Olga Gromyko

Najwyższa Wiedźma

Wiedźma -3 

Adnotacja

Co jest potrzebne do szczęścia Najwyższej Wiedźmie najzwyklejszej doliny, zamieszkanej przez same najzwyklejsze wampiry? Ulubiona praca? Szybka kariera? Stopień arcymaga? Lub ... Przyjaciele nie są w stanie udzielić poprawnej odpowiedzi (mimo szczerych chęci), a wrogowie czekają tylko na to aby udzielać rad.

I tak, czarna kobyłka została osiodłana, czarodziejski miecz naostrzony - i Wolha Redna znowu udaje się psuć nastroje złym bytom, a tym samym konkurentom, rycerzom a nawet świętym.

Czarna kobyłka z podejrzanie niewinnym wyglądem stojąc przy ganku, leniwie machała wspaniałym ogonem. Za wcześnie ją osiodłali i przyprowadzili; prawdopodobnie jednak spóźnili się ze spętaniem.  Znam tego uparciucha — minuty nie postoi na jednym miejscu, zdążyła już gdzieś pobiegać i wrócić. Tylko, tylko co się rozwidniło, dolina jeszcze śpi, otulona kołderką mgły, nie po wiosennemu gęstej i zimnej. Jeżeli kobyłka gdzieś weszła w szkodę, prędzej czy później wyjdzie to na jaw, tak więc trzeba będzie za nią ponieść karę – właścicielka konia energicznie potrząsa głową, odrzuciwszy włosy na ramiona i przymierza się do strzemienia.

—   Nie wyjeżdżaj.

Ona opuszcza podniesioną wcześniej nogę, obraca się. Z wyrzutem, a zarazem ze zrozumieniem patrzy na niego. Oko w oko, nie próbując ukryć się za rzęsami albo postronnymi myślami. Mało kto ośmiela się tak robić. Wiatr rozwiewa jej długie, złocisto-rude włosy — jedyna jasna plama pośrodku tego szarego, chłodnego ranka.

—           Dlaczego?

—           Mam złe przeczucia.

—                  Przestań! —  Ona beztrosko się uśmiecha poklepując konia po kłębie. — Dawno wszystko omówiliśmy. Muszę zebrać praktyczny materiał do swojej obrony i otrzymać tytuł mistrza trzeciego stopnia, dla takiego odpowiedzialnego stanowiska to po prostu niezbędne. Przecież jestem Twoją Najwyższą Wiedźmą, zapomniałeś?

— Nie, jak i tego, że ty jeszcze jesteś moją narzeczoną - zażartował ponuro.

—  Wrócę, przecież wiesz.

 Оn delikatnie przeciąga koniuszkami palców od jej skroni do podbródka, w tym samym czasie zakładając za ucho wymykający się kosmyk. Ona żartobliwie wykręca się, maca strzemię i wskakuję na siodło.

— Wiem.

Czarny koń ochoczo rusza z miejsca. Nadzwyczaj ochoczo, to oznacza, czekaj prędko nieproszonych gości, na wskroś niezadowolonych z nieoczekiwanych wizyt czarnego konia w ich tylko co zasianym ogrodzie, w sadzie, a także i na strychu z nieostrożnie przystawioną do niego drabiną...

Jeżeli jej odpowie, zrobi krok do przodu lub opuści głowę, pokazując, jak ciężko mu na sercu, ona tutaj wróci.

On wie i to, ale milczy.

CZĘŚĆ PIERWSZA

Życie św Fendjulija

 Jaki dajn, taka świątynia

Starożytne belorskie przysłowie 

Wiosną nawet szumiący  bór, pełen jest dzikiej zwierzyny i upiorów, język boi się nazwać go ciemnym i złowieszczym. Mroczne skrzypienie omszałych pni utonęło w ptasim trelu, a ziemia — w kwitnących przesiekach, nadających staremu lasowi niespotykanie radosny, czarujący i tajemniczy wygląd. Tylko czekać, aż za tej sterty wiatrołomu pojawi się teraz przepiękna driada wierzchem na śnieżnobiałym jednorożcu (można i pojedynczo) lub dobra czarownica omdlała na słoneczku i dlatego gotowa bezinteresownie uszczęśliwić pierwszego napotkanego spełnieniem trzech jego skrytych marzeń (chociażby jednego, jedniusieńkiego).

Ostatecznie, w najgorszym razie ujdzie i zła wiedźma na czarnej kobyle.

— I tak, Smółka, co my posiadamy?

Kobyłka stuliła uszy i nieokreślenie podzwoniła uzdą. W tym momencie jej właścicielka odznaczała się rzadką złośliwością – parę minut temu na przekór wszystkiemu odwaliła się podeszwa, od wydawało by się całkiem nowego buta. Strzemię nieprzyjemnie chłodziło bosą nogę. Popuściwszy cugle, kręciła w rękach felerny but, rozmyślając, czy plunąć na wszystko i podkleić go z pomocą magii czy wrócić do wioski i natłuc nieuczciwego szewca ze zgniłą dratwą. Wracać czy nie, — w sumie daleko, nie chciało się. Trzech kładni także było szkoda, a zaklęcie trzeba będzie powtarzać codziennie. Dobrze, pojadę do tego chałturszczyka później, w drodze powrotnej. Przypominam sobie, jak z przekonaniem zapewniał „jak nic  sto lat w nich wychodzisz!”. W każdym bądź razie do końca okresu gwarancyjnego jeszcze daleko.

Żegnając się poszeptał na but, ja wcisnęłam go na nogę. Niby trzymał się i był wygodniejszy, w nosku nie cisnął. Troszeczkę był lepszy, na koniec pozwoliłam sobie rozejrzeć się ma wszystkie strony, no i pozachwycać się odżywającą przyrodą, ale było już  za późno — las skończył się, a trawa na skraju  tylko, tylko co zaczęła rosnąć, z rzadka wyglądając spod zeszłorocznych kępek.

— Czy my mamy coś, — powiedziałam w zamyśleniu, nie doczekawszy się odpowiedzi od kobyłki.

Pięć kroków od brzegu, na wprost stojącej na uboczu brzozy, był przybity roztrzaskany drogowskaz z odłamanym nosem. Tak i nie udało mi się z sensem zrozumieć na wpół startych deszczami i czasem run – czy to „Malinniki”, czy to „Małe Lipki”. Ani malin, ani lipek po drodze nie zauważyłam i na mapie niczego ciekawego nie ustaliłam. Dziwne, czyżby moja mapa była starsza od tego drogowskazu. Trzeba będzie popytać kogoś z miejscowych, gdzie to mnie zaniosło. Wczoraj wieczorem, dla urozmaicenia zaufałam nieznanej drodze, logicznie rozumując, że w szczerym polu ona chyba się nie skończy, a praca dla wiedźmy znajdzie się wszędzie. No, lub prawie wszędzie.

Pod pierwszą deską wisiała druga, nowiuteńka, z ozdobnym napisem: „Czarować, wróżyć i tworzyć inne diabelskie rzemiosło zabrania się pod groźbą kary śmierci”

— Nie wolno tego i chciałoby się, — półgłosem zawarczałam.

Prawdopodobnie, gdzieś w pobliżu znajduje się duża świątynia, a takim to prostym sposobem odstraszają konkurentów. 

Dzieje się tak pomimo dekretu królewskiego, zrównującego w prawach magię i religię. Niestety, tylko na papierze. Jeśli w stolicy i miastach magowie z świętoszkowatymi uśmieszkami wymieniali ukłony z dajnami (duchownymi), to w bardziej odległych miejscach władza Magów wyraźnie osłabła, przechodząc w ręce duchowieństwa. Nic dziwnego – przecież duchownym mógł zostać prawie każdy, a stanowisko to lekkie i popłatne, tych co pragnęli nimi zostać starczało na wszystkie wsie, nawet te najgłuchsze. Zaś magiczne zdolności ujawniały się daleko i nie u każdego, a jedyna na całą Belorię Szkoła Magii, Pytii i Zielarek znajdowała się w stolicy, gdzie i zostawała pracować większa część absolwentów.

Pieniędzy jeszcze mi starczało, ale z doświadczenia wiedziałam: warto przejechać dwie, trzy  niegościnne wsie – i w czwartej czarownicy okażą bardzo ciepłe powitanie, przy czym potajemnie zbiegną się tutaj mieszkańcy z trzech poprzednich. Magii można zakazać, ale zaklinania modlitwami nie zastąpisz, a słowa „niezbadane są wyroki boskie” służą jako słaba pociecha dla młodego wdowca, którego żona spodobała się upiorowi lub zmarła od połogowej gorączki.

Rozejrzałam się unosząc się w strzemionach. Tak, oto i Małe Lipki — dość duża wieś, nawet z targowym placem, w danym momencie pustym. Świątyni jak na razie nie widać. Bardziej na lewo, za brzozowym laskiem, nieduże jeziorko w dolince, bardziej na prawo — przecięty rzeczką nieużytek, po którym w malutkich grupkach wędrują krowy i owce, z żalem patrząc na brunatną ziemię z rzadka nakropkowaną zielenią. A dalej, za wsią, na lesistej górce... oho!

Zamek był ogromny. Zostawało do niego nie mniej niż pięć wiorst, a kopułki wszystkich ośmiu wież dumnie wznosiły się nad lasem, przyciągając spojrzenie jaskrawym murem z cegły. Na iglicach trzepotały zaostrzone języczki flag. Nie chciało się wierzyć, że wszystkie baszty wzniesione są na jednej ścianie —  miejsca między nimi wystarczyło by na osiem zamków, — ale komu przyszło by do głowy stawiać je w rządku?

Migiem zorientowałam się, gdzie się znajduję. Nie Malinnki, a Mael-ine-kirren, po krasnoludzku – Kruczy Szpon, nazwa największego zamku rycerskiego w Belorii. A wieś, prawdopodobnie, nazywa się – „Rozdroże” – tu na słupie znajduje się jeszcze jeden szyld.

Podjechawszy bliżej, przekonałam się, że miałam rację. Rozdroże było jedną z tych wsi, które wzięło początek od wybudowanego na skrzyżowaniu dróg zajazdu. Jedna droga — ta, po której przyjechałam, — obecnie prawie nie używana, przeobraziła się w zwykłą wiejską uliczkę, za to druga z latami rozszerzyła się prawie do rozmiarów traktu i prowadziła w górę, do zamku.

Wieśniacy patrzeli na mnie nieprzyjaźnie, nie wychodząc za furtek, no i nie odlepiając się od nich. Wielu demonstracyjnie żegnało się i pluło przez ramię, ktoś nawet pokazał figę (http://en.wikipedia.org/wiki/Hand_gesture#Fig_sign , gest jakby odstraszający „złe oko” (nie pozostałam dłużna, zademonstrowawszy inny, nie mniej symboliczny palec). O tym  żeby ukrywać swój zawód nawet nie pomyślałam, wręcz przeciwnie — zrzuciłam kaptur kurtki i dumnie wyprostowałam się w siodle, żeby wszyscy dobrze widzieli rozwiane na wietrze rude włosy i rękojeść wiszącego za plecami miecza. Nikt mi nie zabraniał przejeżdżać przez wieś ani reklamować „diabelskiego rzemiosła”. Zauważyłam parę zainteresowanych spojrzeń i z zadowoleniem uśmiechnęłam się. Może by, wyjechać za obrzeża i zatrzymać się w najbliższym lasku, oczekując klientów?

W tym miejscu zauważyłam karczmę i natychmiast zmieniłam plany. Siodło, które mnie wytrzęsło podczas jazdy i czerstwe kanapki dały się we znaki mojej wątrobie — dobrze by było w niedługim czasie wrzucić coś na ruszt, a za jednym zamachem rozmasować nogi i tyłeczek.

Ni czystością, ni obfitością odwiedzających karczma pochwalić się nie mogła. Jak tylko się tu pojawiłam, wyludniła się do końca, a karczmarz, nie zainteresowawszy się o co poproszę, brzęknął przede mną talerzem napełnionym jedzeniem. 

Ziemniaki okazały się przesolone, ogórki zwiędłe, a schabowy podejrzanie przypominał moją odpadniętą podeszwę. W jakiś sposób nadziałam to kulinarne arcydzieło na widelec, zdjąć go już nie mogłam. Ukąszenia także nie zaryzykowałam, malowniczo  wystawiwszy dwa rządy zębów w sąsiedztwie z widelcem. I wydaje mi się, że z tego brzegu, ktoś już gryzł, lecz także nie zdążył. Kolejny raz stuknęłam widelcem, i kotlet niespodziewanie się poddał. Ze złowieszczym świstem rozcinając powietrze, na niskim poziomie lotu, kotlet przemknął przez karczmę i chlapnął do wiadra z pomyjami i zatonął. Karczmarz się skrzywił — widocznie, unikalne jedzenie koczowało od stołu do stołu od samego ranka i wchodziło w menu nie tylko obiadu, ale i kolacji.

Widelec uwolnił się i zajęłam się smutnym rozmazywaniem ziemniaków po talerzu. Jeść zachciało mi się jeszcze bardziej, ale oczywiście nie na tyle, żeby zmusić się do połknięcia chociażby kawałeczka tej breji, obrażającej dobre imię jedzenia.

Odłożywszy widelec, popatrzyłam w okno. Nie opodal karczmy słaniali się na nogach jacyś chłopkowie, co i rusz spoglądając na drzwi i przerzucając się słowami. Wydaje się, że nie mieli by nic przeciwko wypiciu kufelka piwa, ale przywiązana przy drzwiach kobyłka, jedynymi w swoim rodzaju  żółtymi oczami, odstraszała  cierpiących na kaca, nie mówiąc już o siedzącej w karczmie wiedźmie.

Karczmarz już kilka razy przechodził obok mojego stołu, a przechodząc kolejny raz, stanął koło mnie, wymownie sapiąc nad moim uchem. Przesunęłam się na róg stołu, udawałam, że niczego nie zauważam. A w ogóle to zebrało mi się na małą drzemkę...

— Ej, szanowna Pani! — Nie wytrzymał, chłopek przesunął się do przodu. Szacunku w jego głosie to ja nie zauważyłam, tylko przykrość, troszeczkę powstrzymywaną strachem przed wiedźmą. — Pani zamierza się rozliczyć, czy jak?

— Zamierzam — chętnie potwierdziłam, dla jasności obracając w palcach srebrną monetkę. Karczmarz wyciągnął rękę, ale pieniążek zniknął równie nagle, jak się pojawił. — Płacić powinno się przed samym wyjściem, nieprawdaż?

Chłopek niechętnie skinął głową.

— Niech Pan będzie tak uprzejmy, idzie i zajmie się własnymi sprawami, ja nigdzie się nie śpieszę, — dobrodusznie zapewniłam, ponownie przysiadając się do stołu. — Tu jest taki miły zakład i tak smacznie karmią, że chciało by się jak najdłużej przedłużać tą przyjemność. Powiedzmy, do wieczora. А może, i zanocować? Przecież nie masz nic przeciwko, mam rację?

 Karczmarz zasapał, jak smok, porywający księżniczkę, kiedy w legowisku, wyszło na jaw, że pomylił ją z dziewięćdziesięcioletnią służącą. Przy czym trudniejsze okazało się wyprowadzenie, mile połechtanej zaproszeniem babci,  niż bezczelnej wiedźmy, która przeszkadza truć bardziej uprzejmych klientów. Nie wiem, jak tam wykręcał się smok, ale przede mną, już po piętnastu minutach, stał talerz z ekskluzywną piersią z kurczaka, w gęstym sosie, świeżuteńką, dymiącą się jeszcze.

— Mam nadzieję, że tym Pani wiedźma nasyci się szybciej — ponuro mruknął chłopek.

Delikatny kurczak naprawdę rozpływał się w ustach. Chciałam delektować się, przedłużając przyjemność jeszcze przez pół godzinki, ale haniebnie przegrawszy ze zdrowym apetytem, połknęłam wszystko w ciągu kilku minut i z ubolewaniem rzuciłam w opróżniony talerz poszukiwaną monetę.

Odwiązawszy kobyłkę, z ogromnym trudem wgramoliłam na siodło swoje dobrze odżywione ciało i wyjechałam za bramę, postanawiając działać według wcześniej wytyczonego planu, nie w tym rzecz.

Okazało się, że spragnieni piwa chłopi nie tracili na darmo czasu. Dopóki siedziałam w karczmie, oni zdążyli posłać gońca i jakby mało tego – on zdążył wrócić z posiłkami.

W moją stronę zbliżało się, patrząc na oko, co najmniej, pięć funtów żelaza – dwa funty pokrywały rycerza, jeszcze trzy – jego wiernego konia, powoli i majestatycznie stawiającego nogi. Spod długiego srebrzysto-siwego czapraka wyglądały tylko kosmate pęciny z masywnymi kopytami. Górna część bitewnego rumaka była niezawodnie zapakowana w hełm z szczelinami dla oczu, uszu i nozdrzy, od którego do samego łęku siodła schodził kołnierz z wypolerowanych na błysk blach. Zad był przykryty rodzajem metalowego szkieletu ze stalowych pasów, tak że jedynym nie odsłoniętym miejscem został tylko machający się nerwowo ogon.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Zbroja_ko%C5%84ska

Jeździec wyposażył się jeszcze bardziej solidnie – było go łatwiej spłaszczyć, niż zranić. Kolczaste elementy na przemian z litymi, u siodła wisiał ogromny dwuręczny miecz, ledwie nie szurając po ziemi. Wszystko to wesoło grzechotało i szczękało przy najmniejszym poruszeniu, płosząc kury i  powodując wściekłe ujadanie psów.

Za rycerzem, na znak szacunku, o pół długości w tyle, na małym myszatym koniku jechał giermek – ciemnowłosy chłopak lat piętnastu ze skorą do śmiechu, jeszcze pozbawioną zarostu twarzą. Żadnej broni,  oczywiście on nie niósł i nie wiózł, a ze zbroi była na nim tylko lekka kolczuga sięgająca do połowy biodra, przepasana w pasie prostym skórzanym rzemieniem. Procesję zamykały dwie dziesiątki wiejskich piesków, na próżno próbujących przeszczekać pobrzękiwanie rycerskiej zbroi.

http://www.galopuje.pl/masci,myszaty,70

Moją uwagę zwrócił złoty order na  srebrnym łańcuchu, wygodnie leżący we wgłębieniu napierśnika. Podobnie jak u magów, najwyższych rangą rycerzy zakonu nazywano mistrzami. Mimo wszystko, nie warto było się wywyższać – rycerze byli bezinteresownie oddani świątyni i nazywali magię nie inaczej jak „ohydnymi czarami” lub „nikczemnymi czarami”. Do wiedźm odnosili się odpowiednio.

Przesunęłam się na skraj drogi ale oba konie skręciły naprzeciw mnie i zatrzymały się, jednoznacznie zagradzając drogę. Mistrz, jawnie to pokazując, zmusił swojego „ognistego” perszerona, aby stanął dęba i ociężale pomachał przednimi kopytami. О ziemię szczęknęli z takim hukiem, że ja na serio przestraszyłam się, żeby jeździec z koniem nie rozsypali się na oddzielne segmenty. Warto dodać — my ze Smółką nawet się nie poruszyłyśmy, spoglądając na rycerza z takim szczerym zdumieniem, że giermek wstydliwie spuścił wzrok.

— Ja łyczę łołić z łołaną łełmą! — głośno, z powtarzającym się wyciem, dochodziło spod hełmu. 

Zdumienie przeszło w nie mniej szczere oszołomienie, kobyłka nawet po psiemu obróciła głowę na bok, wsłuchując się w hulające pod zbroją echo.

— Zapewne Pan mistrz miał na względzie, że życzy mówić z wiedźmą, — z pomocą przyszedł chłopak.

—   Łołaną? — uściśliłam podejrzliwie.

— Istotnie tak! — Rycerz wreszcie zorientował się w czym rzecz i odrzucił przyłbicę. — Albowiem wiedźma jest tworem ciemności, nasieniem zła i ośrodkiem mrocznej siły na tej grzesznej ziemi i dlatego inaczej niż ohydną, nazywać ją jest niedopuszczalne!

— To dla mnie bardzo pochlebne, — wymamrotałam. — I co z tego? Pan postanowił urozmaicać ponure życie tej przyzwoitej wsi wzorcowym spaleniem mnie na stosie?

 — Niestety, nie, — ze szczerym zmartwieniem przyznał się mistrz. — My, to znaczy Zakonem Białego Kruka w mojej osobie, pragniemy cię wynająć.

Z jeszcze większą uwagą przyjrzałam się złotemu orderowi. Uczciwie mówiąc, ptaszek bardziej wyglądał na kurę, przy czym daleko jej było do dobrej formy. Stwarzało wrażenie, że nieszczęśliwa zakończyła życie samobójstwem, udusiwszy się srebrnym łańcuchem, i odtąd zastygła w locie  z rozpostartymi skrzydłami, wyciągniętymi łapami i nienaturalnie skrzywioną szyją.

Zasadniczy sens powiedzianego zdania doszedł do mnie troszeczkę później.

— Wynająć? Mnie?! Pan żartuje, czy co?

Po mrocznej fizjonomii mistrza było widać, że on także chciałby tak myśleć, ale, niestety, nie może.

— Nie chcę Pana za bardzo martwić, — zaczęłam przymilnie, — ale przy wyjeździe z lasu wisi nader wiele obiecująca tabliczka...

— Wiem, — odpowiedział rycerz. — Sam ją tam przybiłem. 

— Oryginalny ma Pan sposób obwieszczania przejezdnym magom o wolnym wakacie, — parsknęłam śmiechem. Kobyłka zawtórowała mi analogicznym, tylko jeszcze bardziej zjadliwym i dudniącym dźwiękiem.

— A zbawcie nas...