ściąga poradnictwo.doc

2 rodzaje problemów:

* instrumentalne – dotyczące wiedzy, sprawności, umiejętności i kompetencji społecznych. To problemy, które człowiek stara się rozwiązać w sposób agonalny.

* egzystencjonalny – jak specyficzny sposób ludzkiego istnienia, sensy życia. Mogą odnosić się do rzeczywistości pozaempirycznej na którą składają się wartości poznawcze i estetyczne

Formy działania poradnictwa – często utożsamia się je z doradztwem. Jest to działanie społ polegające na dostarczeniu przez doradcę rad, porad, wskazówek radzącemu się, w celu rozwiązania jego problemów. Z punktu widzenia polityki społecznej poradnictwo jest jedną z form pomocy.

Doradca – konsultant, radzący, ekspert jest jednym z członków podmiotu poradnictwa, pod jego adresem kierowany jest jeden zespół społ oczekiwań i wymagań dotyczących jego cech, kompetencji, umiejętności, wiedzy, cech osobowości. Od doradcy oczekuje się wrażliwości na sprawy innych, wysokiej samoświadomości prywatnej filozofii, misji.

* Doradcą jest zarówno ten co przyjmuje rolę zawodową, wypełnia zadania przypisane danemu stanowisku pracy polegające najczęściej na udzielaniu rad, porad, informacji.

* Jak również ten, który kieruje się altruizmem, odruchem serca, ludzką solidarnością i podejmuje podobne działania.

Trzy rodzaje poradnictwa:

* dyrektywne (instrumentalne) – doradca steruje radzącym się. Radzący się jest przedmiotem poradnictwa

* Liberalne – polegające na zapewnieniu przez doradcę podmiotowemu radzącemu się poczucia bezpieczeństwa w samodzielnym dochodzeniu do zmian poprzez korzystanie z zabiegów stymulujących rozwój jego wewnętrznej świadomości i zwiększenie odwagi bycia dorosłym

* Dialogowe – wspólne rozwiązywanie problemu partnerskim dialogiem opartym na refleksyjnej analizie ujawniającej źródła opresji, ograniczeń dotykających obu partnerów oraz dochodzeniem do konsensusu i zbliżaniem stanowisk

Wyróżnia się pięć szczegółowych modeli działalności doradczej:

w dyrektywnym: ekspert, informator, w partnerskim: konsultant, w liberalnym: opiekun i leseferysta (pozostawia komuś swobodę, nie wtrąca się)

Cechy osoby radzącej się – charakteryzuje się trudnościami w regulowaniu swoich stosunków ze światem zewn. lub z sobą samym albo z jednym i z drugim, ma obniżoną umiejętność samodzielnego wyjścia z określonej trudnej, nowej lub niepewnej życiowej sytuacji. To osoba psychicznie zdrowa. Jej bezradność ma charakter przejściowy dotyczy określonego życiowego problemu, jest stanem, który pojawia się w określonej sytuacji. Refleksyjność, ufność, umiejętność samoodsłaniania się, szczerości, chęć uczestniczenia w rozwiązaniu problemu.

Przedmiotem jest problem, który jest udziałem radzącego się, który prowadzi do zaburzenia jego stosunków do siebie i do otoczenia.

Sytuacja problemowa – sytuacja psychiczna radzącego się, która jest najczęściej oceniana przez niego negatywnie, często jako syt. trudna, wstydliwa, stresująca, traumatyczna.

Środki działania w poradnictwie – doradcy używają najczęściej takich narzędzi jakie stosują psycholodzy, pedagodzy i socjolodzy w kontaktach badawczych. Są to komunikaty werbalne i pozawerbalne, testy, kwestionariusze, ankiety, skale ocen, urządzenia techniczne

Metody działania poradniczego – przeważa metoda werbalna stosowana w bezpośrednim kontakcie radzącego się z doradcą (nazywaną pozytywnym nakłanianiem lub metodą wpływu osobistego). Doradca może pouczać i oddziaływać terapeutycznie, budzić samorefleksję, zachęcać do samooceny, wzmacniać psychologicznie, rozbudzać mentalny i moralny niepokój w radzącym się może pomóc rozbić dotychczasowe utrwalone struktury myślowe aby stały się bardziej otwarte. Dąży się do tego by wzmocnić świadomość wspomaganego i zachęcić do syntezacji życia, dlatego opracowanie porady nie ogranicza się jedynie do sfery intelektualnej.

Działalność doradcy – 3p

* podejmowana z powołania, prowadzona profesjonalnie, przepojona pasją

*******************************

Rodzaje zakładów lecznictwa odwykowego

1) Placówki stacjonarne

- całodobowe oddziały terapii uzależnienia

- oddziały odwykowe w szpitalu

* pobyt obejmuje tu detoks (odtrucie), leczenie trwa 6-8 tyg.

2) Placówki ambulatoryjne

- przychodnie, poradnie znajdujące się najczęściej w miastach powiatowych

* obejmują opiekę lekarską i psychologiczną, pacjent uczestniczy 2-3 razy w tyg. w terapii grupowej i indywidualnych sesjach z terapeutą

3) Oddziały dzienne

- forma pośrednia między oddziałem całodobowym a przychodnią

* leczenie trwa 6-8 tyg pacjent zgłasza się do oddziału codziennie i przebywa 7-8 godz

Oferta oddziału odwykowego:

-detoks

-diagnoza medyczna

-leczenie zaburzeń zdrowia somatycznego

-psychoterapia uzależnienia od alkoholu

-nauka umiejętności społecznych

-program pomocy dla ofiar przemocy domowej

-program interwencyjny dla sprawców przemocy domowej

-spotkania wspierające dla członków rodzin\

Na wniosek o zbadanie lekarza biegłego i skierowanie na leczenie gminna komisja rozwiązywania problemów alkoholowych ma obowiązek

- wezwać osobę nadużywającą alkoholu

- gromadzone są informacje na temat zachowań alkoholowych tej osoby pochodzące od wnioskodawcy

Współuzależnienie – powstaje w związku z przebywaniem w sytuacji chronicznego stresu psychologicznego. To zespół cierpień i zaburzeń członków rodziny alkoholowej. Żona w sposób szkodliwy przystosowuje się do długotrwałej sytuacji stresowej spowodowanej piciem partnera i jego destruktywnych zachowań, które wzmacniają patologię w związku.

Zasadnicze składniki „pułapki współuzależnienia”:

- utrwalona forma uczestniczenia niszczącej sytuacji życiowej

- ograniczenie swobody wyboru postępowania

- pogorszenie własnego stanu zdrowia

- utrudnienie zmian położenia na lepsze

MONAR (młodzieżowy ruch do walki z narkomanią) – leczenie w ośrodkach trwa 2 lata, składa się z 3 etapów (stopni w hierarchii społeczności):

- nowicjat – pierwsze 3 m-ce

- domownik – 4-11 m-cy

- monarowiec (pełnoprawny członek wspólnoty) – 15-24 m-cy

Wartością jest wszystko co cenne, godne pożądania i wyboru, co stanowi cel ludzkich dążeń, wszystko co godne i warte by o to zabiegać. Wszystko co uchodzi za ważne i cenne dla jednostki i społeczeństwa, wszystko co jest ze wszech miar godne pożądania, wszystko co łączy się i pozytywnymi przeżyciami i stanowi cel ludzkich dążeń.

Wartości możemy podzielić na:

- ostateczne – wskazują na cele, które ludzie czynią przedmiotem swych dążeń: bezpieczeństwo narodowe(zabezpieczenie przed napaścią), bezpieczeństwo rodziny(troska o najbliższych), dojrzała miłość, bliskość duchowa, dostatnie życie(dobrobyt), mądrość(dojrzałe rozumienie życia), poczucie dokonania, wniesienie trwałego wkładu, poczucie własnej godności(samopoznanie), pokój na świecie(świat wolny od wojny), przyjaźń(bliskie koleżeństwo), przyjemność(miłe uczucie, brak pośpiechu), równowaga wewnętrzna, brak konfliktów wewnętrznych, równość, braterstwo(podobne szanse dla wszystkich), szczęście, radość, zadowolenie, świat piękna, piękno natury i sztuki, uznanie społeczne, podziw, wolność(niezależność osobista, wolność wyboru), zbawienie duszy, życie wieczne, życie podniecające, aktywne, pełne wrażeń

- instrumentalne – są to sposoby postępowania i cech osobowości, dzięki którym cele te dają się realizować: ambicje, szerokość horyzontów intelektualnych, zdolności, urok i czar osobisty, czystość, odwaga, umiejętność przebaczania, opiekuńczość, uczciwość, twórcza wyobraźnia, niezależność, intelektualizm, logiczność, miłość i wrażliwość, posłuszeństwo, grzeczność, odpowiedzialność, samokontrola.

Altruizm – troska o dobro konkretnej osoby lub grupy osób w sposób świadomy, bezinteresowny i dobrowolny. Niesienie pomocy możliwe jest w sferach:

* materialnej

* cielesnej (np. pielęgnowanie po wypadku)

* informacyjnej (przekazywanie ważnych życiowo widomości)

* moralnej, dotyczącej obrony jednostki przed naruszeniem przynależnych jej praw

* motywacyjnej, podtrzymywanie na duchu, dodawanie otuchy

* emocjonalnej, okazywanie serdeczności, współczucia, przyjaźni

Pierwszeństwo udzielania pierwszej pomocy należy się:

* osobom, z którymi łączą nas bliższe więzy pokrewieństwa lub głęboka przyjaźń

* osobom proszącym o pomoc, które znajdują się w potrzebie

* osobom, na które spadło nieszczęście

Tolerancja – to skłonność do zgody na myślenie, działanie i uczucia inne niż nasze lub przyznanie innym prawa do własnych poglądów, do określonego postępowania i stylu życia, mimo odmiennego od naszego, a nawet sprzecznego do wierzeń religijnych i światopoglądu. Mówi się o tolerancji moralnej, religijnej i intelektualnej. Tolerancja rozumiana jest również jako wyraz szacunku do drugiego człowieka, to uznawanie prawa innych do wyrażania własnych poglądów, używanie odmiennych sposobów postępowania, jeśli nie sprzeciwiają się one dobru wspólnemu a także nie pozostają w sprzeczności z żadną z pozostałych wartości uniwersalnych i ponadczasowych.