Konwencja o ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności a(2).pdf

Polish version/Version polonaise Tłumaczenie

Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności

po nowelizacji przez Protokół nr 11 z Protokołem dodatkowym oraz Protokołami nr 4, 6 i 7, 12 i 13

Niniejszy tekst jednolity Konwencji został opracowany z uwzględnieniem Protokołu Nr 3 do Konwencji (STE nr 45), który wszedł w życie 21 września

1970, i Protokołu nr 5 (STE nr 55), który wszedł w życie 20 grudnia 1971. W tekście zostały także uwzględnione zmiany w tekście Konwencji

wprowadzone Protokołem nr 8 (STE nr 118). Protokół Nr 8 wszedł w życie 1 stycznia 1990 i zawierał, między innymi, zmiany wprowadzone poprzednio w

tekście Konwencji na mocy Protokołu Nr 2 (STE nr 44), który stanowił, zgodnie z jego art. 5 par. 3, integralną część Konwencji od dnia jego wejścia w

życie 21 września 1970. Wszystkie postanowienia Konwencji, które zostały zmienione lub dodane przez te Protokoły, zostały zastąpione przez

postanowienia Protokołu Nr 11 (STE nr 155), który wszedł w życie 1 listopada 1998. Z dniem wejścia w życie Protokołu Nr 11, postanowienia Protokołu Nr

9 (STE nr 140), który wszedł w życie 1 października 1994, tracą moc obowiązującą.

Kancelaria Europejskiego Trybunału Praw Człowieka wrzesień 2003

Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności Rzym, 4 listopada 1950

Rządy Państw-Sygnatariuszy niniejszej Konwencji, członkowie Rady Europy,

Zważywszy na Powszechną Deklarację Praw Człowieka uchwaloną 10 grudnia 1948 roku przez Zgromadzenie ONZ;

Zważywszy, że owa Deklaracja zmierza do zapewnienia powszechnego i efektywnego stosowania zawartych w niej praw;

Zważywszy, że celem Rady Europy jest osiągnięcie większej jedności jej członków i że jednym ze sposobów osiągnięcia tego celu jest

ochrona oraz rozwój praw człowieka i podstawowych wolności;

Potwierdzając swoją głęboką wiarę w te podstawowe wolności, które są fundamentem sprawiedliwości i pokoju na świecie i których

zachowanie opiera się głównie z jednej strony na rzeczywiście demokratycznym ustroju politycznym, z drugiej na jednolitym pojmowaniu i

wspólnym poszanowaniu praw człowieka, do których się one odwołują;

Zdecydowane jako Rządy Państw europejskich działających w tym samym duchu i posiadających wspólne dziedzictwo ideałów i tradycji

politycznych, poszanowania wolności i rządów prawa, podjąć pierwsze kroki w celu zbiorowego zagwarantowania niektórych praw

wymienionych w Powszechnej Deklaracji,

Uzgodniły, co następuje:

Artykuł 1 – Obowiązek przestrzegania praw człowieka

Wysokie Układające się Strony zapewniają każdemu człowiekowi, podlegającemu ich jurysdykcji, prawa i wolności określone w

Rozdziale I niniejszej Konwencji.

ROZDZIAŁ I – PRAWA I WOLNOŚCI

Artykuł 2 – Prawo do życia

Prawo każdego człowieka do życia jest chronione przez ustawę. Nikt nie może być umyślnie pozbawiony życia, wyjąwszy przypadki

wykonania wyroku sądowego skazującego za przestępstwo, za które ustawa przewiduje taką karę.

Pozbawienie życia nie będzie uznane za sprzeczne z tym Artykułem, jeżeli nastąpi w wyniku bezwzględnego koniecznego użycia siły:

a w obronie jakiejkolwiek osoby przed bezprawną przemocą;

b w celu wykonania zgodnego z prawem zatrzymania lub uniemożliwienia ucieczki osobie pozbawionej wolności zgodnie z prawem;

c w działaniach podjętych zgodnie z prawem w celu stłumienia zamieszek lub powstania.

Artykuł 3 – Zakaz tortur

Nikt nie może być poddany torturom ani nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu.

Artykuł 4 – Zakaz niewolnictwa i pracy przymusowej

Nikt nie może być trzymany w niewoli lub w poddaństwie.

Nikt nie może być zmuszony do świadczenia pracy przymusowej lub obowiązkowej.

W rozumieniu tego Artykułu pojęcie "Pracy przymusowej lub obowiązkowej" nie obejmuje:

a żadnej pracy, jakiej wymaga się zwykle w ramach wykonywania kary pozbawienia wolności orzeczonej zgodnie z

postanowieniami Artykułu 5 niniejszej Konwencji lub w okresie warunkowego zwolnienia;

b żadnej służby o charakterze wojskowym, bądź służby wymaganej zamiast obowiązkowej służby wojskowej w tych krajach, które

uznają odmowę służby wojskowej ze względu na przekonania;

c żadnych świadczeń wymaganych w stanach nadzwyczajnych lub klęsk zagrażających życiu lub dobru społeczeństwa;

d żadnej pracy ani świadczeń stanowiących część zwykłych obowiązków obywatelskich.

Artykuł 5 – Prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego

Każdy ma prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego. Nikt nie może być pozbawiony wolności, z wyjątkiem następujących

przypadków i w trybie ustalonym przez prawo:

a zgodnie z prawem pozbawienia wolności w wyniku skazania przez właściwy sąd;

b zgodnego z prawem zatrzymania lub aresztowania w przypadku niepodporządkowania się wydanemu zgodnie z prawem

orzeczeniu sądu lub w celu zapewnienia wykonania określonego w ustawie obowiązku;

c zgodnego z prawem zatrzymania lub aresztowania w celu postawienia przed właściwym organem, jeżeli istnieje uzasadnione

podejrzenie popełnienia czynu zagrożonego karą lub jeśli jest to konieczne w celu zapobieżenia popełnienia takiego czynu lub

uniemożliwienia ucieczki po jego dokonaniu;

d pozbawienia nieletniego wolności na podstawie zgodnego z prawem orzeczenia w celu ustanowienia nadzoru wychowawczego

lub zgodnego z prawem pozbawienia nieletniego wolności w celu postawienia go przed właściwym organem;

e zgodnego z prawem pozbawienia wolności osoby w celu zapobieżenia szerzeniu przez nią choroby zakaźnej, osoby umysłowo

chorej, alkoholika, narkomana lub włóczęgi;

f zgodnego z prawem zatrzymania lub aresztowania osoby w celu zapobieżenia jej nielegalnemu wkroczeniu na terytorium

państwa lub osoby, przeciwko której toczy się postępowanie o wydalenie lub ekstradycję.

Każdy, kto został zatrzymany, powinien zostać niezwłocznie i w zrozumiałym dla niego języku poinformowany o przyczynach

zatrzymania i o stawianych mu zarzutach.

Każdy zatrzymany lub aresztowany zgodnie z postanowieniami ustępu 1 lit c) niniejszego Artykułu powinien zostać niezwłocznie

postawiony przed sędzią lub innym urzędnikiem uprawnionym przez ustawę do wykonywania władzy sądowej i ma prawo być

sądzony w rozsądnym terminie albo zwolniony na czas postępowania. Zwolnienie może zostać uzależnione od udzielenia gwarancji

zapewniających stawienie się na rozprawę.

Każdy, kto został pozbawiony wolności przez zatrzymanie lub aresztowanie, ma prawo odwołania się do sądu w celu ustalenia bezzwłocznie

przez sąd legalności pozbawienia wolności i zarządzenia zwolnienia, jeżeli pozbawienie wolności jest niezgodne z prawem.

Każdy, kto został pokrzywdzony przez niezgodne z treścią tego Artykułu zatrzymanie lub aresztowanie, ma prawo do

odszkodowania.

Artykuł 6 – Prawo do rzetelnego procesu sądowego

Każdy ma prawo do sprawiedliwego i publicznego rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie przez niezawisły i bezstronny sąd

ustanowiony ustawą przy rozstrzyganiu o jego prawach i obowiązkach o charakterze cywilnym albo o zasadności każdego

oskarżenia w wytoczonej przeciwko niemu sprawie karnej. Postępowanie przed sądem jest jawne, jednak prasa i publiczność mogą

być wyłączone z całości lub części rozprawy sądowej ze względów obyczajowych, z uwagi na porządek publiczny lub

bezpieczeństwo państwowe w społeczeństwie demokratycznym, gdy wymaga tego dobro małoletnich lub gdy służy to ochronie życia

prywatnego stron albo też w okolicznościach szczególnych, w granicach uznanych przez sąd za bezwzględnie konieczne, kiedy

jawność mogłaby przynieść szkodę interesom wymiaru sprawiedliwości.

Każdego oskarżonego o popełnienie czynu zagrożonego karą uważa się za niewinnego do czasu udowodnienia mu winy zgodnie z

ustawą.

Każdy oskarżony o popełnienie czynu zagrożonego karą ma co najmniej prawo do:

a niezwłocznego otrzymania szczegółowej informacji w języku dla niego zrozumiałym o istocie i przyczynie skierowanego

przeciwko niemu oskarżeniu;

b posiadania odpowiedniego czasu i możliwości do przygotowania obrony;

c bronienia się osobiście lub przez ustanowionego przez siebie obrońcę, a jeśli nie ma wystarczających środków na pokrycie kosztów

obrony, do bezpłatnego korzystania z pomocy obrońcy wyznaczonego z urzędu, gdy wymaga tego dobro wymiaru sprawiedliwości;

d przesłuchania lub spowodowania przesłuchania świadków oskarżenia oraz żądania obecności i przesłuchania świadków obrony

na takich samych warunkach jak świadków oskarżenia;

e korzystania z bezpłatnej pomocy tłumacza, jeżeli nie rozumie lub nie mówi językiem używanym w sądzie.

Artykuł 7 – Zakaz karania bez podstawy prawnej

Nikt nie może być uznany za winnego popełnienia czynu polegającego na działaniu lub zaniechaniu działania, który według prawa

wewnętrznego lub międzynarodowego nie stanowił czynu zagrożonego karą w czasie jego popełnienia. Nie będzie również

wymierzona kara surowsza od tej, którą można było wymierzyć w czasie, gdy czyn zagrożony karą został popełniony.

Niniejszy Artykuł nie stanowi przeszkody w sądzeniu i karaniu osoby winnej działania lub zaniechania, które w czasie popełnienia

stanowiły czyn zagrożony karą według ogólnych zasad uznanych przez narody cywilizowane.

Artykuł 8 – Prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego

Każdy ma prawo do poszanowania swojego życia prywatnego i rodzinnego, swojego mieszkania i swojej korespondencji.

Niedopuszczalna jest ingerencja władzy publicznej w korzystanie z tego prawa z wyjątkiem przypadków przewidzianych przez

ustawę i koniecznych w demokratycznym społeczeństwie z uwagi na bezpieczeństwo państwowe, bezpieczeństwo publiczne lub

dobrobyt gospodarczy kraju, ochronę porządku i zapobieganie przestępstwom, ochronę zdrowia i moralności lub ochronę praw i

wolności osób.

Artykuł 9 – Wolność myśli, sumienia i wyznania

Każdy ma prawo do wolności myśli, sumienia i wyznania; prawo to obejmuje wolność zmiany wyznania lub przekonań oraz

wolność uzewnętrzniania indywidualnie lub wspólnie z innymi, publicznie lub prywatnie, swego wyznania lub przekonań przez

uprawianie kultu, nauczanie, praktykowanie i czynności rytualne.

Wolność uzewnętrzniania wyznania lub przekonań może podlegać jedynie takim ograniczeniom, które są przewidziane przez

ustawę i konieczne w społeczeństwie demokratycznym z uwagi na interesy bezpieczeństwa publicznego, ochronę porządku

publicznego, zdrowia i moralności lub ochronę praw i wolności innych osób.

Artykuł 10 – Wolność wyrażania opinii

Każdy ma prawo do wolności wyrażania opinii. Prawo to obejmuje wolność posiadania poglądów oraz otrzymywania i przekazywania

informacji i idei bez ingerencji władz publicznych i bez względu na granice państwowe. Niniejszy przepis nie wyklucza prawa Państw

do poddania procedurze zezwoleń przedsiębiorstw radiowych, telewizyjnych lub kinematograficznych.

Korzystanie z tych wolności pociągających za sobą obowiązki i odpowiedzialność może podlegać takim wymogom formalnym,

warunkom, ograniczeniom i sankcjom, jakie są przewidziane przez ustawę i niezbędne w społeczeństwie demokratycznym w

interesie bezpieczeństwa państwowego, integralności terytorialnej lub bezpieczeństwa publicznego ze względu na konieczność

zapobieżenia zakłóceniu porządku lub przestępstwu, z uwagi na ochronę zdrowia i moralności, ochronę dobrego imienia i praw

innych osób oraz ze względu na zapobieżenie ujawnieniu informacji poufnych lub na zagwarantowanie powagi i bezstronności

władzy sądowej.

Artykuł 11 – Wolność zgromadzeń i stowarzyszania się

Każdy ma prawo do swobodnego, pokojowego zgromadzenia się oraz do swobodnego stowarzyszania się, włącznie z prawem

tworzenia związków zawodowych i przystępowania do nich dla ochrony swoich interesów.

Wykonywanie tych praw nie może podlegać innym ograniczeniom niż te, które określa ustawa i które są konieczne w społeczeństwie

demokratycznym z uwagi na interesy bezpieczeństwa państwowego lub publicznego, ochronę porządku i zapobieganie

przestępstwu, ochronę zdrowia i moralności lub ochronę praw i wolności innych osób. Niniejszy przepis nie stanowi przeszkody w

nakładaniu zgodnych z prawem ograniczeń korzystania z tych praw przez członków sił zbrojnych, policji lub administracji państwowej.

Artykuł 12 – Prawo do zawarcia małżeństwa

Mężczyźni i kobiety w wieku małżeńskim mają prawo do zawarcia małżeństwa i założenia rodziny zgodnie z ustawami krajowymi

regulującymi korzystanie z tego prawa.

Artykuł 13 – Prawo do skutecznego środka odwoławczego

Każdy, kogo prawa i wolności zawarte w niniejszej Konwencji zostały naruszone, ma prawo do skutecznego środka odwoławczego

do właściwego organu państwowego także wówczas, gdy naruszenia dokonały osoby wykonujące swoje funkcje urzędowe.

Artykuł 14 – Zakaz dyskryminacji

Korzystanie z praw i wolności wymienionych w niniejszej Konwencji powinno być zapewnione bez dyskryminacji wynikającej z takich

powodów jak płeć, rasa, kolor skóry, język, religia, przekonania polityczne i inne, pochodzenie narodowe lub społeczne,

przynależność do mniejszości narodowej, majątek, urodzenie bądź z jakichkolwiek innych przyczyn.

Artykuł 15 – Uchylenie stosowania zobowiązań w stanie niebezpieczeństwa publicznego

W przypadku wojny lub innego niebezpieczeństwa publicznego zagrażającego życiu narodu, każda z Wysokich Układających się

Stron może podjąć środki uchylające stosowanie zobowiązań wynikających z niniejszej Konwencji w zakresie ściśle odpowiadającym

wymogom sytuacji, pod warunkiem, że środki te nie są sprzeczne z innymi zobowiązaniami wynikającymi z prawa

międzynarodowego.

Na podstawie powyższego przepisu nie można uchylić zobowiązań wynikających z Artykułu 2, z wyjątkiem przypadków śmierci

będących wynikiem zgodnych z prawem działań wojennych oraz zobowiązań zawartych w Artykułach 3, 4 (ustęp 1) i 7.

Każda z Wysokich Układających się Stron korzystając z prawa do uchylenia zobowiązań poinformuje wyczerpująco Sekretarza

Generalnego Rady Europy o środkach, które podjęła oraz powodach ich zastosowania. Informować będzie również Sekretarza

Generalnego Rady Europy, kiedy podjęte środki przestaną działać, a przepisy Konwencji będą ponownie w pełni stosowane.

Artykuł 16 – Ograniczenia działalności publicznej cudzoziemców

Żadnego z postanowień Artykułów 10, 11 i 14 nie można uznać za wyłączające prawo Wysokiej Układającej się Strony do

ograniczenia działalności politycznej cudzoziemców.

Artykuł 17 – Zakaz nadużycia praw

Żadne z postanowień niniejszej Konwencji nie może być interpretowane jako przyznanie jakiemukolwiek Państwu, grupie lub osobie

prawa do podjęcia działań lub dokonania aktu zmierzającego do zniweczenia praw i wolności wymienionych w niniejszej Konwencji,

albo ich ograniczenia w większym stopniu, niż to przewiduje Konwencja.

Artykuł 18 – Granice stosowania ograniczeń praw

Ograniczenia praw i wolności, na które zezwala niniejsza Konwencja, nie będą stosowane w innych celach, niż te, dla których je wprowadzono.

ROZDZIAŁ II – EUROPEJSKI TRYBUNAL PRAW CZŁOWIEKA

Artykuł 19 – Utworzenie Trybunału

W celu zapewnienia przestrzegania zobowiązań wynikających dla Wysokich Układających się Stron z Konwencji i jej protokołów

tworzy się Europejski Trybunał Praw Człowieka, zwany dalej "Trybunałem".

Artykuł 20 – Liczba sędziów

Trybunał składa się z sędziów, których liczba równa jest liczbie Wysokich Układających się Stron.

Artykuł 21 – Wymogi sprawowania urzędu

Sędziowie powinni być ludźmi o najwyższym poziomie moralnym i muszą albo posiadać kwalifikacje do sprawowania wysokiego

urzędu sędziowskiego, albo być prawnikami o uznanej kompetencji.

Sędziowie zasiadają w Trybunale we własnym imieniu.

W okresie sprawowania urzędu sędziowie nie mogą brać udziału w żadnej działalności, która nie daje się pogodzić z niezawisłością,

bezstronnością albo wymaganiami piastowania urzędu w pełnym wymiarze czasu; wszelkie kwestie wynikające ze

stosowania niniejszego ustępu rozstrzyga Trybunał.

Artykuł 22 – Wybór sędziów

Sędziów wybiera Zgromadzenie Parlamentarne w odniesieniu do każdej Wysokiej Układającej się Strony, większością głosów, z listy

trzech kandydatów przedstawionych przez Wysoką Układającą się Stronę.

Taką samą procedurę stosuje sie w celu uzupełnienia składu Trybunału w przypadku przystąpienia nowych Wysokich Układających

się Stron oraz przy obsadzaniu wakujących miejsc.

Artykuł 23 – Kadencja

Sędziowie są wybierani na okres sześciu lat. Mogą oni być wybrani ponownie. Jednakże kadencja połowy sędziów wybranych w

pierwszych wyborach upływa po trzech latach.

Sędziowie, których kadencja ma upłynąć z końcem początkowego okresu trzech lat, są wyznaczeni w drodze losowania przez

Sekretarza Generalnego Rady Europy bezpośrednio po ich wyborze.

Aby zapewnić, w stopniu, w jakim jest to możliwe, odnowienie kadencji połowy składu sędziowskiego co trzy lata, Zgromadzenie

Parlamentarne może przed rozpoczęciem każdych kolejnych wyborów postanowić, że kadencja lub kadencje jednego lub większej

liczby sędziów, którzy mają być wybrani, będzie inna niż sześcioletnia, jednak nie dłuższa niż dziewięć lat i nie krótsza niż trzy lata.

W przypadkach, gdy chodzi o więcej niż jeden mandat i gdy Zgromadzenie Parlamentarne zastosuje ustęp poprzedni, przydział

mandatów zostanie dokonany w drodze losowania przez Sekretarza Generalnego Rady Europy bezpośrednio po zakończeniu

wyborów.

Sędzia wybrany na miejsce sędziego, którego kadencja jeszcze nie upłynęła, sprawuje swój urząd przez okres pozostający do

zakończenia kadencji swego poprzednika.

Kadencja sędziów upływa z chwilą osiągnięcia przez nich wieku 70 lat.

Sędziowie sprawują swój urząd do czasu ich zastąpienia. Sprawują oni jednak nadal urząd w odniesieniu do spraw, w których

rozpoznawaniu uczestniczyli.

Artykuł 24 – Odwoływanie

Żaden sędzia nie może być odwołany ze swojego urzędu, chyba że pozostali sędziowie postanowią większością dwóch trzecich

głosów, że przestał on spełniać stawiane mu wymogi.

Artykuł 25 – Kancelaria i sekretarze prawni

Trybunał posiada Kancelarię, której funkcje i organizację określa regulamin Trybunału. Trybunał korzysta z pomocy sekretarzy prawnych.

Artykuł 26 – Zgromadzenie plenarne Trybunału

Zgromadzenie plenarne Trybunału:

a wybiera swojego Przewodniczącego i jednego lub dwóch Wiceprzewodniczących na okres trzech lat; mogą oni być wybrani

ponownie;

b tworzy Izby ustanowione na czas określony;

c wybiera Przewodniczących Izb Trybunału; mogą oni być wybrani ponownie;

d uchwala regulamin Trybunału i

e wybiera Szefa Kancelarii i jednego lub więcej Zastępców Szefa Kancelarii.

Artykuł 27 – Komitet, Izby i Wielka Izba

W celu rozpatrzenia wniesionych do niego spraw Trybunał zasiada w składzie Komitetów trzech sędziów, Izb siedmiu sędziów i

Wielkiej Izby siedemnastu sędziów. Komitety powoływane są przez Izby na czas określony.

W składzie Izby i Wielkiej Izby zasiada z urzędu sędzia wybrany z ramienia zainteresowanego Państwa-Strony lub, w przypadku

braku takiego sędziego albo gdy nie może on pełnić swojej funkcji, inna osoba wybrana przez zainteresowane Państwo do pełnienia

funkcji sędziego.

W składzie Wielkiej Izby zasiada także Przewodniczący Trybunału, Wiceprzewodniczący, Przewodniczący Izb oraz inni sędziowie

wybrani zgodnie z regulaminem Trybunału. W przypadku przekazania sprawy do Wielkiej Izby w trybie Artykułu 43, żaden sędzia ze

składu Izby, która wydała wyrok, nie zasiada w składzie Wielkiej Izby, z wyjątkiem Przewodniczącego Izby i sędziego, który zasiadał

w Izbie z ramienia zainteresowanego Państwa-Strony.

Artykuł 28 – Uznanie niedopuszczalności skargi przez Komitet

Komitet może, głosując jednomyślnie, uznać za niedopuszczalną lub skreślić z listy spraw skargę indywidualną wniesioną na

podstawie Artykułu 34, jeżeli taka decyzja może być podjęta bez dalszego rozpoznawania sprawy. Decyzja taka jest ostateczna.

Artykuł 29 – Decyzja Izby o dopuszczalności i zasadności skargi

Jeżeli decyzja nie została podjęta w trybie przewidzianym w Artykule 28, decyzję w sprawie dopuszczalności i zasadności skargi

indywidualnej, wniesionej na podstawie Artykułu 34, podejmuje Izba.

O dopuszczalności i zasadności skarg międzypaństwowych, wniesionych na podstawie art. 33, decyduje Izba.

Rozstrzygnięcie co do dopuszczalności skargi następuje w drodze wydania odrębnej decyzji, chyba że Trybunał, w wyjątkowych

przypadkach, postanowi inaczej.

Artykuł 30 – Zrzeczenie się właściwości na rzecz Wielkiej Izby

Jeżeli w sprawie toczącej się przed Izbą powstaje poważne zagadnienie dotyczące interpretacji Konwencji lub jej Protokołów, lub

jeżeli rozstrzygnięcie takiego zagadnienia może doprowadzić do powstania sprzeczności między tym rozstrzygnięciem a wyrokiem,

który został uprzednio wydany przez Trybunał, Izba może, w każdym czasie przed wydaniem wyroku, zrzec się rozpoznawania

sprawy i przekazać ją do rozpoznania przez Wielką Izbę, chyba, że sprzeciwi się temu jedna ze stron.

Artykuł 31 – Kompetencje Wielkiej Izby

Wielka Izba:

a rozstrzyga skargi wniesione na podstawie Artykułu 33 lub Artykułu 34, jeżeli Izba zrzekła się właściwości na podstawie Artykułu

30 Konwencji, albo jeżeli sprawa została jej przkazana w trybie wskazanym w Artykule 43, oraz

b rozpatruje wnioski o wydanie opinii doradczych przedłożone w trybie Artykułu 47.

Artykuł 32 – Właściwość Trybunału

Trybunał jest właściwy do rozpoznawania wszystkich spraw dotyczących interpretacji i stosowania Konwencji i jej Protokołów, które

zostaną mu przedłożone na podstawie Artykułów 33, 34 i 47.

Spór dotyczący właściwości Trybunału rozstrzyga sam Trybunał.

Artykuł 33 – Sprawy ze skargi międzypaństwowej

Każda z Wysokich Układających się Stron może wnieść skargę do Trybunału, jeżeli uważa, że inna Wysoka Układająca się Strona

naruszyła postanowienia Konwencji lub jej Protokołów.

Artykuł 34 – Skargi indywidualne

Trybunał może przyjmować skargi każdej osoby, organizacji pozarządowej lub grupy jednostek, które uważa, że stała sie ofiarą

naruszenia przez jedną z Wysokich Układających się Stron praw zawartych w Konwencji lub jej Protokołach. Wysokie Układające się

Strony zobowiązują się nie przeszkadzać w żaden sposób skutecznemu wykonywaniu tego prawa.

Artykuł 35 – Warunki dopuszczalności skargi

Trybunał może rozpoznawać sprawę dopiero po wyczerpaniu wszystkich środków odwoławczych, przewidzianych prawem

wewnętrznym, zgodnie z powszechnie uznanymi zasadami prawa międzynarodowego, i jeżeli sprawa została wniesiona w ciągu

sześciu miesięcy od daty podjęcia ostatecznej decyzji.

Trybunał nie rozpoznaje żadnej skargi indywidualnej wniesionej zgodnie z Artykułem 34, która:

a jest anonimowa, lub

b jest co do istoty identyczna ze sprawą już rozpoznawaną przez Trybunał lub ze sprawą, która została poddana innej

międzynarodowej procedurze zmierzającej do ustalenia faktów lub do wydania orzeczenia i jeżeli skarga nie zawiera nowych

istotnych informacji.

Trybunał uznaje za niedopuszczalną każdą skargę indywidualną wniesioną na podstawie Artykułu 34, jeżeli uważa, że skarga nie daje się

pogodzić z postanowieniami Konwencji lub jej Protokołów, jest w sposób oczywisty nieuzasadniona lub stanowi nadużycie prawa do skargi.

Trybunał odrzuca każdą skargę, którą uzna za niedopuszczalną w rozumieniu niniejszego Artykułu. Decyzja o odrzuceniu skargi

może zostać podjęta w każdej fazie postępowania.

Artykuł 36 – Interwencja strony trzeciej

We wszystkich sprawach rozpoznawanych przez Izbę lub Wielką Izbę, Wysoka Układająca się Strona, której obywatelem jest

skarżący, ma prawo do przedkładania pisemnych uwag i do uczestniczenia w rozprawach.

Przewodniczący Trybunału może, działając w interesie wymiaru sprawiedliwości, zaprosić Wysoką Układającą się Stronę, która nie jest

Stroną w postępowaniu lub każdą zainteresowaną osobę inną niż skarżący, do przedkładania pisemnych uwag i do uczestnictwa w

rozprawach.

Artykuł 37 – Skreślenie skargi z listy

Trybunał może w każdej fazie postępowania zdecydować o skreśleniu skargi z listy spraw, jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że:

a wnoszący nie podtrzymuje swej skargi lub,

b spór został już rozstrzygnięty lub,

c z jakiejkolwiek innej przyczyny ustalonej przez Trybunał dalsze rozpoznawanie skargi nie jest uzasadnione.

Jednakże Trybunał kontynuuje rozpoznawanie skargi, jeśli wymaga tego poszanowanie praw człowieka w rozumieniu niniejszej Konwencji.

Trybunał może podjąć decyzję o ponownym wpisaniu skargi na listę

spraw, jeżeli uzna, że okoliczności uzasadniają takie postępowanie.

Artykuł 38 – Rozpoznawanie spraw i procedura polubownego ich załatwiania

Jeżeli Trybunał uzna skargę za dopuszczalną:

a kontynuuje rozpoznawanie sprawy z udziałem przedstawicieli stron i, jeżeli zachodzi taka potrzeba, podejmuje dochodzenie, a

zainteresowane Państwa udzielą wszelkich niezbędnych ułatwień dla jego skutecznego przeprowadzenia;

b pozostaje do dyspozycji zainteresowanych stron celem polubownego załatwienia sprawy na zasadach poszanowania praw

człowieka w rozumieniu Konwencji i jej Protokołów.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: