Brooks Terry - Magiczne Królestwo 04 - Kabałowa Szkatuła.pdf - Terry Brooks - zenU99

TERRY BROOKS

KABAŁOWA SZKATUŁA

Przełożył: Robert Rogala

W skład cyklu MAGICZNE KRÓLESTWO

wchodzą:

KRÓLESTWO NA SPRZEDAŻ

CZARNY JEDNOROŻEC

NADWORNY CZARODZIEJ

KABAŁOWA SZKATUŁA

NAPAR CZAROWNIC

Dla

Chrisa, Deny'ego, Gene’a, Phila, Scotta, Stuarta, a także dla Larry'ego

starych przyjaciół, którzy znali mnie w owym czasie i którym

zawdzięczam niejedno.

– Któregoś wieczoru, wchodząc do kajuty ze świecą, usłyszałem

z przerażeniem, jak mówi lekko drżącym głosem: „Leżę tutaj w

ciemności, czekając na śmierć". Światło było niecałą stopę od jego

oczu. Zmusiłem się, by wyszeptać „Och, nonsens!" i stałem nad nim

jak osłupiały.

– Nigdy nie widziałem czegoś takiego, co choćby w przybliżeniu

podobne było do zmian, jakie dokonały się na jego twarzy, i mam

nadzieję nigdy już nie ujrzeć. Och, nie czułem poruszenia. Byłem

zafascynowany. Wyglądało to tak, jakby ktoś uniósł zasłonę.

Widziałem na owym obliczu z kości słoniowej wyraz ponurej dumy,

bezwzględnej potęgi, nikczemnego strachu – wszechogarniającej i

beznadziejnej rozpaczy. Czy przeżywał od nowa swoje życie wraz z

każdym szczegółem pragnień, pokus i upadków w owej ostatecznej

chwili wiedzy całkowitej? Krzyknął szeptem, widząc jakiś obraz,

zjawę – krzyknął po dwakroć, a krzyk ów nie był niczym więcej, jak

tylko oddechem:

„Potworność! Potworność!"

Joseph Conrad „Jądro ciemności” (tł.: Jędrzej Polak)

SKAT MANDU

Horris Kew mógł z powodzeniem posłużyć jakiemuś disnejowskiemu artyście za

pierwowzór Żurawia Ichaboda. Długi, niezgrabny, przypominał nieudolnie wykonaną

marionetkę. Głowę miał za małą, ręce i nogi za długie, a jego uszy, nos, jabłko Adama i

włosy zdawały się sterczeć we wszystkich kierunkach. Sprawiał wrażenie nieszkodliwego

głuptasa; prawda wyglądała zupełnie inaczej. Należał do tych, którzy dzierżąc odrobinę

władzy, nie potrafią jej odpowiednio wykorzystywać. Uważał się za inteligentnego i mądrego,

a wcale taki nie był. Był przysłowiową beczką prochu – mówiąc krótko, stanowił zagrożenie

dla każdego, nie wyłączając samego siebie. Oczywiście nie zdawał sobie z tego sprawy.

Ów ranek potwierdził tę regułę.

Ogrodową ścieżką zbliżał się do wahadłowej bramy, pokonując dystans wielkimi,

zamaszystymi krokami, nie zwalniając przy tym ani na chwilę. Znalazłszy się po drugiej

stronie bramy, trzasnął nią, jakby zirytowany tym, że się nie otworzyła sama wtedy, gdy

przed nią stanął, i podążył w kierunku dworku. Nie patrzył ani w lewo, ani w prawo, gdzie

niezliczona ilość letnich kwiatów rozkwitała na starannie ostrzyżonych na kształt koła

klombach. Pędy krzewów róży pięły się po właśnie odnowionych kratach, ciągnących się

wzdłuż alei. Nie przyszło mu też do głowy, że oto właśnie oddycha przepełnionym kwiatową

wonią, ciepłym, porannym, podnowojorskim powietrzem. Nie był także w stanie dostrzec

pary świergoczących drozdów, siedzących na najniższych gałęziach leciwej, pomarszczonej

hikory, wyrastającej na środku rozciągającego się aż po sam dworek trawnika. Mając to

wszystko w nosie, galopował, przypominając zdeterminowanego i rozjuszonego nosorożca.

Z sali zebrań, znajdującej się u podnóża skarpy, na której stał dworek, dobiegały

odgłosy dyskusji. Chwilami przybierały na sile, brzęcząc jak rój rozwścieczonych os.

Krzaczaste brwi Horrisa, zawieszone nad jego wąskim, haczykowatym nosem, marszczyły się

z niepokojem, niczym dwie puszyste stonogi mozolnie podążające ku sobie. Biggar wciąż

nieugięcie próbuje przekonać wiernych, pomyślał. Przekonać byłych wiernych, poprawił się

w myślach. To oczywiście nie mogło się powieść. Teraz nic już nie można było zdziałać. Tak

już jest ze słowami. Nie można ich cofnąć. Takie to proste, aczkolwiek niektórzy szarlatani

uświadamiali sobie to dopiero wtedy, gdy przyszło im za to zapłacić życiem. Biggarowi na

razie się jakoś upiekło.

Horris zgrzytnął zębami. Co ten idiota sobie wyobraża?

Z wściekłością pędził w kierunku dworku, lecz krzyki z sali zebrań zdawały się go

gonić, wpadając w coraz bardziej zatrważającą tonację. Niedługo się zjawią. Cała horda

dawnych wiernych, którzy nagle się zamienili w stado ogłupiałych niewdzięczników,

gotowych w każdej chwili połamać mu wszystkie kości, gdyby go tylko dostali w swoje ręce.

Zatrzymał się gwałtownie przed samymi schodami prowadzącymi na werandę, która

rozciągała się wzdłuż całego olśniewającego budynku, i pomyślał o tym, co w tej chwili

tracił. Jego wąskie ramiona opadły, niezgrabne ciało się skurczyło, a jabłko Adama zadrżało

jak korek na powierzchni wody, jakby właśnie próbował przełknąć gorzką pigułkę swego

niepowodzenia. Pięć lat wysiłku poszło na marne. Zniknęło w ułamku sekundy. Tak jak

światło zdmuchniętej świecy. Nie mógł w to uwierzyć. Przecież tak ciężko pracował.

Pokiwał głową i westchnął. Tak, są jeszcze inne ryby w tym oceanie, pomyślał. I inne

oceany pełne nie złowionych ryb.

Brooks Terry - Magiczne Królestwo 04 - Kabałowa Szkatuła.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: