WOJNY Z INDIANAMI W AMERYCE.pdf

WOJNY Z INDIANAMI W AMERYCE

I wojna z Powatanami – pierwszy konflikt pomiędzy Anglikami a federacją

Indian Powatanów w 1609 , która wzięła swą nazwę od imienia ich wodza

Powatana . Anglicy, którzy zaczęli przybywać do kolonii w pierwszych latach

XVII w., przypadkowo osiedlili się w samym centrum ( Jamestown ) ziem

Powatanów, które obejmowało Wirgini ę . Początkowo Indianie tolerowali

osadników, nie znając ich intencji. Gdy jednak stało się jasne, Ŝe Anglicy

przybyli, by pozostać, nastawienie ich zaczęło się zmieniać. Inną przyczyną

początkowego tolerowania osadników były względy handlowe. Indianie

prowadzili z białymi intensywny handel, wymieniając Ŝywność, której byli

producentami, na narzędzia – siekiery i noŜe oraz broń palną . Kolonia w

Jamestown, choć nieliczna (populacja jej wynosiła niewiele ponad 100 osób),

była bardzo pręŜna. Prowadzona silną ręką przez Johna Smitha rozpoczęła

ekspansję, szukając sojuszników takŜe wśród plemion indiańskich

niezadowolonych z hegemonii Powatanów. Znaleźli ich w plemieniu

Potomaków . Nawiązali z nimi korzystne układy handlowe, uniezaleŜniając się

tym samym od coraz trudniejszego w kontaktach Powatana. On sam postanowił

przejść do bardziej zdecydowanych działań. Jego wojownicy dokonali kilku

rajdów na osiedla kolonistów, zabijając pewną ich liczbę. Koloniści takŜe

zaczęli dawać się we znaki Indianom. Plądrowali peryferyjne wioski indiańskie,

kradnąc zapasy Ŝywności i zabijając ich mieszkańców. Anglikom z pomocą

przybyli ich nowi sojusznicy. Podstępem udało im się porwać córkę wodza,

słynną Pokahontas , którą następnie odsprzedali Anglikom. Mając ją w ręku

koloniści przystąpili do negocjacji. Sytuację zmieniło małŜeństwo Pokahontas z

kolonistą Johnem Rolfe . Zdołano zawrzeć pokój, który przetrwał aŜ do śmierci

Pokahontas.

II wojna z Powhatan – drugi konflikt pomiędzy Anglikami a federacją Indian

Powhatan , zamieszkującą Wirgini ę , który miał miejsce w 1622 . Po śmierci

wodza i załoŜyciela federacji Powatana przywództwo nad plemionami z

pogranicza Wirginii objął jego syn Opechancanough . Nowy wódz nie czuł się

związany traktatem pokojowym zawartym w 1609 , tym bardziej, Ŝe jego

gwarantka, siostra Opechancanougha Pokahontas , nie Ŝyła juŜ od pięciu lat.

Indianie bez ostrzeŜenia napadli jednocześnie na kilka ośrodków kolonistów. W

czasie ataków doszczętnie zniszczono szereg osad i zabito 347 kolonistów,

niemal jedną trzecią całej białej populacji Wirginii. Odpowiedzią Anglików była

pacyfikacja indiańskich wiosek, które równano z ziemią, a mieszkańców

mordowano. Wzajemna agresja utrzymała się przez prawie dwa lata.

Ostatecznie doszło do walnej rozprawy, kiedy to ośmiusetosobowy oddział

indiański okrąŜył oddział Ŝołnierzy angielskich przysłanych z Europy na pomoc

kolonistom. W czasie dwudniowej bitwy atakujący Indianie stracili ponad

połowę ludzi, podczas gdy Anglicy mieli zaledwie szesnastu rannych. Przegrana

uświadomiła Indianom przewagę techniczną białych i zmusiła ich do zawarcia

pokoju, który utrzymał się przez 22 lata.

Wojny bobrowe – seria potyczek zbrojnych, jakie miały miejsce pomiędzy

rokiem 1609 a 1701 w Północnej Ameryce, które toczyły się pomiędzy

Irokezami , a Francuzami z Nowej Francji oraz z ich indiańskimi

sprzymierzeńcami. W wojnie bobrowej strona atakującą byli Irokezi, choć

Francuzi w ostatniej jej fazie próbowali przejąć inicjatywę, podejmując kilka

ekspedycji na terytoria Irokezów. Przyczyną rozpoczęcia przez Irokezów wojny

było wyczerpanie się zasobów zwierzyny łownej, głównie bobrów na ich

terenach łowieckich. Próbowali oni w sposób zbrojny opanować nowe tereny,

zmuszając zamieszkałe na tych terenach plemiona indiańskie do dostarczenia

skór lub opuszczenia terenów łowieckich. W czasie wojny bobrowej

eksterminacji uległo kilka plemion indiańskich, między innymi Huronów na

północy. W starciach z Francuzami Irokezi unikali walnych bitew, stosując

taktykę partyzancką i dokonując szybkich rajdów małych oddziałów na z góry

opatrzone cele. Ofiarami ich ataków stawały się niewielkie osady i misje

jezuickie, a często pojedyncze farmy. Sporadyczne akcje zbrojne organizowane

przez regularne formacje milicji francuskiej zwykle trafiały w próŜnię. Jedną z

największych tego typu akcji była wyprawa 1200-osobowego oddziału milicji

prowadzonego przez gubernatora generalnego Nowej Francji Daniela de Rémy ,

która zakończyła się zniszczeniem kilku opuszczonych wiosek i schwytaniu

paru maruderów, nie osiągnąwszy Ŝadnych celów strategicznych. Wojna

Bobrowa zakończyła się w 1701 wraz z podpisaniem wieczystego pokoju

pomiędzy Irokezami i Francuzami. W wyniku tego układu Irokezi zwrócili swe

zainteresowania na zachód.

Wojna z Pekotami (I podbój purytański [1] ) – wojna na pograniczu kolonii

brytyjskich w Ameryce Północnej , toczona w latach 1637 – 1638 [2] pomiędzy

osadnikami z kolonii Connecticut i Massachusetts a Indianami z plemienia

Pekotów (ang. Pequot). Na początku XVII w. Pekoci zajmowali znaczną część

obecnego stanu Connecticut, obejmującą tereny pomiędzy rzeką Thames a

wyspą Rhode Island , część wyspy Long Island i tereny wzdłuŜ cieśniny Long

Island. Ich liczebność w tym okresie szacuje się na 13,000 osób, a holenderscy i

angielscy osadnicy uwaŜali ich za jedno z najpotęŜniejszych plemion Nowej

Anglii . Pekoci dominowali na tym obszarze i pobierali m.in. daninę od plemion

Narragansett na zachodzie i Niantic na wschodzie. Mimo trwającej od ok. 1630

korzystnej dla obu stron wymiany handlowej Indian z Holendrami i Anglikami,

dochodziło teŜ coraz częściej do sporów terytorialnych i zatargów wynikających

ze wzajemnej nieznajomości kultury i zwyczajów drugiej strony. Bezpośrednią

przyczyną wybuchu konfliktu stało się zamordowanie w zemście za

wcześniejsze krzywdy przez sprzymierzonych z Pekotami Indian Niantic dwóch

angielskich kupców, najpierw kapitana Johna Stone'a, a następnie kapitana

Johna Oldhama 20 czerwca 1636 . Pekoci udzielili sprzymierzonym Nianticom

schronienia, czym narazili się na zemstę kolonistów. Wojna miała takŜe szersze

przyczyny – konflikt Pekotów ze wspieranymi przez Anglików Narragansettami

i Moheganami wodza Uncasa , rywalizację o terytoria Pekotów pomiędzy

rozrastającymi się koloniami Massachusetts i Connecticut oraz gwałtowne

zmniejszanie się liczebności plemienia - głównie wskutek przywleczonych przez

białych chorób (w 1633 było juŜ tylko ok. 4,000 Pekotów). Karna ekspedycja

przeciwko Pekotom wyruszyła wiosną 1637 z Connecticut po dowództwem

kapitana Johna Endicotta (J. Masona?). Anglicy Ŝądali od wodza Pekotów

Sassacusa m.in. wydania winnych zabójstwa oraz daniny w postaci 800 metrów

pasów wampum . 26 maja oddział milicji kolonialnej i sprzymierzonych z nią

Indian zaatakował, a następnie podpalił i zniszczył obronną wioskę Pekotów

Fort Mystic (Stonington). Wycofujących się Indian rozbiły 26 lipca pod New

Heaven połączone siły kolonii Plymouth , Massachusetts i Connecticut. W

spalonym Forcie Mystic zginęło ponad 500 [3] Pekotów, w tym wiele kobiet i

dzieci. Wielu innych dostało się do niewoli. Pekoci zostali rozbici, ale po tej

bitwie Anglicy nie mieli juŜ siły na zaatakowanie drugiej obronnej wioski

Pekotów, w której skrył się m.in. ich wódz Sassacus. TakŜe przybici ogromnymi

stratami Indianie nie zdecydowali się na dalszą walkę. 150 wojowników

wyruszyło wraz ze swym wodzem na zachód, na ziemie Irokezów (gdzie

Sassacus zginął wkrótce z rąk Mohawków ). Pozostali skryli się na okolicznych

bagnach, gdzie stopniowo ich wyłapywano (Ŝona i syn wodza trafili jako

niewolnicy na Karaiby ). Oficjalnie Wojna z Pekotami, w której wg brytyjskich

kronikarzy śmierć poniosło ok. 700 Pekotów, zakończyła się podpisaniem

traktatu z Hardford w 1638 . Sygnatariuszami traktatu były trzy zaangaŜowane w

konflikt brytyjskie kolonie oraz Indianie Mohegan i Narragansett. Zgodnie z

postanowieniami traktatu, sporne tereny podzielono między zwycięskie kolonie

a sprzymierzonym z nimi plemionom przypadła w udziale część pekockich

jeńców. Pekotom, których po wojnie zostało w rozproszeniu ok. 1,000,

zabroniono uŜywać nazwy plemienia i powrotu na dawne ziemie. Sto lat później

około 130 z nich zamieszkiwało w trudnych warunkach dwa niewielkie

rezerwaty: Mashantucket i Lantern Hill. Dziś, po długim okresie Ŝycia w biedzie

i rozproszeniu, potomkowie tych pierwszych tworzą (uznaną ponownie przez

władze federalne dopiero w 1983 r.) jedną z najbogatszych - dzięki

wybudowaniu znanego obecnie kasyna - tubylczych społeczności w USA ,

plemię Pekotów Mashantucket (ang. Mashantucket Pequot), liczące w 2005 : 785

osób.

Wojna Kifta 1643 - 1645 (zwana teŜ wojną z Wappingerami) to konflikt zbrojny

pomiędzy Holendrami a Indianami w holenderskiej kolonii Nieuw Nederland

(Nowa Holandia) w Ameryce Północnej. W roku 1639 nowym dyrektorem

generalnym Nowej Holandii mianowany został Willem Kieft z niderlandzkiej

Kompanii Wschodnioindyjskiej (WIC). Kieft zajął się nadawaniem praw,

ustalaniem porządku publicznego i podnoszenia morale mieszkańców młodej

kolonii, przynoszącej znaczne profity. W kontaktach z tubylcami Kieft wykazał

jednak niewiele litości, w krótkim czasie zyskując sobie wśród Indian wielu

wrogów. W lutym 1643 r. kilka tysięcy Indian Wiehquaeskeck uciekając przed

atakującymi ich Mohikanami zbiegło do Pavonii (dzisiejsze New Jersey City).

Podczas ucieczki Indianie rozbili 80 osobową ekspedycję karną Holendrów,

którzy zaprzysięgli im krwawą zemstę. Dnia 25 lutego 1645 r. Holendrzy

napadli wczesnym świtem na wioskę indiańską, zabijając 120 Indian

Wiechquaeskeck. Głowy zabitych posłuŜyły później Holendrom do gry w piłkę

w forcie New Amsterdam. Atak Holendrów określany jest w historii mianem

masakry w Pavonii. Historycy nie są jednak zgodni co do tego czy rozkaz

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: