6.Syzyf.pdf

Syzyf

Korynt wieczne miasto. I wieczny król. Syzyf jest jednym z nielicznych

szczęśliwców, którzy jako śmiertelnicy cieszą się sympatią bogów. Na Olimpie

trwa właśnie uczta, a Syzyf bawi się w najlepsze. Służy mu ambrozja i nektar.

Rześki, młody i wiecznie w dobrym humorze. Ale to niedługo się zmieni.

Apollo spogląda na niego i zna przyszłość. Syzyf nazajutrz zdradzi jakiemuś

śmiertelnikowi słowa, których właśnie słucha. Zeus wie o jego plotkarstwie i

pysze. Już wiele razy wybaczał mu wydane tajemnice i przechwałki. Ale tym

razem nie spojrzy na wybryk przez palce. Wymierzy mu karę śmierci. Lecz to

nie będzie koniec. Sprytny król spróbuje oszukać los. Każe żonie złamać

odwieczne zasady obrzędu pochówku. Jego ciało, porzucone zostanie pod

miastem a w jego usta nie będzie włożony ceremonialny obol. Korynt wzburzy

się. Wszyscy mówić będą o okropnej żonie, która nawet nie potrafi dopilnować

pochówku własnego męża. Syzyf wybłaga u Hadesa powrót na ziemię by

dopilnować swej czci. Przecież człowiek, który nie ma obola by zapłacić

Charonowi za przewóz przez Styks nie wejdzie do królestwa zmarłych. Ale

Syzyf wcale nie będzie miał ochoty na powrót do Hadesa. Zostanie w Koryncie i

jeszcze przez długi czas będzie delektował się życiem. Lecz Hades przypomni

sobie o nim i wyśle wiernego sługę, bożka Tanatosa, by sprowadził Syzyfa do

Hadesu. Jednak nić życia króla znowu wymknie się nożycom Atrope. Sprytny

władca pochwyci Tanatosa, spęta ciężkimi okowami i wrzuci do najgłębszego

lochu. Jednak gdy na świecie zabraknie śmierci, najpotężniejsi bogowie wezmą

sprawy w swoje ręce. Z Olimpu zstąpi Ares, uwolni Tanatosa i zaciągnie Syzyfa

do Tartaru. Hades wymierzy srogą karę. Syzyf po wieki wieków będzie pod

stromy szczyt wtaczał ogromny głaz, który tuż przed szczytem spadał będzie z

hukiem na sam dół. Apollo widzi to wszystko.