzyża (krzy-

ża „łacińskiego”, to znaczy o ramionach

różnej długości) , który ponownie przyjmo-

wał kształt w najwyższym stopniu symbo-

liczny dla religii chrześcijańskiej. Krótsze

ramię krzyża (transept) wyraźnie oddziela

chór od nawy głównej”. 2

W „Słowniku” Viollet-Le-Duca można

przeczytać: „W większości » planów « koś-

ciołów średniowiecznych, od XI do XIV

wieku , obserwujemy, że oś nawy wraz

z osią chóru tworzą jedną linię, załamaną w

transepcie. To poruszająca symbolika; to

szlachetny akt wiary w oczach chrześci-

jańskiego architekta!”.

Ale czego chcieli owi architekci cza-

sów Wiary? Wznosić Bazyliki, Świątynie,

w których można godnie odnawiać „Oia-

rę” Mszy Świętej , żywą pamiątkę Oia-

ry Chrystusa złożonej na Kalwarii . Po to

właśnie chcieli przywoływać Oiarę Golgoty,

przybitą do Krzyża. I oto właśnie Krzyż,

jedyny, niezmierzony, nawa i transept,

które przedstawiają ciało i wyciągnięte

ramiona . Ołtarz główny przedstawia do-

stojną głowę uśmierconego Boga, a ka-

plice rozpięte wokół absydy tworzą chwaleb-

ną koronę, przywdzianą na czoło Zbawiciela

świata.

Następnie, przypominając sobie, że

Ewangelista napisał, iż Jezus „inclinato ca-

Dlaczego kościół, jako budynek, jest także

miejscem „świętym”?

„Nasza współczesna kultura straciła

z pola widzenia pojęcie świętości, ponie-

waż przestała dostrzegać realność Boga

i sens życia ludzkiego. To presja błęd-

nych założeń teologicznych, które dei-

niowały rzeczywistość wiary tak aseptycz-

nie, że mogło się wydawać, iż prawda nie

ma żadnego związku z ludźmi. Świętość

w tym znaczeniu, sama w sobie, odcię-

ta od wszelkich relacji z wierzącymi, nie

ma żadnego sensu. Szaleństwem byłoby

więc utrzymywać, że jakaś rzeczywistość

stworzona jest święta sama w sobie, po-

strzegając ją jako pozbawioną rzeczywi-

stego związku ze światem. Na podstawie

tego założenia doszlibyśmy do dwóch wza-

jemnie sprzecznych konkluzji: wszystko

jest święte, nic nie jest święte. Tak samo

jak obiektywność, by się tak wyrazić, po-

trzebuje być postrzegana przez podmiot,

a więc zostać zsubiektywizowana, tak samo

świętość nabiera sensu, kiedy wchodzi

w relację z osobą, to znaczy kiedy oddzia-

ływuje na wierzącego.

Plan Bazyliki Watykańskiej – okres baroku.

Plan katedry w Mediolanie.

„Chiesa Viva” marzec 2006

P rzelanie Krwi Pana Naszego, wraz

Postrzegać świętą przestrzeń Kościo-

ła jako obiekt estetyczny (co jest normą

w dzisiejszych czasach) to znaczy nie poj-

mować nic!

Kościół nie jest ważny czy też „święty”

dlatego, że jest piękny, praktyczny, funkcjo-

nalny. Jaka byłaby wtedy różnica pomiędzy

budowlą religijną a salą przeznaczoną na

wydarzenia kulturalne? Żadna. W efekcie nie

jest to przypadek, że wiele dzisiejszych koś-

ciołów przypomina właśnie takie sale. Ponad

takimi konstrukcjami istnieje więc mgliste

pojmowanie chrześcijaństwa i, być może,

chrześcijaństwo, które zatraciło świado-

mość swojej własnej Tradycji.

Wedle Tradycji każda rzeczywistość

Kościoła powiązana jest z wiernym i służy

jego rozwojowi duchowemu. Budynek koś-

cioła ma więc przymiot „świętości”, gdyż

mieści w sobie uniwersum symboliczne.

Wierny, który wchodzi do wnętrza daw-

nej bazyliki, staje wobec pewnej perspekty-

wy, wobec pewnego ciągu z przedłużeniem:

absydy i miejsca świętego.

Początkowa część kościoła (nar-

teks) symbolizuje stadium egzystencjal-

ne tego, kto po raz pierwszy zbliża się do

chrześcijaństwa. Ci, którzy dopiero ocze-

kiwali chrztu, pozostawali w przestrzeni po

bokach drzwi prowadzących do kościoła.

Cała część wewnętrzna (nawa) symboli-

zuje natomiast drogę Wiary osoby wie-

rzącej. Miejsce Święte , miejsce, gdzie

znajduje się ołtarz i gdzie celebruje się

Eucharystię, reprezentuje miejsce wizji,

przestrzeń, w której światłość Boża do-

sięga ludzi, by ich oświecić. Nie jest więc

niczym zaskakującym, że większość daw-

nych kościołów orientowana była absy-

dą na wschód, stronę, z której wschodzi

słońce. (...) Elementy kosmiczne jednoczą

się z elementami symbolicznymi i razem

łączą się z sytuacją osobistą wiernego.

W budynku kościoła więc wierny staje oso-

biście przed Bogiem.

Sakralność kościoła wskazuje więc

na sakralność osoby ludzkiej i przy-

pomina o niej, gdyż Bóg objawia się

w sercach ludzi i to tam właśnie powinni oni

nauczyć się Go odkrywać” 4 .

Sakralność kościoła, oprócz przypomina-

nia o sakralności osoby, odsyła też to spo-

sobu pojmowania Boga. Święty Symeon

z Salonik (XV wiek) opisywał świat symbo-

liczny mieszczący się w świątyni chrześci-

jańskiej. W jednym z jego pism odnajdujemy

to, co przedstawiliśmy powyżej: budowla

„święta” jest odbiciem wnętrza człowieka

i tajemnicy Boga: „świątynia, prócz tego,

PREZBITERIuM

Widzimy więc, że Krzyż, plan miejsca

świętego, jedynego, niezmierzonego, ze

swoją nawą, transeptem i prezbiterium,

przepaja tę świętą budowle całą duchowoś-

cią katolicką, opartą na Krzyżu: istotą Boga,

istotą Oiary Chrystusa, istotą drogi Wiary

człowieka wierzącego, dla jego zbawienia.

Ten „niezgłębiony krzyż” miejsca świętego

jest więc „aktem wiary” i jednocześnie, obja-

wiając cudowność i wszechwładzę Boga, jak

i naszą zależność od Niego, jest też wielkim,

zewnętrznym „aktem czci”.

TRAnSEPT

CZy OJCIEC PIO ChCIAŁ

„nOWEgO KOŚCIOŁA”?

nARTEKS

Pośród całego zepsucia nowej duchowo-

ści naszych czasów, która chciałaby ukryć

„negatywne” aspekty chrześcijaństwa, na-

dając znaczenie jedynie temu, co dąży do

radości, do święta, do widowiska i co sprzyja

postrzeganiu świata z „lepszej strony” , po-

jawia się postać Świętego Ojca Pio, jedy-

nego kapłana obdarzonego stygmatami

w historii Kościoła , który poprzez swój przy-

kład przypomina ludzkości, że ten, kto chce

być uczniem naszego Pana, powinien iść za

Nim, niosąc Krzyż, czego tajemnicę ukazy-

wał przez pięćdziesiąt lat, nosząc w swoim

ciele pięć krwawiących ran Ukrzyżowanego.

Jak można by wyrazić bardziej szcze-

re uznanie dla całego jego dzieła ducho-

wego, jeśli nie budując i poświęcając św.

ojcu Pio „ nowy kościół” na planie „krzy-

ża”, symbolu tajemnicy Trójcy Przenaj-

świętszej , symbolu Oiary Chrystusa

Odkupiciela , symbolu drogi Wiary każde-

go wyznawcy, który chce być zbawiony,

i symbolu stygmatów ojca Pio , które

były prawdziwym powodem mocy jego wsta-

wiennictwa u Boga, aby rozlewać wszelkie

łaski na tych, którzy się do niego zwracali?

Dlaczego więc temu Świętemu Kapła-

nowi Bożemu”, temu „ ukrzyżowanemu za

życia” , nie mielibyśmy poświęcić kościoła

w kształcie „krzyża”, ale wręcz przeciw-

nie, chciano mu przypisać pragnienie „no-

wego kościoła” w formie „spirali”?

że zbudowana jest z kamieni, drewna lub

innych materiałów, zawiera łaskę nadprzy-

rodzoną. Kiedy już raz została poświęcona

przez Biskupa, dzięki mistycznym modli-

twom, i namaszczona świętym olejem, staje

się naprawdę miejscem przebywania Boga.

Będąc nim, nie jest całkowicie dostępna dla

kogokolwiek. Świątynia ma podwójną natu-

rę, będąc dogodnym miejscem dla ołtarza

i miejscem, które jest wobec niego zewnętrz-

ne. W ten sposób reprezentuje Chrystusa,

który jest Bogiem człowiekiem, który ma

naturę widzialną i drugą naturę, niewidzial-

ną” 5 .

1 Por. Architecture, § 5.1 Arch. Paléochrétienne.

2 Por. Architecture, § 5.3 Archit. romane.

3 Por. Dictionnaire de Violet-Le-Duc: tekst odno-

szący sie do słowa „axe” – oś.

4 Por. Dictionnaire: „L’Achitettura sacra”, ss. 3-4.

5 Idem, s. 5.

Św. ojciec Pio

„Chiesa Viva” marzec 2006

„Nowy kośCiół”

poświęcony ojcu pio

Ks. Crispino Valenziano

ojca Pio , którego budowę rozpo-

częto 19 stycznia 1996 roku, za-

projektowany został przez sześćdziesięcio-

dwuletniego, genueńskiego architekta Renzo

Piano , uważanego za najważniejszego z ar-

chitektów włoskich i uhonorowanego w 1998

roku nagrodą Pritzkera (Noblem archite-

ktury).

Ks. Crispino Valenziano , członek Pa-

pieskiej Komisji Dóbr Kultury , prześledził

aspekt liturgiczny i teologiczny tej impo-

nującej pracy i mówi z entuzjazmem o tym

doświadczeniu, które, jego zdaniem, daje

nam okazję, by „osadzić się, jako Koś-

ciół, w kontekście sztuki współczesnej,

całkowicie rehabilitując się za ów rygoryzm

tematyczny, jaki charakteryzował inne epo-

ki. Epoki, kiedy symbioza pomiędzy sztuką

a światem religii była niemal całkowita i sca-

lająca, jak w średniowieczu”. „Nawet jeśli

na początku – kontynuuje ks. Valenziano

– inspiracja Piano związana była z klasyczną

formą amiteatru greckiego, z biegiem dni

projekt stał się bardziej ekspresyjny” 1 .

„Choć był człowiekiem upartym – wyjaśnia

jeszcze Valenziano – Piano umiał, jak mało

kto, wsłuchać się we wskazania funkcjonalne

związane z miejscem kultu. I w tym właśnie

wykazał wielką pokorę”. Na potwierdzenie tej

pokory, dziennikarzowi, który zapytał go, czy,

mając zaprojektować kościół, z tyloma ogra-

niczeniami liturgicznymi i teologicznymi, jakie

się z tym wiążą, czuł się mniej wolny w swej

kreatywności, Renzo Piano odpowiedział:

„ Wolny? Widzi pan, dla architekta wolność

nie jest zbyt wielkim prezentem. Dziękuję

niebu, że dano mi precyzyjne wskazówki :

są one niczym małe kratki na wielkiej, białej

karcie, jaką jest projekt” 2 .

W innym artykule ks. Valenziano za-

pewnia nas, że „z wyjątkiem Krucyiksu

w stylu franciszkańskim z XVII wieku, któ-

ry zostanie umieszczony w kaplicy Poku-

ty, wszystkie inne dzieła odzwierciedlać

będą szczerą religijność tak wielu arty-

stów współczesnych, którzy oddani są

sferze sacrum” 3 .

Ponadto informuje nas: „Myślę, że naj-

ważniejsze jest, żeby nie narzucać jedne-

go wzoru budowy kościołów. Umiłowanie

piękna czy też tradycja to jedna rzecz (koś-

cioły wykonane według pewnych ogólnych

kanonów), natomiast wiara, że kościoły są

czymś statycznym, związanym na wiecz-

ność z pewnym konkretnym wzorcem, to

coś innego” 4 .

W innym artykule tymczasem ks. Crispi-

no Valenziano jest nam przedstawiany ja-

ko doradca liturgiczny, „którego wskazówki

skłoniły architekta Piano do takiej rewizji po-

czątkowego projektu, aby uczynić go „mo-

delem dla wszystkich kościołów, które

będą projektowane przez następne pięć-

dziesiąt lat” 5 .

Zastanawiamy się teraz: jeżeli Valen-

ziano uważa, że kościoły nie powinny być

„czymś statycznym”, dlaczego chce na-

rzucić model kościoła na następne pięć-

dziesiąt lat?

Żeby wyrazić się swobodnie, moglibyśmy

powiedzieć: co za zamieszanie! Ale temat

jest zbyt poważny, chcieliśmy więc zasięg-

nąć informacji i czuliśmy się podbudowani,

czytając słowa słynnego historyka architek-

tury religijnej Erwina Panofsky’ego , który

w znanym dziele pisał: „ Istnieje bliski zwią-

zek pomiędzy sposobem budowy kościo-

łów a sposobem życia i myślenia ludzi.

Życie poza chrześcijaństwem lub w formie

chrześcijaństwa zmienionej lub zsekulary-

zowanej, przynosi mniej więcej takie same

skutki. Trzeba przyznać, że wszystko, co

[w sztuce sakralnej] stworzyli artyści i ar-

chitekci niechrześcijańscy, może z powo-

dzeniem być bardzo interesujące, ale nIE

BĘDZIE TO nIgDy WyRAŻAŁO ChRZEŚ-

CIJAŃSTWA” 6 .

Tymczasem znowu pogrążyliśmy się

w wątpliwościach, kiedy przeczytaliśmy w pe-

wnym niedawnym przeglądzie zdanie inne-

go słynnego historyka architektury, Szwe-

da, Kursta W. Forstera , który przez ponad

25 lat wykładał w Stanach Zjednoczonych na

uniwersytetach yale, Stanford i w Mit . W ar-

tykule zatytułowanym: „Wielcy architekci nie

potrzebują wiary”, na pytanie: „Profesorze

Forster, laicki racjonalista, jak Renzo Piano ,

staje wobec katolicyzmu z jego cudami, co

z tego wyjdzie?” , odpowiada: „Ta niesto-

sowność jest jedynie pozorna. (...) Artysta

nie musi koniecznie się identyikować.

Architekt

Renzo Piano

Wielcy architekci wychodzili zwycięsko

z takich zderzeń (...). Dla Piano to jest jedynie

kolejne wyzwanie. Człowiek o głębokim do-

świadczeniu laickim może oddać prawdę

zjawisk, których racjonalnie nie rozumie-

my. Wielki Wybuch zastępuje opowiadanie

z Księgi Rodzaju: taki jest nasz świat” 7 .

Oto dlaczego pytamy samych siebie:

powierza się projekt kościoła katolickie-

go, największego na świecie po bazylice

Świętego Piotra , nie architektowi chrześci-

jańskiemu, ale „racjonaliście laickiemu”,

„człowiekowi o głębokim doświadczeniu

laickim”, który „bez wiary” i „nie identyi-

kując się” zdołał „ oddać prawdę zjawisk,

których racjonalnie nie rozumiemy”.

Jednak... tenże człowiek to ten sam,

który pokornie przestrzegał „dokładnych

wskazówek” , jakie mu dano i który wręcz

z radością rezygnował ze swobody eks-

presji twórczej , kiedy poświęcał się projek-

towi. W takim razie jednak pytamy: czyja to

ekspresja twórcza i czyje „prawdy” wyryte

są w jego dziele?

Zamieszanie wydaje się całkowite... ale

jedną ważną rzecz chyba pojęliśmy: „opo-

wieść z Księgi Rodzaju zostaje zastąpio-

na przez Wielki Wybuch” , doktryna, która

w subtelny sposób stara się wyeliminować

Boga Stworzyciela, zastępując go tym, co

Forster nazywa „naszym światem”!

Dla tego, kto przeczy stworzeniu z ni-

cości, istnieje tylko jeden inny „świat”:

ten, który z walki z tym, co nadprzyrodzo-

ne, czyni swój jedyny „dogmat”: świat ży-

dowsko-masoński!

Dziękujemy, doktorze K. W. Forster!

1 Por. „Luoghi dell’ininito” – wkładka ilustrowana

Avvenire, IX 1998, ss. 23-24.

2 Idem, ss. 24-25.

3 Idem, ss. 24-25.

4 Por. Crispino Valenziano, „Architetti di chiese” ,

dzieło cytowane w artykule w: „Il giornale”, 25 VI

1999, s. 19.

5 Por. „Famiglia Christiana” , nr 10, 2002, s.33.

6 Por. Dizion. „L’Architettura sacra” , s. 2.

7 Por. „L’Espresso” , 24 X 2002, s. 171.

„Chiesa Viva” marzec 2006

„N owy kościół” pod wezwaniem św.

dlaczego „kościół”

w kształcie „spiraLi”?

nas, wtajemniczonych najwyższych stop-

ni, w czystości doktryny lucyferyjskiej.

(...) Tak, Lucyfer jest Bogiem (...). Prawdzi-

wą i czystą religią ilozoiczną jest wiara

w Lucyfera (...), ale Lucyfer, Bóg Światła

i Bóg Dobra, toczy walkę o ludzkość przeciw-

ko Adonai [Bogu w Trójcy Jedynemu – przypis

red.], bogu ciemności i demonowi” 6 .

Tak więc „ spirala” symbolizuje G.A.D.U.,

to znaczy Lucyfera-Szatana , którzy, jak już

dobrze wiemy, toczy przeciw Bogu w Trójcy

Jedynemu walkę o zgubę ludzkości. Spirala

natomiast, poza tym, że symbolizuje pewien

sposób pojmowania Boga, dla masone-

rii symbolizuje także sposób pojmowania

„ drogi wiary” , a raczej „drogi inicjacji” , któ-

rą człowiek powinien przejść, by zrealizować

„zamysł boży” .

W bogato udokumentowanej pracy na

temat masonerii czytamy: „ Spirala jest zna-

kiem ewolucji-inwolucji w zasobie symbo-

licznym wtajemniczonych wyższych stop-

ni. Spirala ciągła , która, w formie ścieżki,

wspina się po zboczach góry, jest „Ścieżką

Pielgrzyma” to znaczy szlakiem inicja-

cji . Szczyt góry zatraca się w linii pionowej

w kierunku duchowej nieskończoności: to

oś świata, „oś uniwersum” jedynej praw-

dy wyznawanej przez Masonerię, przejście

pomiędzy ziemią a niebem, ukształtowane

przez g nozę: ubóstwienie człowieka ” 7 .

giuseppe Mazzini, przewodniczący Akcji

Politycznej Masonerii Światowej, a w 1870 roku

współzałożyciel, wraz z Albertem Pike’iem,

nowego Obrządku Palladyjskiego Re-

formowanego , najwyższego zwieńczenia

wszystkich światowych Obediencji masoń-

skich, poza istnieniem Boga ( g.A.D.u. =

Szatana) uznawał zasadę „Prawa Postę-

pu”, zakładającą, że istnieje „wspaniała,

oczywista ciągłość życia nie każdego ludu

z osobna, lecz ludzkości, dla której poszcze-

gólne ludy są jednostkami, i tylko wtedy

odkryjemy niezmierzoną, nieskończoną

spiralę, zarysowaną palcem Bożym po-

między wszechświatem a ideałem, który

trzeba powoli osiągać ” 8 .

Zostawmy ten pompatyczny język, stoso-

wany na użytek naiwnych i niewtajemniczo-

nych, i zobaczmy teraz, z czego składa się

owa „niezmierzona, nieskończona spirala

zarysowana palcem Bożym” oraz „ideał,

który trzeba osiągać”, lepiej opisane w kil-

ku listach prywatnych, które Mazzini wymie-

nił z Najwyższym Zwierzchnikiem Masonerii

Albertem Pike’iem , w latach 1870-1871.

W liście z 22 stycznia 1870 roku Mazzini

przedstawił swój plan trzech wojen świa-

towych na wiek XX, by stworzyć w Rosji

państwo komunistyczne (I wojna), sprawić,

by objęło ono połowę Europy (II wojna),

uczynić je potężnym w sensie politycznym

i militarnym, w oczekiwaniu na III wojnę,

która powinna wybuchnąć pomiędzy syjoni-

zmem politycznym (wliczając w to Państwo

ce chrześcijańskiej? Żadnego!

Dlaczego więc została wybrana

w momencie nadawania „ kształtu ” struk-

turze architektonicznej „nowego kościoła”

poświęconego świętemu ojcu Pio?

Powiedziano nam, że ów kościół

w kształcie spirali „ jest siecią ”, jest „ kościo-

łem otwartym” , jest „ klejnotem najwyższej

technologii ”, jest „ muszlą dla ojca Pio ” i że

święty będzie jak perła w jego wnętrzu. Po-

wiedziano nam też, że ten nowy kościół zo-

stał już ponownie ochrzczony: „ Katedrą roku

2000 ”, „ nowym Asyżem ”, „ Boskim Projek-

tem” ! Tymczasem nie powiedziano nam, że

w „ słowniku masońskim ” pod hasłem „ spi-

rala ” znajdujemy, co następuje: „Bardzo sta-

ry znak symbolizujący egzystencję człowie-

ka i jego powrót do początków... [spirala]

symbolizuje też dynamiczną moc wszech-

świata, Zasadę Stwórczą, g.A.D.u. (...)” 1 .

Ten sam słownik pod hasłem G.A.D.U.

wyjaśnia: „Masoński skrót oznaczający

Boga, Wielki Architekt Wszechświata (le

g rand A rchitecte D e l’ u nivers)” 2 .

A kim jest ten „Bóg” , zwany g.A.D.u .?

To bóg wolnomularzy .

Już w Statutach Generalnych z 1820 roku

powiedziane było: „[wolnomularstwo] ma za

zasadę istnienie Boga, którego uwielbia

i szanuje pod mianem Wielkiego Architek-

ta Wszechświata ” 3 .

Ale ów g.A.D.u . ogłaszany jest także

przez wolnomularzy „Zasadą Stwórczą”

(w sensie jednakże „zasady pochodzenia”,

a nie „stworzenia z niczego” ). W wielkim

Traktacie przymierza, podpisanym w Lo-

zannie w 1875 roku pomiędzy Najwyższymi

Radami Dawnego Uznanego Obrządku

Szkockiego stwierdzano: „Masoneria głosi

to, co głosiła od swego powstania: istnie-

nie Zasady Stwórczej, pod mianem Wiel-

kiego Architekta Wszechświata” 4 .

Natomiast założycielka Towarzystwa Teo-

zoicznego, helena P. Bławatska , masonka

trzydziestego trzeciego stopnia, deiniowała

g.A.D.u. jako „dynamiczną moc wszech-

świata” , którą to właśnie moc miała na myśli,

kiedy z całkowitą pewnością pisała: „ Szatan

reprezentuje Energię Wszechświata (...).

On jest Ogniem. Światłem, Życiem, Walką,

Wysiłkiem, Myślą, Sumieniem, Postępem,

Cywilizacją, Wolnością, niezależnością”.

I jeszcze: „Szatan jest Bogiem, jedynym

Bogiem naszej Planety” 5 .

Kropkę nad i stawia jeszcze bardziej au-

torytatywnie Najwyższy Kapłan Światowej

Masonerii, generał Albert Pike, który jako

Najwyższy Zwierzchnik Masonerii, podczas

wystąpienia wygłoszonego we Francji do

masonów najwyższych stopni, potwierdził:

„Czcimy Boga, ale jest to Bóg, którego

czci się bez przesądów (...). Religia ma-

sońska powinna być utrzymywana przez

1 Por. Luigi Troisi, „Dizionario massonico”, Bastogi

Editrice Italiana, s. 377.

2 Idem, s. 173.

3 „Statuti Generali” z 1820 r., Editions Civelli, Rzym

1908, V.

4 Salvatore Farina, „ Il Libro dei Rituali del Rito

Scozzese Antico e Accettato”, Rzym, Piccinelli

1946, s.304.

5 H. P. Blavatsky, „La Dottrina Segreta”, Ed. Bocca,

Mediolan 1953, ss. 400 i 383.

6 Fragment z tego wystąpienia zacytowało w 1935

roku czasopismo angielskie „The Freemason” w nu-

merze z 19 stycznia.

7 Por. Epiphanius, „Massoneria e sette segrete: la

faccia occulta della storia”, s. 193.

8 Por. Luigi Troisi, „Dicionario massonico”, s. 261.

„Chiesa Viva” marzec 2006

J akie znaczenie ma „spirala” w symboli-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: