Cabot Mag Kryptonim Kasandra.pdf

Kryptonim

„Kasandra"

JENNY CARROLL

To znaczy, po co to piszę. Nikt mi przecież nie każe.

Nie tym razem.

Ale wydaje mi się, że ktoś powinien to wszystko spisać. Ktoś,

kto wie, co się naprawdę stało.

A federalnym raczej nie należy ufać pod tym względem.

Och, pewnie, raport napiszą. Ale nie zrobią tego tak, jak trzeba.

Uważam, że ktoś powinien zrelacjonować, jak było. Zgod

nie z faktami.

No więc dlatego piszę. To w gruncie rzeczy nic takiego, na

prawdę, Mam po prostu nadzieję, że pewnego dnia ktoś to prze

czyta, więc to nie jest kompletna strata czasu... W przeciwień

stwie do większości moich przedsięwzięć.

Weźmy, na przykład, transparent powitalny. Klasyczny przy

kład zmarnowanego czasu i wysiłku.

Właściwie od tego się zaczęło. Od tego transparentu.

WITAMY W OBOZIE WAWASEE,

GDZIE UTALENTOWANE DZIECI WSPÓLNIE

TWORZĄ MUZYKĘ SŁODKĄ DLA TWOICH USZU.

N ie wiem, po co to robię.

Właśnie to było napisane na transparencie.

Wiem, że mi nie wierzycie. Pewnie nie mieści wam się w gło

wie, jak można napisać na transparencie coś równie głupiego.

Przysięgam jednak, że to prawda. Wiem, co mówię: to ja to

napisałam.

Nie zrozumcie mnie źle. Wcale nie chciałam. Zmusili mnie

do tego. Wręczyli mi farbę i ogromny kawał białego płótna, po

wiedzieli, co mam napisać, i tyle. Poprzedni transparent spotkał

tragiczny los; ktoś go zwinął i zostawił w pomieszczeniach go

spodarczych, gdzie wylały się jakieś chemikalia i przeżarły go

na wylot.

Więc kazali mi zrobić nowy.

Niestety, napis był nie tylko głupi. Jak się popatrzyło na dzie

ci przechodzące obok niego, można się było od razu połapać, że

jest również kompletnie nieprawdziwy. Jeśli te dzieci były uta

lentowane, to ja jestem Jean-Pierre Rampal.

To taki sławny flecista, jakby ktoś nie wiedział.

Jeszcze nigdy w życiu nie spotkałam takiej bandy rozkapry

szonych dzieciaków. A mam z dziećmi dużo do czynienia, głów

nie dzięki, no wiecie, mojemu wyjątkowemu talentowi. Od razu

mówię, że nie chodzi o mój talent muzyczny.

Więc te dzieciaki... Słowo honoru, były okropne. Wszyst

kie, co do jednego. Snuły się tu i tam ze skwaszonymi buziami,

dając do zrozumienia, że wcale nie chciały przyjeżdżać na ten

obóz i że najchętniej wróciłyby do mamusi. Tak jakby perspek

tywa sześciu tygodni bez rodziców napawała je przerażeniem.

Gdyby mnie zaproponowano, kiedy miałam te osiem, dziesięć

lat, żebym rozstała się z rodzicami na sześć tygodni,' na pewno

skakałabym z radości.

Ale te dzieci nie skakały. Pewnie dlatego, że były utalento

wane i w ogóle. Może utalentowane dzieci akurat lubią swoich

rodziców. Skąd mam wiedzieć.

A jednak starałam się uwierzyć w ten napis. Zwłaszcza że,

jak wiecie, był moim dziełem. No, Ruth trochę mi pomogła.

Jeśli to w ogóle można nazwać pomocą; po prostu zwróciła mi

uwagę, że krzywo piszę. Przyglądając się później transparento

wi, musiałam jej przyznać rację. Litery wyszły krzywo. Wątpię

jednak, czy zauważył to ktokolwiek poza mną i Ruth.

- Prawda, że są urocze?

Cała Ruth! Spacerowałyśmy przed wejściem do obozu

i przyglądałyśmy się dzieciom. Wszystkie miały załzawione oczy.

Wszystkie pociągały nosami i popiskiwały: „Ja chcę do domu".

Ale do Ruth jakoś to chyba nie dotarło.

Za to do mnie dotarło. Sama zaczęłam mieć ochotę na po

wrót do domu.

Tylko że gdybym wróciła do domu, zagnaliby mnie do ro

boty przy podgrzewanym bufecie. Tak właśnie spędzasz lato,

jeśli twoi rodzice mają restaurację: harujesz przy podgrzewa

nym bufecie. I zero szans na wymiganie się, bo moi rodzice

mają trzy restauracje. Najmniej elegancka, U Joego, oferuje roz

maite dania z makaronem, serwowane na ciepło dzięki wyżej

wymienionemu urządzeniu, oddającemu nieocenione usługi

krajowej gastronomii.

Zgadniecie, któremu dziecku powierza się tradycyjnie

obsługę tego urządzenia? Zgadza się. Najmłodszemu. Mnie.

Miałam do wyboru podgrzewany bufet albo bar sałatkowy.

A wierzcie mi, przeszłam już swoje, jeśli chodzi o nurkowanie

głębinowe w pojemniku z sosem w celu odnalezienia zaginio

nych pomidorów malinowych.

Ale nie tylko podgrzewany bufet zniechęcał mnie do po

wrotu do domu.

- Mam nadzieję, że ta będzie w mojej grupie - zawołała

Ruth z entuzjazmem, wskazując blondyneczkę o wyglądzie

aniołka, która stała pod moim transparentem, przyciskając do

piersi małą wiolonczelę. - Prawda, że jest słodka?

- Owszem - przyznałam niechętnie. - Ale co będzie, jak

dostaniesz tego?

Wskazałam chłopczyka, który pomysł rozdzielenia go z ro

dzicami na półtora miesiąca skwitował takim wrzaskiem, że do

stał ataku astmy. Zdenerwowani rodzice rzucili się do niego z in

halatorami.

- Aa - powiedziała Ruth ze zrozumieniem. -Ja na pierw

szym obozie zachowywałam się tak samo. Przejdzie mu do ko

lacji.

Uznałam, że powinnam wziąć jej słowa za dobrą monetę.

Rodzice Ruth zaczęli wysyłać ją na obozy Wawasee, kiedy tyl

ko osiągnęła odpowiedni wiek, to znaczy siedem lat, w związku

z tym miała obecnie za sobą dziewięć lat bogatych doświad

czeń. Ja z kolei regularnie spędzałam wakacje przy podgrzewa

nym bufecie, zdychając z nudów, ponieważ mojej najlepszej

(i w gruncie rzeczy jedynej) przyjaciółki nie było w mieście.

Mimo że moi rodzice są właścicielami trzech restauracji, do

których mogę zapraszać przyjaciół, kiedy mi się żywnie podo

ba, nigdy nie cieszyłam się jakąś szczególną popularnością.

Pewnie dlatego, że jak twierdzi mój szkolny psycholog, „mam

swoje problemy".

Właśnie ze względu na te problemy nie byłam pewna, czy

pomysł Ruth - żebym złożyła podanie o pracę jako wychowaw

czyni na letnim obozie -jest naprawdę dobrym pomysłem.

Choćby dlatego, że pomimo szczególnego daru, jaki posiadam,

umiejętność opieki nad dziećmi nie stanowi mojej mocnej stro

ny. Po drugie, hm, jakjuż wspomniałam, mam swoje problemy.

Nikt jednak, jak się wydaje, nie zauważył u mnie aspołecz

nego nastawienia, ponieważ dostałam tę pracę.

- Słuchaj, czy to na pewno tak? - zwróciłam się do Ruth,

wpatrującej się tęsknym wzrokiem w małą wiolonczelistkę. -

Obóz Wawasee, skrytka 40, Wawasee, Indiana?

Ruth z najwyższym wysiłkiem oderwała wzrok od Złoto

włosej.

- Tak - powiedziała lekko zirytowana. - Ostatni raz ci mó

wię.

-W porządku. Chciałam tylko sprawdzić, czy podałam Ro-

semary dobry adres. Od tygodnia nie mam od niej wiadomości

i trochę się martwię.

- Boże! - Tym razem to już nie była lekka irytacja. Raczej

ciężka. - Naprawdę nie możesz przestać?

Wysunęłam podbródek do przodu.

- Co przestać?

- Pracować - oświadczyła. - Wolno ci od czasu do czasu

zrobić sobie wakacje. Rany!

Aja na to:

- Nie wiem, o czym mówisz - mimo że, oczywiście, wie

działam doskonale, a Ruth zdawała sobie z tego sprawę.

- Słuchaj - powiedziała. - Wszystko będzie dobrze, rozu

miesz? Wiem, co zrobimy.

Przestałam udawać, że nie wiem, o co chodzi, i powiedzia

łam:

- Po prostu nie chcę tego schrzanić. To znaczy tego systemu.

Ruth przewróciła oczami.

- A co ty tu możesz schrzanić? Rosemary przesyła pocztę

na moje nazwisko, a ja przekazuję ją tobie. Co, myślisz, że po

trzech miesiącach ja ciągle jeszcze nie załapałam, na czym to

polega?

Powiedziała to tak głośno, że się przestraszyłam i chwyci

łam ją za ramię.

- Na Boga, Ruth - syknęłam. - Zamknij dziób, dobra? To,

że jesteśmy na środku pustkowia, wcale nie znaczy, że tu nie ma

wiesz-kogo. Każdy z tych kochających rodziców może być

z FBI.

dziewczynek, które wciąż pisywały do niej słodkie liściki - wy

warły na mnie ogromne wrażenie. Nie mam sióstr, więc kiedy

Ruth rozpoczęła cykl nocnych sesji plotkarsko-kosmetyczno-

-upiększających, w pewnym momencie pomyślałam: dobra.

Może to coś dla mnie.

Poważnie, przeszłam ewolucję od „to tylko robota" do „chcę

towarzyszyć cudownym małym skrzypaczkom i flecistkom przy

porannej kąpieli Klubu Morsów. Chcę dopilnować, kontrolu

jąc kaloryczność ich posiłków, aby żadna z nich nie zapadła na

anoreksję. Chcę pomóc im wybrać odpowiedni strój na galowy

koncert całego obozu.

Zupełnie jakbym się stała lekko niepoczytalna. Nie mogłam

się doczekać, kiedy zacznę gospodarować w domku, który mi

przydzielono - w Makowej Chatce (na szczęście klimatyzowa

nej) - wyposażonej w osiem łóżeczek plus moje w sąsiednim

pokoju, a ponadto w minikuchnię na przekąski oraz własną ła

zienkę z prysznicami i toaletą. Posunęłam się aż do powieszenia

na moskitierze na śliczniutkim ganeczku transparentu z napi

sem (krzywymi literami): Witajcie, Makowe Panienki!

Wiem, jak to brzmi. Przez Ruth wpadłam w rodzaj wycho-

wawczo-obozowej gorączki.

A teraz, kiedy przyglądałam się dzieciom, za które miałam

wziąć odpowiedzialność przez kawał lipca i połowę sierpnia, za

częły ogarniać mnie wątpliwości. Fakt, wystawanie przy pod

grzewanym bufecie w upalny letni dzień nie należy do przyjem

ności, ale podgrzewany bufet przynajmniej nie właduje sobie

palca do nosa, a potem nie chwyci cię za rękę tą samą dłonią.

Dzieci żegnały się z rodzicami, chlipiąc i szlochając, a ja tym

czasem zastanawiałam się, czy przypadkiem nie popełniłam naj

gorszego błędu w swoim życiu. Właśnie wtedy podeszła do

mnie Pamela, zastępczyni dyrektora obozu, i szepnęła mi na

ucho:

Ruth znowu przewróciła oczami.

- Błagam!

Miała trochę racji. Przesadzałam. Chociaż z drugiej strony

Ruth mogłabyjednak zachować dyskrecję i mówić trochę ciszej.

Niestety, mojej przyjaciółce kompletnie odbiło na punkcie

tego obozu i absolutnie nie była w stanie myśleć o niczym in

nym. Już na całe tygodnie przed wyjazdem powtarzała w kółko:

„Będzie fantastycznie!" i „Och, nie mogę się doczekać". Jakby

śmy się wybierały do Paryża z French Clubem, a nie do północ

nej Indiany, żeby harować przez całe wakacje jako wychowaw

czynie na obozie. Często miałam na końcu języka: Kochana, to

może nie podgrzewany bufet, ale w każdym razie robota.

Poza tym mam taką swoją pracę, którą wykonuję nieoficjal

nie, a która też zajmuje mi trochę czasu.

Entuzjazm Ruth okazał się jednak straszliwie zaraźliwy. Cią

gle gadała o tym, jak to będziemy spędzać popołudnia, opalając

się na dętkach samochodowych unoszących się na spokojnych

wodach jeziora Wawasee. Albo jak przystojni są niektórzy wy

chowawcy i jak się w nas nieprzytomnie zakochają i będą nas

wozić na przejażdżki kabrioletami do wydm jeziora Michigan.

Naprawdę.

Po pewnym czasie, sama nie wiem dlaczego, po prostu da

łam się na to nabrać.

I to był mój drugi błąd, jeśli złożenie podania uznać za

pierwszy.

Weźmy na przykład to, co Ruth opowiadała o uczestnikach

obozu.

Cudowne dzieci, tak się o nich wyrażała. To prawda, żeby

się starać o miejsce na obozie, czy to jako uczestnik, czy wycho

wawca, trzeba przejść przesłuchanie. Opowieści Ruth o dzie

ciach, którymi opiekowała się w poprzednim roku - gromadce

wrażliwych, twórczych, niezwykle inteligentnych małych

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: