Leki moczopędne.
I. Leki modyfikujące transport kanalikowy.
1. Wysoce efektywne (diuretyki pętlowe) do 30%.
Głównym punktem uchwytu tej grupy jest wstępująca część pętli nefronu.
Furosemid – hamuje zwrotne wchłanianie chloru w kanaliku nerkowym i wtórnie jonu sodowego. Szybka i znaczna diureza związana jest z miejscem działania związku. Powoduje on szybkie i znaczące zmniejszenie objętości płynów krążących, co oprócz krótkiego czasu działania przemawia przeciw stosowaniu leku długo (dłuższe stosowanie prowadzi do zaburzeń równowagi elektrolitów).
Działania niepożądane:
- spadek RR,
- zmniejszenie stężeń potasu i magnezu,
- przejściowe zaburzenia słuchu,
- działanie hiperglikemizujące (ponieważ jest hamujące wydalanie kwasu moczowego i zwiększone wydalanie wapnia).
Wskazania:
Stosuje się go głównie doraźnie w stanach nagłych wymagających szybkiego odwodnienia:
- obrzęk płuc,
- przełom nadciśnieniowy,
- w niedostatecznym wydalaniu moczu w niewydolności nerek,
- w celu zwiększenia wydalania płynów w leczeniu niektórych zatruć.
Wstrzyknięcie dożylne wykonywać powoli. Dobowa dawka nie powinna przekroczyć 1g.
2. Umiarkowanie efektywne (tiazydy moczopędne) do 15%.
Działają przez hamowanie zwrotnego wchłaniania chloru w korowej części pętli nefronu. W wyniku tego zwiększa się także wydalanie jonu sodowego. Rozkurczają mięśnie gładkie naczyń i obniżają RR.
a) Hydrochlorotiazyd (preparat: Tialorid, Retiazid),
b) Indapamid (preparat: Tertensif).
II. Inne leki moczopędne.
1. Diuretyki osmotyczne (preparat: Mannitol).
Jako diuretyki osmotyczne mogą być stosowane substancje, które dobrze przesączają się z osocza i są szybko wydalane przez nerki bez wchłaniania zwrotnego. Działanie moczopędne zawdzięczają temu, że osiągają w przesączu duże stężenie, powodując tym samym związanie dużej ilości wody, która razem z nimi opuszcza organizm. Aby wytworzyć duże stężenie w kanalikach nerkowych muszą być podawane w dużych dawkach. Podawane w odpowiedniej ilości powodują przesunięcie płynów z przestrzeni międzykomórkowej do łożyska naczyniowego. Zwiększona objętość płynów krążących powoduje dodatkowo nasilenie przesączania i wzrost diurezy.
Jest to jedyna grupa skutecznie działająca w hipowolemii. Przy gwałtownym spadku przepływu nerkowego przesączanie w nerce spada do zera, tylko diuretyki osmotyczne są w stanie uruchomić diurezę. W ten sposób zapobiegają niewydolności nerek w przebiegu bezmoczu, spowodowanego zmniejszeniem przesączania kłębuszkowego.
Wskazania;
- obrzęk mózgu,
- wstrząs (hipowolemiczny, poprzetoczeniowy, pourazowy),
- w diurezie wymuszonej.
Przeciwwskazania:
- niewydolność serca (diuretyki osmotyczne zwiększają objętość płynów w łożysku naczyniowym ® obciążenie płynami ® obrzęk płuc).
aneta10051