Rodowody "interbankierów".
Nowa "etyka"
Pod koniec XVIII wieku realizacja Nowego Porządku Świata, stawała się coraz bardziej wymyślna, skrywając się pod różnymi nowymi "prądami umysłowymi" i poglądami filozoficznymi. Powstała w lożach wolnomularskich idea "prawa natury" , a więc praw , dyktowanych przez "Najwyższego Budowniczego" , a ujawnionych człowiekowi "oświeconemu" przez "rozum naturalny" dała podstawę rozwijającym się w XVIII wieku nowym poglądom ekonomicznym. Niektóre wypływające z tego nauki głosiły ,że tylko "twórcza moc natury" , a więc ziemia daje człowiekowi dochód. Spowodowało to, że już za panowania Ludwika XV i XVI we Francji ministrowie skarbu, w przekonaniu , że to głównie rolnictwo przynosi dochód, rujnują szlachtę i chłopów wysokimi podatkami ([1] str. 339). W tym samym czasie przemysł fabryczny i handel kolonialny jest pozbawiony takich ciężarów, w wyniku czego staje się on źródłem bogactw wąskiej grupy ludzi. Temu zjawisku sprzyja ówczesny liberalizm , stojący na gruncie "etyki naturalnej" . Jednym z jego przedstawicieli był angielski profesor Adam Smith głoszący między innymi ,że dążenie człowieka do zdobycia jak największej ilości dóbr materialnych najmniejszym kosztem jest właśnie działaniem naturalnym , zgodnym z ową "etyką". W ten sposób niejako "rozgrzeszano" niczym nieograniczoną pogoń wąskiej grupy osób za zyskiem, uwalniając ich jednocześnie od zarzutu wyzysku pozostałej ludności. Ponadto wspomniany liberalizm ekonomiczny zabraniał państwu wkraczać w stosunki gospodarcze w charakterze ich regulatora co powodowało ,że otwierano podwoje dla importu i eksportu , a w tych warunkach o zysku decydował ruchomy kapitał oraz liberalne pojęcia popytu, podaży i wolnej konkurencji ([1] str. 340). Przedstawicielem najskrajniejszego liberalizmu klasycznego był Dawid Ricardo. Ten londyński bankier żydowskiego pochodzenia wydaje w 1817 roku w Anglii dzieło "Zasady ekonomii politycznej", gdzie przedstawia miedzy innymi swoją teorię "renty gruntowej". Wedle niej renta gruntowa , czyli zysk z uprawy ziemi rośnie im urodzajniejszą ziemię bierze się pod uprawę. Idąc dalej za tą myślą Ricardo dowodzi, że zamiast uprawiać nieurodzajne grunty w Anglii i Europie lepiej jest uprawiać o wiele bardziej urodzajną ziemię w południowej Ameryce i zyskać w ten sposób duże zyski. Drugi wniosek wypływający z jego teorii jest taki ,że nie należy chronić rodzimej produkcji żywnościowej, gdyż wzrost ceł na importowane zboże da w efekcie także wzrost jego ceny ,a tym samym spowoduje podrożenie życia w Anglii. W ten sposób realizując te teorie w praktyce Anglia stała się w XIX wieku państwem wyłącznie przemysłowo-handlowym i została całkowicie uzależniona w zakresie środków żywnościowych od importu zagranicznego ([1] str. 341). Opłakane skutki takiej właśnie polityki ekonomicznej były szczególnie widoczne podczas II wojny światowej. Dającą wiele do myślenia jest także teoria Ricarda dotycząca płac robotniczych. Otóż wedle niej cena płacy nie ma nic wspólnego z wartością wykonanej pracy. Cena naturalna pracy ludzkiej wynosi tyle ile trzeba , by zachować klasę robotniczą przy życiu i pozwolić jej na takie rozmnażanie się , by liczba robotników nie zmniejszyła się. Z kolei obniżanie płac robotniczych, to zdaniem Ricarda czysty zysk kapitalisty, a skoro pogoń za zyskiem jest "dążeniem naturalnym", to jest tutaj dla nich szerokie pole do popisu. Reasumując można stwierdzić, że. Ricardo swoimi teoriami otworzył bramy do opanowania gospodarczego świata przez wąską grupę ludzi, bowiem jak z owych teorii wynika, pomyślność gospodarcza ogółu da się zapewnić jedynie w ramach jednej globalnej gospodarki. Tak więc liberalizm dał podwaliny pod nowoczesny ustrój kapitalistyczny i umożliwił wąskiej grupie ludzi opanowanie centrów życia gospodarczego na świecie. Uderzył on jednocześnie w dwa fundamenty prawa rzymskiego: na pojętą po rzymsku instytucję zobowiązań i na prawo własności ziemskiej ([1] str. 342). " Zobowiązanie prawa rzymskiego nosi charakter aktu , zawieranego między dwoma określonymi osobami w sposób mniej lub bardziej uroczysty ." W przypadku kapitalizmu utworzono instytucje w których kupiec i bankier "mogli się obracać swobodnie a więc : weksel żyrowany, banknot, obligacje , akcje. Wspólną cechą tych papierów było oderwanie prawa płynącego z zobowiązania od osoby kogoś, kto uczestniczył, jako strona , w jego zawarciu, a związanie go z posiadaczem papieru , a nawet po prostu z okazicielem papieru ." Ponadto wprowadzone tzw. papiery na okaziciela umożliwiały ukrycie prawdziwego właściciela majątku i podstawienie w jego miejsce osoby fikcyjnej ([1] str. 343). Do handlu tymi papierami , przedstawiającymi rzucone na rynek zobowiązania osób fizycznych i prawnych powołano giełdę , dzięki czemu finansjera światowa stała się jeszcze bardziej ukrytą, co ułatwiało jej gospodarczy podbój świata - "uzależniła ona państwa przez popieranie lekkomyślnej gospodarki budżetowej, wywoływanie wojen, szczególnie kolonialnych , co w rezultacie zmuszało skarby do ratowania się pożyczkami , organizowanymi przez wielkie banki , głównie żydowskie. Na ludność nałożono bezproduktywny haracz w formie oprocentowania i amortyzacji tych pożyczek państwowych ." Z kolei ogromne towarzystwa akcyjne i trusty zmonopolizowały produkcję , zmuszając konsumenta do kupna towaru po cenie dyktowanej przez przemysł i handel. Równolegle z tym dyktatem finansjery światowej prowadzony był atak na drugi fundament prawa rzymskiego, czyli prawo własności ziemskiej - "jest to z początku atak gospodarczy , mający na celu zrujnować rolnictwo, oparte na produkcji indywidualnej, na wielkiej własności , a potem na własności włościańskiej, na rzecz produkcji zamorskiej o charakterze spekulacyjnym. Potem atak wkracza w sferę prawną i dąży naprzód do ograniczenia prawa własności ziemskiej a później do wywłaszczenia ." Powodem prowadzenia takich działań było to ,że własność ziemska była zawsze i jest nadal podstawą samodzielności gospodarczej narodów , a tej własności nie można było "ukryć" i "schować" jak akcję czy weksel. Dlatego z taką nienawiścią wyrażano się o rzymskim prawie własności ziemskiej, o którym syjonista Maks Brod napisał: "Rzymianie , najobrzydliwszy naród , jaki kiedykolwiek stąpał na tej ziemi, naród, na którego prawo Europa jeszcze dzisiaj choruje, którego instytucje prywatnej własności stały się naszą zgubą ." ([1] str. 346). Tak więc dzięki rozwojowi stosunków przemysłowo-handlowych w XIX wieku powstało szeroko rozpowszechniane przekonanie , jakoby drobna własność ziemi, własność chłopska była przeżytkiem i "naturalny postęp" musi ją unicestwić. Wojny światowe spowodowane przez interesy międzynarodowego kapitału utrwaliły dyktaturę światowej finansjery, która zaczęła propagować kolejne hasła, aby umocnić się na zdobytych pozycjach . Poprzez różne masońskie agendy zaczęto w poszczególnych krajach budować ostatnio Unię Europejską na takich zasadach, które pozbawiają je całkowicie resztek samodzielności politycznej i gospodarczej. Potem przyjdzie zapewne czas na stworzenie jednego globalnego organizmu państwowego, kierowanego przez jeden rząd światowy. Wprowadzany konsekwentnie, również w Polsce, liberalizm ekonomiczny, powodujący rujnowanie gospodarki narodowej oraz walka z własnością ziemską poprzez niszczenie rolnictwa wydają się być etapami realizacji takiego właśnie planu.
Międzynarodowe dynastie pieniądza
Rozwój kapitalizmu przemysłowego wiąże się ściśle z powstaniem prawdziwych "dynastii pieniądza" w ramach poszczególnych rodzin bankierskich. Niemal regułą były w tym przypadku bogate ożenki między ich członkami, co zapewniało dalszą koncentrację kapitału i tworzenie międzynarodowych "mega-banków", które stały się jednym z najważniejszych narzędzi w rękach architektów Wielkiego Planu. Jedną z owych dynastii, która odegrała bardzo istotną rolę w tworzeniu zrębów Nowego Porządku Świata była rodzina Rothschildów. Pochodziła ona z biednej żydowskiej dzielnicy Frankfurtu, a jej pierwszym przedstawicielem był Mayer Amschel. W 1760 roku w wieku 12 lat zaczął on pracę w banku Iluminatów , należącym do jego rodaka Oppenheimera w Hanowerze. Tam przez siedem lat poznawał tajniki bankowości. W Hanowerze poznał generała von Estorffa , numizmatę, który w 1763 roku opuścił to miasto i dołączył do dworu Williama IX - księcia Hesse Hanau - właściciela Frankfurtu. Znajomość Rotschilda z von Estroffem pozwoliła mu na rozpoczęcie interesów z samym księciem jak też dała mu możliwość wejścia w kręgi Iluminatów, bowiem dynastia Hesse była z nimi ściśle związana. Zresztą Rothschildowie zawsze odgrywali wielką rolę w Zakonie Iluminatów . Po tym jak bawarscy "Oświeceni" zostali zdemaskowani, główny ośrodek okultyzmu i kontroli tajnych towarzystw w Europie przeniósł się do Włoch. Był on tam znany jako Alta Vendita (Wysoka Venta) i był kierowany przez syna Amschela Rotschilda - Carla (Kalmanna) ([8] str. 63). W sumie protoplasta rodu Mayer Amschel miał pięciu synów i pięć córek. Zgodnie z jego wolą, aby zachować ciągłość rodu, tylko synowie dziedziczyli interesy i fortunę, zaś córki zostały wydane za innych bankierów. Wszyscy synowie mieli takie samo drugie imię - Mayer i zostali dopuszczeni do rodzinnych interesów już w wieku 12 lat , a byli to: Amschel Mayer, Jakob (James) Mayer, Salomon Mayer, Nathan Mayer, Kalmann (Carl) Mayer ([2] str. 64). Wkrótce, jak pisze J.A.Cervera ([2] str. 85) : "Amschel Rothschild został intendentem i miał w 1787 r. dostęp do finansów Fryderyka II. Kiedy Wilhelm wyrzucił Francuzów z Frankfurtu i wysłał 8000 ludzi do Anglii, Rothschild już prosperował jako dostawca wojskowy. Skorzystał z zamknięcia giełdy w Amsterdamie tak, że jego dochody wzrosły z 2000 do 15 000 florenów. Wkrótce jego fortuna wzrasta do l miliona. To był dopiero początek. Żeni swego syna Salomona z Karoliną Stern, z bogatej rodziny z Frankfurtu. Zaangażował się w sprawę pożyczki księcia Hesse dla cesarza. W nagrodę otrzymuje tytuł oficjalnego agenta dworu cesarskiego oraz niesamowicie wysokie zarobki. Kiedy Francuzi atakują w 1805 roku Kassel, Rotschild ukrył swoje akcje i 5 milionów w srebrze w skrzyniach, które umieścił w domu ambasadora Austrii. W 1798 r. Rothschild wysłał swojego trzeciego syna Nathana do Anglii, który zainstalował się w Manchesterze mając do dyspozycji od ojca 250 000 florenów. Osiedla się w Londynie i w 1805 roku, żeni się z niejaką Cohen i nawiązuje kontakty z kuzynem bogatego Mojżesza Montefiore z rodziny żydowskiej z Liorno we Włoszech. Udziela pożyczek hrabiemu York i Clarence, co umacnia jego pozycję. Ten Rothschild zaczyna międzynarodową działalność, kiedy Hesse poleca mu kupić akcje brytyjskie, na których dzięki manipulacjom zarabia grube pieniądze. Kupuje sztabki złota z Kompanii Indyjskiej i specjalizuje się w złodziejskich, nielegalnych transakcjach. W 1810 r. Amschel Rothschild, dzieli 370 000 florenów dając po połowie dwóm najstarszym synom Amschelowi i Salomonowi. Młodszym synom Charlesowi i Jamesowi dodaje po 30 000 florenów, w ten sposób powstało imperium Rothschildów. Rothschild wysyła swoich delegatów na Kongres Wiedeński i rozdziela tam hojne podarki ." Nathan wysyła swojego brata Salomona do Berlina , aby ten sfinalizował pożyczkę dla Prus w dwóch ratach o wysokości 200 000 i 150 000 funtów, a sam wkrótce zostaje honorowym konsulem w Londynie. Niedługo później Rothschildowie rozpoczynają swoją ekspansję także na terenie Włoch. Salomon dostarcza funduszy na wyposażenie korpusu ekspedycyjnego z Austrii , który po wygraniu bitwy pod Rieti wkracza do Neapolu. Tam z kolei najmłodszy z braci - Charles emituje w 1821 roku całą serię pożyczek - po 16 milionów dukatów. Wkrótce klan Rothschildów opanowuje całą Europę, w czym pomaga im wielce posiadanie własnej , najszybszej na świecie poczty , mającej immunitet dyplomatyczny. Amschel jest we Frankfurcie, Nathan w Londynie, Salomon w Wiedniu, James w Paryżu a Charles w Neapolu. Nadal widoczne są związki Rothschildów z tajnymi towarzystwami. James był w Paryżu masonem najwyższego 33 stopnia Obrządku Szkockiego, jego brat Nathan członkiem loży "Emulation" w Londynie, później także Salomon zostaje wprowadzony do wolnomularstwa ([8] str. 64). Jak podaje dalej J.A.Cervera ([2] str. 87) : "Oprócz Rothschildów istniały inne banki niemieckie. Hans von Schroeder z Hamburga, ulokowany w Londynie, finansował import zboża, koleje żelazne w Rosji, a po 1860 r. kopalnie azotów w Chile. Innym bankierami byli Goschen Fruhling Samuel (1831), Seligman (1864), bracia Lazard z oddziałami w Paryżu, Nowym Jorku, Madrycie (1877), Duńczyk J. Hambro (1830), Samuel Montagu (1853) oraz Tuffer z Lyonu (1872). Spośród 63 liczących się przedsiębiorstw, 33 było w rękach żydowskich, w tym 13 najważniejszych. Oprócz tego było 40 banków prywatnych przyjętych do Izby Kompensacyjnej w Londynie. Znowu Rothschildowie pojawiają się na scenie. W sierpniu 1832 r. francuski minister finansów ma deficyt 25 milionów franków i musi zwiększyć budżet obrony narodowej z 231 000 do 434 000, z pomocą pospieszy Rothschild z pożyczką 150 milionów. Austria dozbraja 3 armie we Włoszech, Czechach i w Austrii mając deficyt 85 milionów florenów. Zwraca się do Salomona Rothschilda i Sina Geymullera i otrzymuje pożyczki 36, 30 i 50 milionów. Nawet papież Grzegorz XVI musi wyposażyć oddziały wojskowe zastępujące Austriaków i prosi Charlesa Rothschilda, który pożycza milion. W Anglii Nathan interweniuje żeby Wellington nie formował rządu zdolnego przeprowadzić wojnę i pozostaje pacyfista lord Grey, który wprowadzi reformy wyborcze. Są różni historycy, którzy podkreślają wpływy dynastii bankierów, a specjalnie Rothschildów: 'Królowie bankierów i bankierzy królów'. Czy Ludwik Filip nie pokazywał Jamesowi Rothschildowi tekstu przemówienia przed jego wygłoszeniem? Metternich uważany za konserwatywnego męża stanu powiedział: 'We Francji dom Rothschilda był ważniejszy od rządów' ..." W czasie Komuny Paryskiej w 1871 roku międzynarodówka socjalistyczna zwróciła się do Banku Francji z prośbą o pożyczenie 10 milionów franków. Wówczas to kolejny członek bankierskiej dynastii - Alfonso Rotschild - daje im 500 000 franków. W rezultacie tego 150 posiadłości Rostchilda w Paryżu zostaje ominięte przez rebeliantów, którzy podpalili miasto z czterech stron. Dynastia Rotschildów nadal angażuje się mocno w politykę międzynarodową, popierając Anglię, a potem Bismarcka przeciwko Austrii i Francji, a jej bogactwa pozostają nadal w rękach tej rodziny bowiem ([2] str. 89) : "Anzelm idzie w ślady swego ojca i walczy z konkurencją w Wiedniu. Meyer Charles usadawia się we Frankfurcie, Adolf zastępuje ojca w Neapolu. Po odmowie pożyczki 500 000 dukatów królowi Franciszkowi Obojga Sycylii, Alfonso jest zmuszony do opuszczenia Wiednia. W połowie XIX w. Rothschildowie mają 4 główne biura. W Londynie urzęduje Lionel, a następnie Nathaniel. W Paryżu James a w Wiedniu Anzelm, a następnie Albert. We Frankfurcie działa Meyer Charles, potem Wilhelm, a kiedy ten umiera w 1901 r. w formie ajencji kontynuuje urzędowanie Goldsmith żonaty z córką Rothschilda. Potomkowie założycieli dynastii Rothschildów nawiązują kontakty z innymi bankierami poza Europą. Z bogatym Żydem Sassoonem z Bagdadu, Guinsburgiem w Petersburgu, z Schombergiem w Nowym Jorku oraz ze wspólnikami we wszystkich stolicach europejskich, a w Madrycie Bauerem i Weisweilerem. Gwiazda Bismarcka zaczyna wschodzić i trzeba go poprzeć. Mianowany kanclerzem negocjuje z Bleichroederem, reprezentantem konsorcjum Rothschildów, uzyskanie funduszy na wojnę z Austrią. Przed śmiercią (17 października 1868 r.) James popiera nowego kanclerza Niemiec, starego przyjaciela rodziny, który zatrzymywał się w posiadłości Amschela w czasie pobytu we Frankfurcie. W czasie ustalania wielkości odszkodowań narzuconych przez Niemcy Francji w Wersalu obecny jest Alfons Rothschild ze wspólnikiem Bleichroderem i sugerują w wysokości miliarda, co zostaje podwyższone przez Bismarcka do 5 miliardów ." W Niemczech sytuacja jest podobna jak we Francji, gdyż tutaj także rynek finansowy kontrolują w zasadzie banki żydowskie - "Gustaw Mevissen zakłada w 1848 r. Schaafhausenscher Bankverein w Kolonii przy współpracy z Oppenheimerem. Powstaje również Bank fur Handel und Industrie i w 1858 r. przy poparciu Mendelssohna Berliner Handelgeselschaft. Eugene Gutman zakłada w 1872 r. Dresdner Bank, który wchłaniając inne banki stał się potęgą i w 1904 r. kontrolował 1200 mniejszych banków. W końcu rozszerza się ta sieć bankowa na całą Europę z odgałęzieniami w USA i w Turcji ... ."
Prawdziwe dynastie pieniądza powstają także w Stanach Zjednoczonych i jak zauważa W.T.Still decydujący udział mieli w tym właśnie Rothshildowie, którzy stale wspomagali swoich pobratymców ([5] str. 156) : "Z pewnością Rotshildowie mieli głęboki wpływ na przemysłową Amerykę. Działając za pośrednictwem firm z Wall Street, a mianowicie Kuhn, Loeb & Co oraz J.P. Morgan Co. , Rotshildowie finansowali Johna D. Rockefellera, tak że mógł on stworzyć imperium Standard Oil. Finansowali oni także działalność Edwarda Harrimana (koleje żelazne) i Andrew Carnegiego (stal). Do początków XX w. bogactwo niewidocznego obecnie Domu Rotshildów urosło do takiej skali, że oceniano, iż kontrolują oni połowę świata. O kolejnych przemysłowcach i bankierach, którzy zaczęli odgrywać poważną rolę w gospodarce i finansach Stanów Zjednoczonych wspomina także J.A.Cervera ([2] str. 92-93) : "Kiedy umacnia się niepodległość kolonii amerykańskich, obok Washingtona stoją Żydzi ze swoim kapitałem: Minis, Cohen, bankier Haym Salomon, armator Robert Morris. Salomon był udziałowcem Bank of America i opłacał oddziały francuskie w Ameryce, a w latach 1871 - 1874 udzielił nowemu państwu pożyczek na sumę 658 000 dolarów. Robert Morris był bankierem i dostawcą wojskowym i przy pomocy 104 milionów dolarów finansował wojnę. Należy zwrócić uwagę na dynastię żydowską Seligmanów. Józef i 8 braci emigrowali z Bawarii w 1837 i ulokowali się w stanie Pensylwania. Otwierają sklepy z ubraniami i mają duży magazyn w Nowym Jorku. Wojna domowa jest błogosławieństwem dla braci Seligman. Opłaca im się bardzo poparcie kandydatury Abrahama Lincolna i już w 1862 r. rząd jest im winien milion dolarów za mundury wojskowe. Otwierają mały bank, który ma oddziały w Londynie, Paryżu, Frankfurcie i w San Francisco. Rodzina ta jest odpowiednikiem klanu Rothschildów w Europie i jest przykładem jak się tworzy bastiony kapitalizmu. Generał Grant, przyszły prezydent Stanów Zjednoczonych, jest masonem zakonu York posiadającego w 1880 roku 10 000 lóż masońskich z 450 000 członków Staje się marionetką plutokracji. W czasie kryzysu w 1873 roku ofiarowuje Józefowi Seligmanowi stanowisko Sekretarza Skarbu. Zauważono, że w czasie wojny albo kryzysu pojawia się grupa oszustów, spekulantów, kombinatorów i złodziei, którzy śpieszą z pomocą rządowi. Żyd Vanderbilt kupuje używane statki i sprzedaje je rządowi po podwójnej cenie. John Pierpont Morgan kupuje przestarzałe karabiny po 3,5 dolara za sztukę i sprzedaje rządowi po 22 dolary. Inny żydowski młodzieniec John D. Rockefeller stawia na „czarne złoto" w Pensylwanii i w 1859 r. otwiera szereg rafinerii ropy naftowej pod nazwą Standard Oil. W momencie, kiedy staje się właścicielem rynku naftowego podnosi cenę baryłki nafty z 10 centów do 20 dolarów. Oprócz Seligmanów są inni Żydzi kapitaliści. Meyer Guggenheim, Żyd szwajcarski, w wieku 19 lat emigruje do Ameryki gdzie handluje nićmi i brokatami. kupuje sklep spożywczy w Filadelfii i zajmuje się rafinacją miedzi. Wraz z 7 synami dysponuje kapitałem 1 250 000 dolarów. Kupuje różne rafinerie i tworzy międzynarodowy trust. Staje się właścicielem „Chile Copper" i ma przedsiębiorstwa na Alasce. Handluje nitratami w Chile, metalami w Boliwii i diamentami w Kongo. Inna rodzina żydowska Lazarda (Simon, Lazare, Elie, Aleksander) zaczyna od skromnego biura w San Francisco. Potem ma firmę eksportowo-importową w Paryżu przekształconą w bank w 1876 roku. Przenosi się do Nowego Jorku i otwiera oddział banku w Londynie. Spekuluje akcjami kopalni złota i zarabia na tym dużo pieniędzy. Inny Żyd, Maurice Friedlander zdobywa majątek na handlu zbożem. Gould i bank Kuhn-Loeb zdobywają olbrzymie fortuny na eksploatacji linii kolejowych i na poparciu ruchu, komunistycznego w Rosji (...) W 1860 roku jest w Ameryce 30 625 mil linii kolejowych. W 1867 r. po konflikcie uruchamia się 33 000 mil, W roku 1920 linie kolejowe mają długość 263 821 mil. Ten gigantyczny interes był finansowany przez drobnych inwestorów z zyskiem gwarantowanym przez żydowskie banki. Zyski były olbrzymie, ale nie podzielono ich między inwestorów. Banki, które okradły inwestorów były w rękach żydowskich grup: Vanderbilta, Morgana, Goulda, Billa, Kuhn-Loeba oraz Rockefellera. W XX w. nadal działają niektóre z tych złodziejskich dynastii i stosują te same złodziejskie metody w biznesie ... "
Bardzo ważną postacią w tworzeniu "nowego porządku" był Jakub H.Schiff, który wkrótce po zakończeniu wojny domowej w USA przybywa z Frankfurtu do Nowego Jorku. Z polecenia Rothschilda miał on przejąć kontrolę nad amerykańskim systemem pieniężnym, lokując swoich ludzi w rządzie federalnym i rządach stanowych oraz organizując ruch ateistyczny i antagonizując obywateli , szczególnie białych i czarnych. Jakub H.Schiff ożenił się z córką Loeba - Teresą , przez co stał się współpartnerem spółki bankierskiej Kuhn, Loeb & Co. ([3] str. 21). Zarówno Kuhn jak i Loeb byli żydowskimi emigrantami z Niemiec, którzy przybyli do USA w połowie lat czterdziestych dziewiętnastego stulecia ([2] str. 93) : "W grupie kapitalistów żydowskich w Ameryce należy wspomnieć Jakuba Schiffa, który urodził się we Frankfurcie i w 1865 wyemigrował do USA. Do roku 1872 pracuje w Nowym Jorku jako agent handlowy, a potem wraca do Niemiec gdzie nawiązuje kontakty z bankierami w Paryżu i w Holandii. Abraham Kuhn ściąga go do swojej firmy w Nowym Jorku i żeni go z córką wspólnika Loeba. Mając poparcie tych dwóch rodzin staje się najważniejszym dyrektorem żydowskiego banku w Stanach Zjednoczonych. Posiada udziały w różnych rafineriach, w Westinghouse Electric, w telefonach i w firmach ubezpieczeniowych. Jakub Schiff kieruje firmą Kuhn Loeb, która reprezentuje jedną trzecią systemu bankowego w USA. Inwestuje ogromne sumy pieniędzy aby obalić carat w Rosji licząc na udzielenie pomocy, której będzie potrzebować rewolucja rosyjska z 1905 i 1917 r. w rękach Lenina i Trockiego ." W 1907 roku ze sprzymierzonej z Rotschildami, żydowskiej firmy bankierskiej - Domu Warburga, wysłano Paula Moritza Warburga , aby został partnerem w najpotężniejszej firmie bankowej Ameryki Kuhn, Loeb & Co. P.Warburgowi jako "ekspertowi" płacono wówczas astronomiczne wynagrodzenie w wysokości 500 000 dolarów rocznie ([5] str. 171). Jeden z braci Paula, Max pozostał we Frankfurcie by zarządzać rodzinnym bankiem i kierować niemiecką tajną policją, zaś drugi Felix ożenił się z córką Jakuba Schiffa - Fredą. Inna gałąź Warburgów zainstalowała się w Anglii. Z niej wywodzi się James P. Warburg , związany podczas wojny z Roosveltami. Będzie on później jedną z wyroczni Franklina Delano - gubernatora Nowego Jorku, a następnie prezydenta USA. Tenże J.P.Warburg tak określił w 1932 roku swoją filozofię rodzinną : " Powinniśmy pobudzać gospodarkę planową i socjalistyczną , a następnie włączyć ją w jeden socjalistyczny system o wymiarze światowym ." ([7] str. 72). Paul Warburg , spadkobierca starej dynastii bankierskiej założonej jeszcze w 1798 r w Hamburgu, otrzymał za żonę, córkę Salomona Loeba - Ninę, wchodząc do spółki Kuhn, Loeb & Co. Później córka Warburga wyszła za mąż za W.Rothschilda, jednego z głównych doradców prezydenta USA W.Wilsona na Konferencji Wersalskiej. W ten sposób dzięki tym małżeństwom i pieniądzom Rothschildów spółka Kuhn, Loeb & Co. stała się dominującą i zaczęła wpływać na losy świata. ([3] str. 23). ...
obserwator44