Courths-Mahler Jadwiga - Zaginiony dokument.pdf - Courths-Mahler Jadwiga - a_z

COURTHS - MAHLER JADWIGA

ZAGINIONY DOKUMENT

Ruth Alving stała przygnębiona przy oknie i ze smutkiem patrzyła

na zaśnieżony ogród. W zimowej szacie prezentował się wyjątkowo

pięknie, mimo to nie zachwycał jej teraz. Zacisnęła mocno subtelnie

wykrojone usta, a na jej białym czole rysowała się wąska pionowa

zmarszczka, nadająca tej młodej twarzy wyraz bólu.

W taki nastrój wprawiła ją dochodząca do jej uszu z drugiego

pokoju rozmowa, którą pan domu, Berndt, prowadził ze swymi

jedynymi krewnymi, wnukami kuzyna.

Rochus Berndt, siwowłosy starzec, spoczywał najwyraźniej

znużony w fotelu i spoglądał spod białych krzaczastych brwi na dwoje

młodych ludzi siedzących naprzeciwko. W jego szarych oczach nie

było przyjaźni. Niechętnie tych dwoje przyjmował u siebie, więc tylko

z rzadka przyzwalał na te odwiedziny.

Lena i Kurt, noszący to samo nazwisko co gospodarz, dalecy byli

od myśli, aby sobie przypisywać winę za taki stan rzeczy. Żywili

głębokie przekonanie, że to Ruth, wychowanka i pupilka dziadka

stryjecznego, nastawia go przeciwko nim. W ich oczach była

podstępną, czyhającą na spadek intrygantką. Jeśli nie ma się w sobie

za grosz szlachetności, to i w innych doszukuje się tylko zła.

Rochus Berndt wziął Ruth na wychowanie, gdy jej rodzice zginęli

w katastrofie kolejowej. Zarządzali przez lata należącym do niego

majątkiem ziemskim i byli mu bardzo oddani, a i on darzył ich

pełnym zaufaniem.

To na jego życzenie wyruszyli w podróż, która miała być ich

ostatnią. Berndt wezwał rodziców Ruth do Berlina dla omówienia

bieżących spraw. Alvingowie mieli złożyć sprawozdanie z sytuacji w

majątku i otrzymać od niego nowe polecenia. Sam nie mógł sobie

pozwolić na wyjazd z miasta, jako że miał wtedy mnóstwo innych

spraw na głowie i jego czas był na wagę złota.

Pociąg, którym jechali rodzice Ruth, wykoleił się, gdy podmyty

wodą po ulewnych deszczach nasyp nie wytrzymał obciążenia i osunął

się. Wśród dwudziestu ofiar katastrofy znalazło się też małżeństwo

Alvingów, ludzi pracowitych i jeszcze młodych, którzy ponieśli

śmierć na miejscu.

W ten sposób Ruth, mając zaledwie dwanaście lat, została sierotą.

Berndt nie mógł uwolnić się od myśli, że jest winien śmierci jej

rodziców, i właśnie owo nie dające mu spokoju uczucie skłoniło go do

zajęcia się w wyjątkowo wielkoduszny sposób osieroconym

dzieckiem. Ten szlachetny postępek miał okazać się dla niego w

przyszłości prawdziwym błogosławieństwem, gdyż Ruth stała mu się

z czasem droga jak własne dziecko i rozjaśniła swą młodością jego

samotną starość. Sam był wdowcem od wielu lat, a jego jedyna córka,

którą kochał nade wszystko, zginęła mając dwadzieścia dwa łata w

wypadku samochodowym.

Berndt postanowił przede wszystkim dać Ruth staranne

wykształcenie, aby kiedyś bez trudu mogła się usamodzielnić, a jej

dziecięca wdzięczność i ciepło, jakie ze sobą wnosiła przyjeżdżając ze

szkoły w odwiedziny, sprawiły, że po skończeniu przez nią nauki

wziął ją do siebie do domu.

Ruth żywiła dla niego uczucie szczególnego szacunku, więc się

ucieszyła, gdy powiedział, jak bardzo jej potrzebuje. Na każdym

kroku starała się mu okazać wdzięczność i oddanie, uczucia, które

zaszczepili w niej jeszcze rodzice. Nie było w tym nic dziwnego, że

samotny starszy pan i osierocona młoda dziewczyna przylgnęli do

siebie, odkrywając raz po raz, że tak pod względem duchowym, jak i

intelektualnym mają ze sobą wiele wspólnego, on —

siedemdziesięciopięcioletni starzec i ona — dwudziestolatka.

Z biegiem czasu Ruth stała się prawą ręką Berndta we wszystkich

sprawach. Pełniła funkcję sekretarki, zajmowała się gospodarstwem,

wreszcie wzięła na swe barki prowadzenie dużego domu. Ze względu

na nieposzlakowaną uczciwość, jakiej dowody dała wiele razy, Berndt

nie wahał się wręczyć jej kluczy od pomieszczeń z bielizną

pościelową i stołową, zapasami i srebrną zastawą. To Ruth składała

zamówienia u dostawców i dokonywała z nimi rozliczeń, prowadząc

przy tym bardzo skrupulatnie księgi rachunkowe.

Wuj Rochus — jak nazywała swego opiekuna na jego wyraźne

życzenie — często żartował sobie z niej z tego powodu. Wtedy

spoglądała na niego poważnie, a zarazem prosząco, wreszcie któregoś

dnia powiedziała: „Nie czynię tego ze względu na ciebie. Robię to

raczej dla siebie. Zaufałeś mi, wuju, tak jak ja sama sobie ufam.

Pragnę jednak móc w każdej chwili udowodnić każdemu, że nie

zabiegam o korzyści własne. Ty wiesz, że przyglądają mi się

podejrzliwie".

Starszy pan wiedział doskonale, że miała na myśli Lenę i Kurta

Berndtów, chcąc zatem ustrzec wychowanicę przed ich napaściami,

pod każdym miesięcznym rozliczeniem, które Ruth mu przedstawiła,

składał swój podpis.

Późną jesienią, gdy opiekun — chyba po raz pierwszy w swym

życiu — zachorował na grypę o wyjątkowo ciężkim przebiegu, Ruth

była dla niego czułą, nigdy nie zmęczoną pielęgniarką. Pełniła też na

przemian z wiernym służącym Henrykiem nocne dyżury przy łożu

chorego.

To jeszcze bardziej zbliżyło ją do wuja. Rochus Berndt kochał

swą wychowanicę jak własne dziecko i ta okoliczność stanowiła cierń

w oku jego krewnych, pożądliwie oczekujących spadku.

Gdy Berndt wziął do siebie osieroconą Ruth, żył jeszcze ojciec

Leny i Kurta. Już i on nadaremnie wyglądał z dnia na dzień śmierci

starszego kuzyna. W ciągu całego swego życia był lekkoduchem, a

nawet człowiekiem występnym. Nienawidził wszelkiej pracy, dnie

spędzał najczęściej w łóżku i fotelu, za to noce w barach i domach

gry.

Jego równie lekkomyślna żona także żyła tylko dla własnej

przyjemności, uganiając się za coraz to nowymi rozrywkami i

zaniedbując obowiązki matki. Oboje roztrwonili w ten sposób

odziedziczony majątek, a gdy sytuacja stała się nader krytyczna, na

domiar złego zabrakło jeszcze matki Leny i Kurta, zmarłej na skutek

zapalenia płuc, którego nabawiła się na całonocnym balu.

Owdowiały mąż rzucił się teraz już bez ograniczeń w wir

Courths-Mahler Jadwiga - Zaginiony dokument.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: